ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 26

ขณะที่นับหนึ่งกำลังจะยื่นมือไปเปิดประตู

กฤตก็เข้ามายืนขวางประตูเอาไว้แล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงเรียบด้วยสีหน้าเย็นชา

" ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ คุณรู้มั้ยว่าคนอื่นเขาตามหาคุณกันวุ่นวายแค่ไหน "

คำพูดชวนแสลงหู เหมือนว่านับหนึ่งเป็นตัวต้นเหตุทำให้คนอื่นวุนวาย นับหนึ่งเลยสวนไปว่า

" ตามหาฉันทำไม ฉันเป็นญาติคุณเหรอ "

" ถึงคุณไม่ใช่ญาติผม แต่คุณเป็นคนที่เจ้านายผมต้องการ "

นับหนึ่งโมโหมากที่ได้ยินแบบนั้น ถึงกับกำมือแน่นอยากจะต่อยหน้าคนตรงหน้าที่แสนน่ารำคาญคนนี้

" แต่ฉันไม่ต้องการเจ้านายบ้ากามของคุณ หลีกไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะร้องตะโกนให้คนรุมกระทืบคุณเดี๋ยวนี้เลย "

เธอเอ่ยขู่เสียงค่อยด้วยแววตาแข็งกร้าว เพราะกลัวเสียงดังแล้วคนอื่นจะได้ยินจนต้องหันมามอง ทางเธอกับผู้ชายตรงหน้า

และไม่อยากให้ใครรู้ประวัติอันน่าสมเพชที่สุดแสนจะน่ารังเกียจของเธอโดยเฉพาะเพื่อนร่วมงานกับเจ้านาย

เธอไม่อยากถูกผู้คนตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงขายตัวตั้งแต่เด็ก

เธอรับไม่ได้กับความทรงจำอันเลวร้ายนั่น ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเกลียดแค้นทุกคนจนอยากจะฆ่าพวกเขาให้ตาย

กฤตนึกขำในใจที่เธอเอ่ยขู่แบบนั้น เลยเอ่ยตอบโต้ไปแบบท้าทายความกล้าของเธอ

" อยากร้องตะโกนก็ร้องเลย ดีเหมือนกันเจ้านายผมจะได้รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ "

ได้ยินดังนั้นนับหนึ่งก็นิ่งเงียบไป เพราะไม่อยากถูกจับกลับไป

เธอยืนจ้องหน้ากฤตด้วยสีหน้าบูดบึ้งพร้อมกับกำมือแน่นจนมือสั่นด้วยความโกรธจัดแต่ทำอะไรไม่ได้

จากนั้น เธอก็ค่อยๆถอนหายใจ ระบายความโกรธที่มีในใจออกมาเบาๆ แล้วพยายามเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ อย่างสะกดกลั้นอารมณ์

" ถ้าคุณไม่อยากให้เจ้านายคุณรู้ แล้วคุณมาขวางฉันทำไม ไม่เห็นเหรอว่าฉันทำงานอยู่น่ะ "

" งั้นเหรอครับ ที่ผมเห็นคือคุณกำลังจะหนีผมนะ "

เมื่อถูกจับได้นับหนึ่งก็ได้แต่ทำเฉไฉกะพริบตาปริบๆแล้วเอ่ยขึ้นอย่างข้างๆคูๆ

" หนิ หนีเหรอ ทำไมฉันต้องหนีคุณ ฉัน ฉันแค่จะไปเอาของหลังร้านเท่านั้นเอง คุณคิดมากไปแล้ว "

" คุณยังไม่ตอบผมเลย ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วทิ้งพ่อแม่ไว้ข้างหลัง

ปล่อยให้พวกเขาถูกเจ้านายของผมจับตัวไปทำร้ายจนพวกเขาเกือบตาย

ถูกจับมัดไว้ในป่าแถมปล่อยให้อดข้าวอดน้ำจนสุภาพย่ำแย่เกือบจะไม่รอด คุณไม่เป็นห่วงพวกเขาเลยเหรอ "

เขาลองถามหยั่งเชิงเพื่อดูปฏิกิริยาของนับหนึ่ง เพราะเขาสงสัยว่าเธออาจจะเป็นลูกสาวคนเล็กของนายธำรง

ได้ยินดังนั้นนับหนึ่งก็จ้องหน้าเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวแล้วเอ่ยออกมาด้วยความเกลียดชัง

" ทำไมฉันต้องเป็นห่วงคนเลวพวกนั้นด้วย พวกเขาไม่ใช่ญาติพี่น้องของฉันสักหน่อย

ถ้าจำไม่ผิด ฉันก็เคยบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันไม่มีพ่อแม่แล้ว

