สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 101

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินแต่งตัวเสร็จ เดินออกมาจากห้อง

มีร้านกาแฟอยู่ที่ชั้นหนึ่งของโรงแรม เฉวียนเยี่ยเชียนนั่งรอพวกเขาอยู่ที่นั่น เขานั่งไขว่ห้างและพิงโซฟา มองดูทั้งสองคนเดินมา

บางคู่เดินจูงมือกัน ทั้งโลกสีชมพู ถูกล้อมรอบด้วยฟองสบู่สีชมพู ราวกับบุพเพสันนิวาส

แต่ไม่ใช่กับผู้ชายที่เฉยเมยต่อหนานซ่งมาตลอดสามปี ในฐานะพี่สอง เฉวียนเยี่ยเชียนรู้สึกว่าพวกเขาสองคนไม่เหมาะสมกัน

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือฐานะครอบครัว ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่คู่ควรกับน้องสาวสุดที่รักของพวกเขา

“พี่สอง”

หนานซ่งเดินมาและเรียก

พี่ชายเฉวียนเยี่ยเชียนตอบเบาๆ "อืม" โบกมือให้เธอนั่งลง ทันทีที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะนั่งข้างหนานซ่ง ก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้น "ใครให้แกนั่ง? "

ยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจยังคงนั่งลง จ้องไปที่เฉวียนเยี่ยเชียนด้วยลักษณะคิ้วที่ไม่แยแส ราวกับกำลังพูดว่า: ฉันจะนั่ง แล้วจะทำไม?

เฉวียนเยี่ยเชียนหรี่ตาลงพูดอย่างเย็นชา “ไอ่หนู ทางที่ดีแกควรจัดการสีหน้าของแกให้ดี คนสุดท้ายที่กล้ามองฉันแบบนี้ ตอนนี้ถูกโยนลงทะเลเป็นอาหารปลาฉลามไปแล้ว”

ริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินยกขึ้นอย่างเยาะเย้ย "บังเอิญจัง คนสุดท้ายที่กล้าพูดกับฉันแบบนี้ ถูกส่งลงไปเฝ้ายมโลกแล้วเหมือนกัน”

"แกเชื่อไหมว่าฉันส่งแกไปลงนรกได้?"

"แล้วแกเชื่อไหมฉันโยนแกไปเป็นอาหารปลาฉลามได้?”

"มาสิ ก็ลองดู..."

ชายร่างใหญ่สองคนกำลังจะทะเลาะกันอีกครั้งหลังจากผ่านไปไม่ถึงสามประโยค หนานซ่งทนไม่ไหวอีกต่อไป รีบเข้าไปนั่งตรงกลางของทั้งสอง "พอแล้ว! ไม่รู้จักจบจักสิ้น! พวกพี่ยังเป็นเด็กประถมหรือไง?”

เฉวียนเยี่ยเชียนถอนหายใจอย่างเย็นชา "คนปัญหาอ่อนแบบนี้ กูก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรก”

หนานซ่งหันศีรษะและจ้องไปที่เขา “หยุดพูดได้แล้ว!”

ยวี่จิ้นเหวินเยาะเย้ย "แล้วแกเป็นผู้เป็นคนแค่ไหน?”

หนานซ่งหันศีรษะไปอีกข้าง “นายก็หุบปากด้วย!”

เมื่อคืนเธอดื่มหนักมาก ไม่มีน้ำซุปแก้เมาของพ่อบ้านจ้าว ในขณะนี้เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย และเธอรู้สึกเวียนหัว ความโกรธของเธอเพิ่มขึ้นและใบหน้าของเธอก็ซีด

ยวี่จิ้นเหวินเห็นท่าทางไม่ค่อยดี รีบถามเธอว่า “ ไม่สบายหรือเปล่า? นั่งลงก่อน”

เขาพยุงหนานซ่งนั่งลง แล้วไปขอน้ำร้อนที่แผนกต้อนรับให้เธอ ก่อนจะให้เธอดื่ม เขาเป่าก่อนสองครั้ง ยื่นให้เธอพร้อมพูดเตือน “ค่อยๆดื่ม ระวังร้อน”

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูยวี่จิ้นเหวินดูแลน้องสาวของเขา ใบหน้าที่เย็นชาของเขาลดลงเล็กน้อย ไม่ว่าเขาจะเสแสร้งหรือไม่ อย่างน้อยเขาก็มีทัศนคติที่ดี เป็นผู้ชายเหมือนกัน เขาดูออกว่าไม่มีความเสน่หาในตาของเขา

หนานซ่งสะบัดมือของยวี่จิ้นเหวินด้วยความรังเกียจ ดื่มน้ำร้อนด้วยตัวเองและรู้สึกดีขึ้นมาก

เฉวียนเยี่ยเชียนไอเบาๆ และเริ่มเข้าประเด็น "มาเข้าเรื่อง พวกแกจะทำยังไงต่อ?"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้น "หมายความว่าอะไรจะทำยังไงต่อ?”

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่สนใจหนานซ่ง แต่มองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน "เรื่องที่ควรทำหรือไม่ควรทำแกรู้อยู่แก่ใจ อย่ามาบอกไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อ”

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย "พี่สองหมายความว่ายังไง?”

จู่ๆเสียงเรียก "พี่สอง" ก็พูดออกมาอย่างเป็นกันเอง หนานซ่งเกือบสำลักน้ำเมื่อได้ยิน

เฉวียนเยี่ยเชียนรู้สึกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาเป็นผู้ชายของหนานซ่ง ซึ่งเป็นน้องเขยของเขาและเรียกเขาว่า "พี่สอง" ตามหนานซ่งก็เป็นเรื่องปกติ

“เราจะไม่พูดถึงเรื่องในอดีต”

เฉวียนเยี่ยเชียนโบกมืออย่างพูดไม่ออก และมองไปที่หนานซ่ง “เด็กผู้หญิงในตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงก็จะแต่งงานกับแกให้ได้ วันๆเอาแต่พล่ามความดีของแก หูของฉันเกือบฉีก...”

ใบหน้าของหนานซ่งร้อนผ่าว “พี่สอง!”

ทั้งๆที่เพิ่งบอกว่าจะไม่พูดถึงเรื่องในอดีต

ทั้งหมดนี้เป็นอดีตอันมืดมนของเธอ เธอแทบจะมุดแผ่นดินหนี ไม่หวนกลับมาอีก

"ก็ได้ก็ได้ พี่จะไม่เผาเธอแล้ว”