สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 104

"ประธานหนาน!"

พอศิลปินหญิงคนนั้นเห็นหนานซ่ง ก็เหมือนเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์ จึงร้องไห้ทันที แล้วรีบพุ่งไปหาหนานซ่ง

แต่วินาทีที่หนานหนิงจู๋เห็นหนานซ่งพาหนานหลินเดินเข้ามา สีหน้ากลับเข้มขรึมทันที

"ที่นี่ไม่มีธุระอะไรของเธอแล้ว ออกไปเถอะ"

หนานซ่งให้ไดเรกเตอร์อ้ายพาศิลปินออกไป จากนั้นก็พาหนานหลินเดินเข้าไป

หนานหนิงจู๋โดนขัดจังหวะจึงไม่สบอารมณ์ นั่งไขว่ห้างอยู่ที่นั่นไม่ขยับเลย เสื้อไทเก๊กที่ดูเป็นผู้พิทักษ์บนตัวกับการกระทำเมื่อกี้ช่างไม่เข้ากันเลย คนที่อวยตัวเองว่าเป็นสุภาพบุรุษ แต่ลับหลังกลับทำอะไรเลวทรามแบบนี้

เมื่อเทียบกับความแผนสูงของอาสอง หนานซ่งยิ่งเกลียดท่าทางจอมปลอมของอาสาม

เขาว่ากันว่าลูกแต่ละคนเกิดมาไม่เหมือนกัน บางทีหนานซ่งก็สงสัยมาก เป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกัน ทำไมนิสัยถึงแตกต่างกันขนาดนี้ บางคนตอนเด็กยังเดินถูกทาง แต่ยิ่งโตก็ยิ่งนอกลู่นอกทาง

"หลานใหญ่ กลางวันแสกๆ จะทำอะไร?"

หนานหนิงจู๋ปัดฝุ่นที่ไม่มีบนตัว ทักทายหนานซ่งโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้น จากนั้นก็หยิบวอลนัทสองลูกบนโต๊ะ แล้วเอามาเล่นที่มือ

สายตาเยือกเย็นของหนานซ่งมองกวาดหนานหนิงจู๋ คำพูดดูไร้ความรู้สึกมาก "กลางวันแสกๆ อาสามทำอะไรที่นี่ล่ะคะ?"

สีหน้าหนานหนิงจู๋นิ่งเฉย ถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าลูกสาวตัวเอง แต่เขาก็ไม่อ้อมค้อมเลย

เสียงลูกวอลนัทในมือกระทบกัน รอยยิ้มบนใบหน้าหนานหนิงจู๋ก็ขยะแขยงมาก "เขาอยากดัง แล้วเอาแต่ตอแยอา อาก็ทำอะไรไม่ได้ จะมีผู้ชายคนไหนที่สามารถปฏิเสธผู้หญิงที่มาหาถึงที่ได้ล่ะ?"

คำพูดที่น่าละอายใจแบบนี้ หนานหลินที่เป็นลูกสาวได้ยินแล้วก็ละอายใจแทนพ่อตัวเอง หนานซ่งมองหนานหนิงจู๋อย่างเย็นชา แล้วอยากจะชกหน้าเขา

ถ้าคนเริ่มไม่ละอายใจ ก็ไม่ต่างอะไรกับหมาบ้าข้างถนน

ตั้งแต่ที่ได้เป็นรองประธาน หนานหนิงจู๋ก็คิดว่าตัวเองได้เป็นฮ่องเต้ แล้วคิดว่าบริษัทเสี้ยววินาทีซิงเป็นนางในวัง จะนัดเจอศิลปินก็จะคิดว่าเป็นการให้โอกาส ทำเรื่องเลวทราม แล้วคิดว่าเป็นเรื่องสนุก การกระทำน่ารังเกียจมาก

หลายปีที่ผ่านมาถึงแม้เฮ่อเซินจะช่วยปิดข่าว หนานซ่งก็แอบช่วยเหลือ แต่ก็ยังมีศิลปินหญิงที่อยากดังเสนอตัวให้หนานหนิงจู๋ แล้วคุณหญิงเหอซินในบ้านของเขา ก็ทำตัวเหมือนเป็นผู้ชนะ

