สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 131

ขอแค่เป็นศิลปินหญิงที่มีชื่อเสียงในวงการบันเทิง ไม่มีคนไหนหรอกที่ใสซื่อ

ไม่เจ้าเล่ห์ไม่มีความสามารถปกป้องตัวเอง คงอยู่รอดไม่ได้หรอก

ซูอิงเตรียมสำรองไว้ล่วงหน้าแล้ว เพราะเรื่องแบบนั้น ในใจเธอกังวลมาก เพราะถ้าข่าวเผยแพร่ออกไป อนาคตในวงการของเธอคงต้องจบแน่

เฉิงเซี่ยนเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง "เอาคลิปวิดีโอมาให้ผม ผมจะจัดการเอง"

ซูอิงลังเล "ทนายเฉิง ถ้าส่งมอบคลิปวิดีโอ ฉันก็หันกลับไปไม่ได้แล้ว แน่ใจเหรอคะว่ายกเลิกสัญญาได้?"

"ขอแค่คุณไม่ได้โกหกผม ยกเลิกสัญญาได้แน่นอนครับ"

เฉิงเซี่ยนพูดอย่างหนักแน่น แล้วเก็บวิดีโอที่ซูอิงส่งมา ตอนที่จะไปเอ่ยกับหนานซ่งว่า "เหล้าอีกครึ่งโหล เก็บไว้ให้พี่ด้วย"

หนานซ่งรีบให้คนมาบรรจุโหล แล้วเอ่ยว่า "พี่สี่ดื่มไม่ค่อยได้ พี่เฉิงห้ามเขาด้วยนะคะ"

"พี่ห้ามไม่ได้หรอก"

เฉิงเซี่ยนสูบบุหรี่ แล้วยิ้มเอ่ย "อย่างมากพี่ก็จะให้มันดื่มแล้วอยู่ในบ้านดีๆ อย่าไปยุ่งกับห้องผ่าตัดอีก เดี๋ยวถ้าเกิดเรื่องกับคนอื่นพี่คงรับผิดชอบไม่ไหว"

ถือเหล้าไว้ แล้วเอากับข้าวห่อกลับไปด้วย จากนั้นเฉิงเซี่ยนจึงเดินไปอย่างชิลล์ๆ

ซูอิงกับซือตั๋วรู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

ถึงแม้ระหว่างที่คุยเรื่องฟ้องร้องจะยากลำบาก แต่ขอแค่ทนายเฉิงรับปาก งั้นคดีนี้ก็ต้องชนะ พวกเขาแค่รอฟังข่าวดีก็พอ

……

ผู้ช่วยมารับซูอิงกับซือตั๋ว หนานซ่งไม่ได้ออกไปส่ง กลัวว่าจะโดนถ่ายอีก แล้วจะเกิดเรื่องวุ่นวายตามมา

เธออยู่ตรวจเช็กบัญชีของไตรมาสนี้กับผู้จัดการ ไม่นานก็มีใครบางคนชะโงกหน้าเข้ามาอย่างระมัดระวัง หนานซ่งเงยหน้ามอง แล้วยิ้มเอ่ย "ไปกันหมดแล้ว เข้ามาเถอะ"

ซือเจ๋อจึงถือกาน้ำชาเข้ามา บนตัวยังสวมชุดเชฟอยู่ แล้วใบหน้าก็มีรอยยิ้ม "ปรมาจารย์เชฟ ชาอูหลงที่เพิ่งชง ปรมาจารย์ลองชิมดูสิครับ"

"อื้อ" หนานซ่งเอ่ยตอบรับ แล้วตรวจเช็กบัญชีกับผู้จัดการต่อ

ซือเจ๋อรินชาให้ แล้วยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ จึงได้ยินหนานซ่งพูดกับผู้จัดการว่า "ต้องทำกำไรก็จริง แต่คุณภาพของอาหารก็ต้องดีด้วย วัตถุดิบต่างๆก็ต้องระวัง ห้ามมีวัตถุดิบที่ไม่สดเด็ดขาด แล้วห้ามเอาของไร้คุณภาพมาด้วย แล้วก็เรื่องสุขอนามัยก็ต้องระวัง ทำไมในครัวถึงวุ่นวายขนาดนั้น?"

น้ำเสียงเธอเรียบนิ่ง แต่ท่าทางเข้มงวด ผู้จัดการเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก แล้วรีบตอบรับ

ซือเจ๋อวางมือทั้งสองข้างไว้ข้างหน้า ยืนฟังเงียบๆ แล้วอดสำรวจสีหน้าหนานซ่งไม่ได้

วันนี้เธอแต่งตัวเป็นทางการ เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงสีดำ เรียบง่ายแต่ก็ดูมีสไตล์ ผมที่สั้นประบ่ามัดเป็นผมหางม้า ข้างๆก็มีกิ๊กดอกกุหลาบประดับ ดูสวยสง่ามาก

เหมือนเป็นคนละคนกับพี่สาวอ่อนโยนในมหาลัยวันนั้น แล้วก็ไม่เหมือนกับอาจารย์ที่น่าเกรงขามแล้วเข้มงวด ที่สวมใส่ชุดเชฟสีขาวที่อยู่ในครัวเมื่อกี้ด้วย

สถานการณ์ที่แตกต่างแล้วแต่งตัวไม่เหมือนกันก็จะให้ความรู้สึกที่แตกต่าง เหมือนรับบทบาทที่ไม่เหมือนกัน

"เอาล่ะ ประมาณนี้ รีบไปจัดการด้วย"

ผู้จัดการพยักหน้าให้ แล้วเดินออกไป

หนานซ่งพูดจนคอแห้ง ยกมือจะหยิบแก้วชา ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังค่อยได้สติ แล้วรีบเอ่ยว่า "ชาเย็นแล้ว เดี๋ยวผมไปรินแก้วใหม่"

ซือเจ๋อรินชาแก้วใหม่ให้หนานซ่ง หนานซ่งจิบชา เพื่อให้ลำคอชุ่มชื่น จากนั้นจึงเงยหน้ามองเขา

"ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่เลิกงานอีก?"

ซือเจ๋อเม้มปาก แววตาสดใสเอาแต่จ้องมองหนานซ่ง "อาจารย์ให้ผมมารับใช้คุณ บอกว่าจะเจอคุณเป็นโอกาสที่ยากมาก ให้ผมคว้าโอกาสไว้ ห้ามพลาดเด็ดขาด"

ชายหนุ่มเป็นคนไร้เดียงสา แล้วพูดตามความจริง หนานซ่งยิ้มอ่อน แล้วโบกมือให้ "อย่าเอาแต่ยืน ฉันต้องเงยหน้ามองนายมันเหนื่อย นั่งลงเถอะ"

"ได้ครับ" ชายหนุ่มนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

หนานซ่งยกกาน้ำชาจะรินชาให้เขา ซือเจ๋อจึงรีบลุกขึ้นอีกครั้ง "ปรมาจารย์ ผมทำเองครับ"