สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 112

เห็นสภาพจนตรอกของหนานหนิงจู๋ หนานหยาที่ยืนข้างๆ ก็ไม่ได้กลั้น หัวเราะ “คิกคัก” ออกมา

กว่าหนานหนิงจู๋จะประคองเก้าอี้ยืนให้มั่นคงได้ ก็เจ็บจนหน้าตาบิดเบี้ยว ใบหน้าทั้งเขียวทั้งซีด ชี้ไปที่หนานหลิน “นังตัวดี ไสหัวออกไปซะ! กล้าตบแม่เธอ เธอทำเกินไปแล้ว!”

“เธอไม่ใช่แม่ฉัน แม่ฉันตายไปนานแล้ว!”

หนานหลินตะคอกเสียงดัง

หนานหนิงจู๋ตกใจตะลึง ไม่กล้าเชื่อว่าลูกสาวที่เป็นเด็กดีพูดคำไหนคำนั้นอยู่เสมอจะกล้าตะโกนใส่พ่ออย่างเขาแบบนี้

“เธอ……เธอบ้าไปแล้ว”

หนานหลินขอบตาแดง เดินออกมาจากด้านหลังหนานซ่งช้าๆ “ฉันบ้าไปแล้ว หรือว่าพวกคุณบ้าไปแล้ว?”

“พ่อ เหอซินไม่ใช่แม่ของฉัน แม่ฉันชื่อถังหรง พ่อยังจำชื่อเธอได้ไหม? จำหน้าตาของเธอได้ไหมว่าเป็นยังไง? จำได้ไหมว่าเธอตายยังไง?”

เห็นหนานหนิงจู๋ตกตะลึงและทำท่าหลบหลีก เธอก็ยิ้มขึ้นมาเบาๆ รอยยิ้มนั้นประชดประชันสุดๆ “คุณจำไม่ได้แล้ว ใช่ไหม? ก็จริง หลายปีที่ผ่านมาคุณไม่เคยว่างเลย ไม่รู้เปลี่ยนผู้หญิงไปแล้วเท่าไร เหมือนหั่นกุยช่ายทีละโคน เหอซินผู้หญิงคนนั้น ทำให้คุณวุ่นวาย มีลูกชายให้คุณ ทำให้คุณหลงจนเพ้อเจ้อ คุณเกือบลืมไปแล้วว่าแม่ของฉันเธอโดนบีบบังคับให้ตาย”

“เธอพูดอะไรเหลวไหล?” ดวงตาหนานหนิงจู๋เกร็งอย่างต่อเนื่อง “แม่ของเธอคิดไม่ตกฆ่าตัวตายเอง มันเกี่ยวอะไรกับเหอซิน?”

หนานหลินทำหน้าเย็นชา “จนถึงตอนนี้คุณก็ยังปกป้องผู้หญิงคนนั้น!”

“ตั้งแต่ที่แม่ฉันแต่งงานกับคุณ ไม่เคยมีวันไหนมีความสุขเลย คุณเอาแต่ใช้ชีวิตสำมะเลเทเมาอยู่ข้างนอกทุกวัน แม่ฉันยุ่งกับคุณไม่ได้ และขี้เกียจจะไปยุ่งด้วย แต่คุณได้คืบเอาศอก ไม่คิดว่าจะพานังจิ้งจอกนั่นกลับบ้าน!”

ดวงตาหนานหลินเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “คุณจ้างเธอเป็นเลขา ปล่อยให้เธอเดินกร่างเข้ามาในบ้านของเรา เดินไปเดินมาต่อหน้าเราทุกวัน มันทำให้แม่ฉันขยะแขยง ทำให้เธอเป็นทุกข์จนป่วย”

“เธอหยุดพูดใส่ร้ายนะ!” หนานหนิงจู๋โบกมือ ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “แม่เธอป่วยเป็นมะเร็งเพราะยีนครอบครัวของพวกหล่อนไม่ดี หล่อนโชคชะตาไม่ดีเอง เกี่ยวอะไรกับฉัน!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณกับเหอซินกระตุ้นเธอทุกวัน อาการป่วยของหล่อนจะแย่เร็วแบบนั้นได้ยังไง คุณยังพูดอะไรอีกนะ ‘สิ่งที่โชคดีที่สุดของชายวัยกลางคน ก็คือการเลื่อนตำแหน่ง มั่งคั่งและภรรยาตาย’ คุณหวังให้เธอตายอ่ะ!”

หนานหลินรู้สึกปวดใจ น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

รู้สึกไม่คุ้มค่าแทนแม่ของเธอ!

หนานซ่งจ้องหนานหนิงจู๋อย่างเย็นชา เธอรู้ว่าน้าสามเสียชีวิตเพราะโรคมะเร็ง ตอนที่รู้ก็เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว แต่ไม่รู้ว่าโรคมะเร็งนี้ ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะความขุ่นเคืองด้วย

ผู้ที่เรียนแพทย์ล้วนรู้กันดี สภาพจิตใจกับสุขภาพร่างกายนั้นเกี่ยวข้องกัน อารมณ์คือสะพานเชื่อมระหว่างจิตใจกับร่างกาย หลายๆ โรค สามสิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นกับการรักษา เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นกับสภาพจิตใจ

ยวี่จิ้นเหวินพาโจ๋เซวียนกลับบ้านมาพักฟื้นเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงให้น้าสามเห็นสามีตัวเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เข้าๆ ออกๆ ในบ้านตัวเองทั้งวัน ผู้หญิงคนไหนจะทนได้?

ผู้ชายน่าสะอิดสะเอียน ผู้หญิงอาภัพ โลกนี้ไม่ยุติธรรม คุณจะอยู่ไปทำไม?

ดังนั้นต้องการผู้ชายแบบไหน ตัวเองใช้ชีวิตอย่างมีความสุขถึงจะสำคัญที่สุด

หนานหนิงจู๋โดนลูกสาวกล่าวหาจนซ่อนไม่ได้ ใบหน้าแก่ก็เก็บทรงไม่อยู่ “ฉันกำลังพูดเรื่องแม่เล็กของเธออยู่นะ เธอจะพูดเรื่องเก่าๆ กับฉันทำไม? อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะใจอ่อนได้นะ”

“หวังให้คุณใจอ่อน ฉันให้แม่หมูปีนต้นไม้เสียยังดีกว่า”

ใบหน้าหนานหลินไม่มีอารมณ์สักนิด มองพ่อของเธออย่างเย็นชา “ตั้งหลายปีแล้ว คุณไม่สนใจฉันเลย เหอซินทำเรื่องชั่วร้ายกับฉันตั้งมากมาย คุณก็ไม่ให้ความสำคัญ ตอนนี้คิดจะมายุ่งกับฉันเหรอ?”

สายไปแล้ว!

“ฉันเป็นพ่อเธอนะ! ก็ยุ่งเรื่องเธอได้ตลอด อยากตีก็ตี ควรด่าก็ด่า ทำไม ฉันยุ่งกับเธอไม่ได้หรือไง?”