โลกทั้งใบบ้าบอจนทำให้คนอื่นไม่อยากจะเชื่อ แต่กลับมีอยู่จริง

แต่ในเมื่อหนานซ่งกลับมาแล้ว ก็ควรจัดการความบ้าบอพวกนี้สักที

เธอเดินไป แล้วนั่งลงบนโซฟา สายตาที่เยือกเย็นมองกวาดไปทางหนานหนิงจู๋ มุมปากเลิกขึ้นอย่างเสียดสี "อายุเยอะแล้ว หน้าก็ด้านตามไปด้วย คำพูดที่ต่ำทรามก็กล้าพูดออกมา หลินหลิน พ่อของเธอมีชีวิตอยู่ แต่ตายไปจะดีกว่า"

ตอนที่หนานหนิงจู๋พูดเรื่องที่ตัวเองกังวลกับหนานหนิงไป๋ ใบหน้าหนานหนิงไป๋จึงยับยู่ยี่ เขาจึงเอ่ยว่า "ไม่ต้องให้มึงมาบอก กูรู้ตั้งนานแล้ว นังหนูหนานซ่งนั่น ต้องรู้อะไรแน่นอน กลับมาครั้งนี้ อาจจะมาทวงชีวิตพวกเราไปก็ได้"

"มัน มันจะรู้อะไร อุบัติเหตุตอนนั้น เรา……เราแค่ไม่ได้บอกพวกเขาล่วงหน้า คนพวกนั้นจะเอาชีวิตพวกเขา เราจะทำอะไรได้? ผมรับผิดไม่ไหวหรอก……"

"พอแล้ว หุบปากของมึงซะ!"

หนานหนิงไป๋รีบพูดแทรกน้องชายอย่างโมโห "เรื่องเกิดขึ้นแล้ว มึงคิดว่ามึงจะหนีรอดเหรอ? ตอนนี้อยากจะโยนความผิด? มึงคิดว่ามึงเห็นแล้วไม่ช่วย จะได้ผลดีอะไร? หลานสาวคนโตของเรา จะไม่เอาผิดมึง จะปล่อยมึงงั้นเหรอ?"

เขาหัวเราะหึ "ถึงมันจะปล่อยมึงไปจริงๆแล้วยังไง เราก้มหัวให้พ่อมันมาทั้งชีวิตแล้ว ตอนนี้มึงยังจะให้มันจูงจมูกเราอีกเหรอ? ชีวิตจนๆแบบเมื่อก่อน กูไม่อยากกลับไปอีก!"

พอหนานหนิงจู๋ได้ยินแบบนี้จึงหมดคำพูด ใครอยากกลับไปล่ะ?

คนเรา จากจนมารวยเป็นเรื่องง่าย แต่จากรวยไปจนเป็นเรื่องยาก ถ้าได้ลิ้มลองความสุขสบายจากกองเงินกองทองแล้ว ใครอยากกลับไปเหมือนเดิม กลับไปใช้ชีวิตจนๆอีกล่ะ?

เขากัดฟันแน่น "งั้นตอนนี้เราจะทำยังไง? นังหนานซ่งถอดตำแหน่งรองประธานของผมไปแล้ว แล้วไล่ผมออกมาจากบริษัทหนานซิง พี่เป็นกรรมการบริษัท ยังไงเดี๋ยวก็จะโดนมันลากลงมา ถ้าปล่อยให้มันทำแบบนี้ต่อ ชีวิตดีๆของเราสองพี่น้องคงจบแน่"

แววตาที่สกปรกของหนานหนิงไป๋แฝงไปด้วยความมืดมน พร้อมเอ่ยอย่างเยือกเย็น "พ่อมันยังไม่ใช่คู่แข่งเราเลย แค่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม จะเก่งซะแค่ไหนกัน? กูไม่ปล่อยให้มันเหิมเกริมนานหรอก"

พอวางสาย หนานหนิงไป๋ก็พูดกับหนานหยาว่า "เรื่องงานแต่งของลูกกับฉินเจียงหยวน ต้องจัดให้เร็วหน่อยแล้วล่ะ"