พ่อแม่ฉันตายไปตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด

และฉันก็ไม่ใช่อิงฟ้าที่เจ้านายคุณต้องการด้วย บอกหลายครั้งแล้ว พวกคุณก็ไม่เชื่อ

หากอยากได้ตัวอิงฟ้านักก็บุกไปจับตัวเธอ ที่หอพักสุดหรูของเธอสิ "

เธอเอ่ยเสียงเบาพอให้ได้ยินเพียงสองคนเพราะไม่อยากทำให้ลูกค้าในร้านตกใจ ดังนั้นเธอเลยเลือกที่จะไม่โวยวาย

แต่พยายามใช้ดวงตาคมสวยจ้องใส่กฤตด้วยแววตาเหวี่ยงๆแบบแรงๆอย่างดุดัน

ขณะเดียวกันก็พยายามกดความกลัวในใจให้เข้าไปอยู่ในส่วนอยู่ลึกสุดของหัวใจ

ธีร์อยู่ในห้องทำงานเหลือบไปมองจอกล้องวงจรปิด เห็นนับหนึ่งยืนคุยกับผู้ชายด้วยท่าทีแปลกๆ

เลยซูมเข้าไปที่มือ เห็นเธอกำมือแน่น จากนั้นก็ซูมไปที่ใบหน้างามของเธอ

จนเห็นชัดว่าเธอกำลังใช้สายตาเหวี่ยงๆอย่างดุดันขู่คนตรงหน้าอยู่มันบ่งบอกชัดเจนว่าเธอกำลังโมโหมาก

พอเขาแพนกล้องไปทางอื่นก็เห็นลูกค้านั่งดื่มกาแฟทานขนมกันอย่างปกติดี

ไม่มีใครมองมาทางนับหนึ่งหรือสังเกตเห็นความผิดปกติของนับหนึ่งเลย

ส่วนมีมี่ก็ยุ่งอยู่กับการรับออเดอร์และชงกาแฟให้ลูกค้า

ตอนนี้เขารู้แล้วว่านับหนึ่งกำลังมีปัญหาแต่ไม่อยากให้ลูกค้าในร้านตระหนกตกใจ

" ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน บังอาจมากที่มาระรานคนของเรา "

เขากัดฟันเอ่ยเสียงต่ำด้วยแววตาเคร่งขรึม จากนั้นก็ลุกจากเก้าอี้ทำงาน เดินผลักประตูออกจากห้องแล้วลงไปชั้นล่างทันที

กฤตจ้องมองนับหนึ่งอยู่พักหนึ่ง ก็ไม่เห็นร่องรอยของความเป็นห่วงหรือพิรุธใดๆบนใบหน้านับหนึ่งเลย

[ ปกติแล้วลูกทุกคนเมื่อได้ยินว่าเกิดเรื่องกับพ่อแม่ตัวเอง ก็จะเป็นห่วงวิตกกังวลจนเก็บอาการไม่อยู่

แต่เธอไม่มีสีหน้าของความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยหรือกังวลใจในแบบที่ลูกคนหนึ่งควรจะมีต่อพ่อแม่เลย

ดูเหมือนเธอจะเกลียดสองสามีภรรยานั่นมากด้วยซ้ำ เธอคงไม่ใช่ลูกคนเล็กของนายธำรงจริงๆ ]

จริงๆแล้ว เขาแค่กลัวว่าหากเธอเป็นลูกสาวคนเล็กของนายธำรงจริงๆ

มันอาจจะมีปัญหาวุ่นวายมากวนใจเจ้านายเขาในอนาคตก็เท่านั้น

พอแน่ใจว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ใช่ลูกสาวคนเล็กของนายธำรง เลยเอ่ยว่า

" ผมรู้แล้วว่าคุณไม่ใช่อิงฟ้า และไม่ใช่ลูกสาวของนายธำรง

ดังนั้นคุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะพาคุณกลับไป

ในเมื่อคุณไม่เต็มใจที่จะเป็นผู้หญิงของเจ้านายผม

ผมก็จะไม่บอกเรื่องที่เจอคุณในวันนี้กับเจ้านาย ขอให้คุณรอดพ้นจากสายตาของเจ้านายผมก็แล้วกัน "

ได้ยินดังนั้นนับหนึ่งก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจ เริ่มหายใจทั่วท้องขึ้นมาหน่อย

ในขณะนั้นเองธีร์ก็ลงมาถึงชั้นล่างพอดี แล้วเดินเข้าไปหานับหนึ่งพร้อมกับเอ่ยถามเสียงเย็นอย่างสุขุมเยือกเย็น