สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 109

หนานหลินตกใจอย่างมาก

นี่เธอถึงได้เห็นธาตุแท้ของผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน และในตอนนั้นเอง เธอเข้าใจแล้วว่า “นางงูพิษ” มันเป็นยังไง

หนานหนิงจู๋ไปทำงานนอกสถานที่กว่าครึ่งเดือน เธอก็ถูกเหอซินขังไว้ในห้องใต้ดินกว่าครึ่งเดือน บาดแผลเต็มตัว แล้วก็ไม่ให้อาหารเธอกิน ทำเหมือนกับเธอเป็นนักโทษที่ให้รางวัลเธอได้จิบน้ำไม่กี่คำ

ทุกคืน เหอซินต้องวางมาดเป็นแม่เลี้ยง ถือแส้ไว้ให้หนานหลินคุกเข่าตรงหน้าเธอ แล้วบ่นให้เธอฟัง บอกให้เธอทำตัวดี ๆ อย่าดิ้นรนโดยไม่จำเป็น

เพื่อมีชีวิตอยู่ หนานหลินจึงทำได้เพียงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ประจบประแจงผู้หญิงคนนี้

เธอลองที่จะต่อต้าน แล้วก็ลองที่จะหนีออกไป แต่ทั้งบ้านเป็นคนของเหอซินทั้งหมด บ้านที่ดี ๆ กลับกลายเป็นที่ที่ถูกอิทธิพลชั่วร้ายครอบงำ

ในที่สุดหนานหนิงจู๋ก็กลับมา สุดท้ายเหอซินก็ปล่อยหนานหลินออกมา แต่บาดแผลทั้งตัวของเธอดูแทบไม่ได้ แผลติดเชื้อแล้วก็มีไข้สูง เหอซินจึงพาเธอไปส่งโรงพยาบาล แล้วโกหกกับหนานหนิงจู๋ว่าเธอถูกเพื่อนที่โรงเรียนทำร้าย หนานหนิงจู๋ไปโรงพยาบาลเพื่อดูหนานหลิน เมื่อเห็นลูกสาวบาดแผลเต็มตัว เวลาแรกไม่ใช่ความเป็นห่วง แต่เป็นการโทษเธอที่ไปบาดหมางกับคนอื่น

“ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ เธอไปทำอะไรกันแน่ ถึงทำให้คนอื่นสั่งสอนเธอ? ทำไมเขาถึงไม่ทำร้ายคนอื่น แต่ทำร้ายเธอ? เธอคิดทบทวนดูให้ดี!”

เหอซินกลายเป็นแม่เลี้ยงใจดีในทันที เธอเกลี้ยกล่อมอยู่ด้านข้าง “พอแล้ว ๆ อย่าโมโห เด็กยังไม่รู้จักคิด ด่าคำสองคำก็พอแล้ว อย่าโมโหไป”

เธอมองดูหนานหลินที่นอนเป็นไข้หน้าแดงอยู่บนเตียง แล้วถอนหายใจเล็กน้อย “เด็กคนนี้น่าสงสารจริง ๆ สามีคะ การเป็นแม่เลี้ยงยากจัง ฉันกลัวจริง ๆ ว่าคนอื่นจะพูดว่าฉันทารุณหลินหลิน”

หนานหนิงจู๋รีบปลอบเธอ เขาอารมณ์เสียมากกว่าเดิม จึงชี้หน้าหนานหลินแล้วสั่งสอนต่อ

“บาดเจ็บขนาดนี้ ถึงเธอจะไม่คิดถึงตัวเอง ก็ต้องคิดถึงแม่เลี้ยงเธอด้วย คนอื่นจะคิดว่าเหอซินทำไม่ดีกับเธอ เธอจะให้เหอซินทำยังไง?”

หนานหลินเจ็บหนักนอนอยู่บนเตียง มองดูพ่อที่ปกป้องภรรยาใหม่ รู้สึกว่าหัวใจเย็นลงถึงก้นบึ้ง

บาดแผลเต็มตัว ก็ยังเทียบกับความเจ็บในใจไม่ได้

นี่ก็คือพ่อของเธอ

หลังจากนั้น ท่าทางที่เหอซินมีต่อเธอพอที่จะพูดได้ว่าแย่ไปกว่าเดิม บางครั้งก็ตบบ้องหูเธอต่อหน้าหนานหนิงจู๋ ส่วนหนานหนิงจู๋รู้สึกว่าการสั่งสอนแบบนี้เป็นเหตุสมควร

เธอถูกเหอซินขังไว้ในบ้าน ในที่สุดก็ถึงวันเปิดเทอม แต่คิดไม่ถึงว่าแม้แต่ไปเรียนเหอซินก็ไม่ให้เธอไป เหอซิรทำลายหนังสือแจ้งเข้าเรียนของเธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอหนีออกจากบ้านมาได้อย่างยากลำบาก แล้วก็คิดหาวิธีทำหนังสือแจ้งใหม่เพื่อเข้ามหาลัย เกรงว่าตอนนี้เธอคงตายในเงื้อมมือของเหอซินตั้งนานแล้ว

ช่วงมหาลัยหลายปีมานี้ เธอใช้ชีวิตอย่างลำบาก

เป็นเพราะเธอ “หนีออกจากบ้าน” หนานหนิงจู๋จึงไม่ยอมจ่ายค่าเทอมให้เธอ หนานหลินจึงต้องพึ่งตัวเองทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อที่จะเรียนให้จบ ล้มลุกคลุกคลานจนมาถึงตอนนี้

ได้ฟังหนานหลินเล่าชีวิตที่ขมขื่นหลายปีมานี้ พนักงานหลายคนในห้องทำงานพากันตาแดง บางคนก็ร้องไห้ออกมา

“ทำเกินไปจริง ๆ เด็กคนหนึ่งจะทำให้เธอลำบากอะไรกัน ทำไมเธอถึงได้ทำรุนแรงขนาดนี้? เธอก็เป็นแม่คน ไม่กลัวว่าจะถูกแก้แค้นไปที่ตัวลูกชายของเธอเหรอ?”

น้าแม่บ้านก็ฟังต่อไปไม่ไหว เอาใจเขามาใส่ใจเรา เธอรู้สึกว่าแม่เลี้ยงที่ร้ายกาจควรจะลงนรกไป ไม่ต้องผุดต้องเกิดตลอดกาล!

“ใช่ ลูกของตัวเองคือลูก ลูกของคนอื่นไม่ใช่ลูกเหรอ? เธอร้ายเกินไปแล้ว!”

“คนบางคน หน้าตาสะสวย แต่อันที่จริงใจดำตั้งนานแล้ว! แต่ก็ไม่น่าจะใจดำขนาดนี้นะ น่าอกสั่นขวัญหายจริง ๆ!”

“หน้าตาสะสวยอะไร? เมื่อกี้เธอไม่ได้ยินไดเรกเตอร์อ้ายพูดเหรอ เดิมทีเธอเป็นคนนอกวงการ แต่ใช้การศัลยกรรมหน้าศัลยกรรมนมขึ้นแท่น ฉันว่าทำไมใบหน้านี้ดูยังไงก็ปลอม”

“ก่อนหน้านี้ฉันเคยได้ยินเพื่อนที่หลิ่งหนานบอกว่า เมื่อก่อนเหอซินค่อนข้างโด่งดังในพื้นที่นั้น ชื่อว่า ‘เบบี้เหอ’ ฉายา ‘แทงหนึ่งบ้าน’”

“อะไรคือ ‘แทงหนึ่งบ้าน’?”