ริษยาร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 68

พอมีมี่กับนับหนึ่งกลับมาถึงร้านกาแฟ ก็เข้าไปหาครีมกับเจนที่นั่งอยู่ในเคาน์เตอร์

พอเจนเห็นนับหนึ่งเดินเข้ามาหา เธอก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจพร้อมรอยยิ้ม

" น้องนับหนึ่ง ไปถ่ายโฆษณาเป็นยังไงบ้าง สนุกหรือมั้ย "

ครีมลากเก้าอี้มาให้มีมี่กับนับหนึ่ง นับหนึ่งยิ้มแล้วหย่อนกายลงไปนั่งจากนั้นก็เอ่ยตอบด้วยสีหน้ายิ้มๆอย่างสดใสร่าเริง

" สนุกมากค่ะ "

" จริงเหรอ แล้วผู้ชายหล่อๆมีเยอะมั้ย "

พอเจนยิงคำถามนี้มา นับหนึ่งถึงกับใช้เวลาครุ่นคิดเลย ว่าตัวเองเจอคนหล่อกี่คน จากนั้นก็เอ่ยตอบไปเสียงใสอย่างยิ้มๆ

" ไม่เยอะเลย ก็หน้าตาปกติค่ะ สู้บอสเราไม่ได้สักคนเลย "

ในประโยคหลังเธอเอ่ยเสียงค่อยลงเพราะกลัวบอสจะได้ยินผ่านกล้อง

" จริงเหรอ ถ้าบอสได้ยินคงต้องดีใจมากแน่ๆ "

เจนเอ่ยขึ้นเสียงดังด้วยสีหน้ายิ้มๆอย่างอารมณ์ดี เธอรู้สึกดีใจแทนบอสของตัวเองมาก จากนั้นครีมก็เอ่ยถามขึ้น

" แล้วพวกเขาดูแลน้องสองคนดีมั้ย สร้างความลำบากใจอะไรให้บ้างหรือเปล่า "

นับหนึ่งเม้มปากยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าแล้วเอ่ย

" ไม่ค่ะ ไม่มีความลำบากใจอะไรเลย พวกเขาดีมากไม่ได้สร้างความลำบากใจเลย เน้อพี่มี่ "

เธอหันไปขอความช่วยเหลือจากมีมี่ เพื่อยืนยันว่าไม่มีใครทำให้ลำบากใจจริงๆ

เพราะไม่อยากให้พี่ๆกับบอสรู้เรื่อง กลัวพวกเขาจะเป็นห่วง

เจนกับครีมหันมามองหน้ามีมี่อย่างรอฟังคำตอบจากปากหล่อน

มีมี่ที่นั่งนิ่งๆก็เหลือบมองนับหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

" เออ ใช่ ไม่มีเลย ใครจะกล้าทำให้คนของคุณเคธี่ลำบากใจล่ะ เว้นแต่จะเป็นเจ้าของงาน ถึงจะสามารถทำได้ จริงมั้ย น้องนับหนึ่ง "

นับหนึ่งได้ยินดังนั้นก็เกือบสะดุ้ง จากนั้นก็มองหน้าพี่ๆทั้งสองแล้วฉีกยิ้มแบบยิงฟันออกมาแล้วเอ่ยพร้อมกับพยักหน้าตอบพี่มีมี่

" อื้อ...จริงค่ะ จริง "

[ พี่มีมี่นะพี่มีมี่ แกล้งน้องเหรอ เดี๋ยวเหอะ ]

มีมี่ยิ้มตาหยีมองหน้าหนึ่ง ที่ไม่ยอมเล่าเรื่องลำบากใจเกือบเอาตัวไม่รอดให้ครีมกับเจนฟัง

ถึงแม้เธอจะไม่ยอมเล่าให้คนอื่นฟัง แต่หล่อนคิดว่า บอสต้องรับรู้เรื่องนี้

เพราะมันเกี่ยวกับความปลอดภัยของตัวนับหนึ่งเองและเธอก็เป็นคนที่บอสของหล่อนหมายปอง

คอยเฝ้าทะนุถนอมมาตลอด จะให้เธอไปตกในมือคนอื่นได้ยังไง

นับหนึ่งยิ้มออกมาอย่างสดใส เจนได้ฟังดังนั้นก็มาจับไหล่น้องแล้วเอ่ยขึ้น

" อื้อ ไม่มีก็ดีแล้ว พรุ่งนี้บอสจะกลับมาแล้วเราไปกินเลี้ยงฉลองกันมั้ย "

" อื้อ ได้ค่ะ งั้นครั้งนี้นับหนึ่งขอเลี้ยงเพื่อเป็นการขอบคุณพี่ๆทุกคนนะคะ "

นับหนึ่งพยักหน้าแล้วเอ่ยเสียงใส มีมี่กับครีมพยักหน้าตอบรับเบาๆ ส่วนเจนก็พยักหน้าแล้วเอ่ยตอบน้องเล็กด้วยความรักใคร่

" อื้อ ได้เลยจ้ะ "

เจนเป็นคนเปิดเผย ตรงไปตรงมา ลุยๆ ไม่ห่วงสวย ไม่สนใจภาพลักษณ์เหมือนครีม

ครีมจะเป็นคนที่บุคลิกเรียบร้อย แต่ลึกๆแล้วแอบดุเอาเรื่อง ในร้านกาแฟ เธอเป็นพี่ใหญ่สุด

ในขณะที่สี่สาวนั่งพูดคุยกันอยู่ ลูกค้าที่นั่งโต๊ะตรงหน้าเคาน์เตอร์ก็ส่งโลเคชั่นไปให้ผู้เป็นหัวหน้า

กรที่นั่งรอเจ้านายในรถพอมีข้อความแจ้งเตือนเข้ามาบนหน้าจอ ก็รีบเปิดอ่านทันที

เมื่อเห็นว่าเป็นโลเคชั่นร้านที่เคยไปประจำ เลยพิมพ์ข้อความไปให้ลูกน้องว่า

( อยู่ตรงนั้นจนกว่าร้านจะปิด แล้วตามต่อไป มีอะไรก็รีบรายงานทันที )

พิมพ์เสร็จเขาก็กดส่งไป

หลังจากส่งไปแล้ว ลูกน้องที่อยู่ในร้านกาแฟก็เปิดอ่านแล้วพิมพ์ตอบกลับมาว่า

( รับทราบครับ )

พออ่านข้อความเสร็จ เขาก็นั่งรอเจ้านายในรถต่อไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ลูกน้องก็ไม่แจ้งอะไร พอติดต่อไปก็ไม่สามารถติดต่อได้

" หรือว่าแบตโทรศัพท์พวกเขาหมด ไม่ได้เรื่องเลย ทำไมไม่เตรียมอะไรให้พร้อม กลับคงมาต้องสั่งสอนให้หลาบจำแล้ว "

เขาพึมพำออกมาอย่างอารมณ์เสีย เจ้านายก็ยังไม่ออกมา สองชั่วโมงผ่านไปก็ไร้วี่แวว เงาของเจ้านายกับอิงฟ้า