สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 132

ไม่รู้เพราะว่าอยู่กับเด็กวัยรุ่นเลยทำให้ดูเด็กลงหรือเปล่า

ระหว่างทางที่กลับบ้านหนานซ่งเอาแต่ยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ตอนที่เดินเข้าไปในสวนกุหลาบ ก็รู้สึกฝีเท้าเบาหวิวมาก

ตอนนี้ดึกแล้ว นอกจากคนใช้กะดึกทุกคนก็นอนหมดแล้ว ในคฤหาสน์ไม่ค่อยกันเสียง หนานซ่งจึงถอดรองเท้าส้นสูง แล้วเดินขึ้นไปเท้าเปล่า เพิ่งเดินไปถึงชั้นบนก็เห็นหน้าห้องตัวเองมีเงาของร่างเล็ก

วันนี้หนานหยาย้ายออกไปแล้ว คนที่นั่งอยู่ที่นี่ก็คือหนานหลินนั่นเอง

แต่ว่าทำไมเด็กคนนี้ไม่ไปนอนแต่มานั่งที่นี่ล่ะ?

"หลินหลิน"

หนานซ่งเดินไป แล้วสะกิดเธอเบาๆ หนานหลินค่อยเงยหน้าขึ้นจากสองแขน ใบหน้าที่สดใสมีความสะลึมสะลือ "พี่ใหญ่ กลับมาแล้วเหรอคะ?"

เธอยันตัวจะลุกขึ้น แต่เพราะขาเหน็บชา จึงเกือบจะล้มลงไป แต่โดนหนานซ่งพยุงไว้จึงลุกขึ้นมาได้

หนานซ่งขมวดคิ้วแน่น "มารอพี่ที่นี่ มีเรื่องจะคุยกับพี่?"

หนานหลินมองพี่สาว แล้วพยักหน้า

"เข้ามาเถอะ"

พอเข้าไปในห้อง หนานซ่งก็เทน้ำหนึ่งแก้วให้หนานหลิน ไปเปลี่ยนชุดอยู่บ้านสบายๆ แล้วมานั่งลงบนพรม "มีอะไร เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

หนานหลินเงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาเปียกชุ่ม มองหนานซ่ง แล้วกลืนน้ำลาย

"พี่ใหญ่คะ มีเรื่องหนึ่ง ที่หนูอยากสารภาพกับพี่"

ทีแรกหนานหลินนั่งอยู่บนพรม แต่เหมือนรู้สึกว่าไม่จริงใจพอ จึงเปลี่ยนมาคุกเข่า แล้วคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหนานซ่ง

หนานซ่งเห็นเธอจริงจังขนาดนี้ จึงรู้ว่าไม่ใช่เรื่องเล็กแล้ว จึงไม่ได้เรียกให้เธอลุกขึ้น

"ว่ามาสิ เรื่องอะไร?"

สีหน้าหนานหลินจริงจัง แล้วกัดริมฝีปาก "วันนี้ตอนที่พี่สองไป พี่สองถามอะไรบางอย่างกับหนู"

‘เธอคิดว่าหนานซ่งจริงใจกับเธอเหรอ? ถึงจะจริงใจ แต่เธอก็คงรู้เรื่องที่พ่อเธอกับพ่อฉันทำ เธอคิดว่า ถ้าวันหนึ่งพี่ใหญ่รู้ความจริง เขาจะใจอ่อนกับเธอเหรอ?’

หนานซ่งหรี่ตาลง เดาออกแล้วว่าหนานหลินจะพูดอะไร

"พี่ใหญ่" หนานหลินไม่กล้ามองหนานซ่ง แต่ก็บังคับให้ตัวเองสบตากับเธอ "มีเรื่องหนึ่งที่หนูอัดอั้นในใจมานานแล้ว แต่หนูไม่กล้าบอกพี่สักที"

หนานซ่งได้ยินถึงตรงนี้ จึงเริ่มหมดความอดทน

"อยากพูดอะไรก็รีบพูด อย่ามัวชักชา เธออยากคุกเข่าแบบนี้ทั้งคืนเหรอ?"

หนานหลินก้มหน้าลง เอ่ยตอบรับ แล้วค่อยพูดตรงๆกับหนานซ่ง

"สามปีก่อน ที่พี่ใหญ่เพิ่งหายตัวไปไม่นาน คุณลุงสองมาหาพ่อหนูที่บ้าน ทั้งสองคนเหมือนแบ่งผลประโยชน์กันไม่ลงตัว เลยทะเลาะกันในห้องหนังสือ……"

คืนนั้น ฝนตกหนักมาก แล้วยังมีลมพายุ กระทบกับบานหน้าต่างเสียงดังมาก

หนานหลินนอนไม่หลับหลายคืน ตาบวมแดงตลอด ที่เท้าก็มีผ้าพันแผล แล้วเดินไม่ค่อยได้

หนานหนิงจู่น้อยใจ แล้วโกรธเคือง "พี่ว่า ทำไมมันไม่ชอบชีวิตสุขสบาย แล้วต้องบีบบังคับให้เราถึงทางตันด้วย! ไม่งั้นเราก็คงไม่ช่วยคนนอกแล้วทำลายคนกันเองหรอก"

"พอแล้ว พอแล้ว เรื่องผ่านไปแล้ว ยังจะพูดถึงอีกทำไม"

หนานหนิงไป๋ยกมือห้ามเขา แล้วพูดว่า "เดี๋ยวถ้าจัดงานศพของหลานใหญ่เสร็จ เราก็ฮุบสมบัติของมันมา แล้วเราก็แบ่งเท่าๆกัน พี่เอาสวนกุหลาบ ส่วนบ้านที่ทิศใต้ก็ให้แก อย่าหาว่าพี่ใจดำอีก"

"นี่ค่อยว่าไปอย่าง พี่สองดีกับผมมาก"

……

หนานหลินคุกเข่าแล้วเล่าเรื่องคืนนั้นทั้งหมดที่เธอได้ยินให้หนานซ่งฟัง

กลัวจะลืม วันนั้นเธอฟังจบแล้ว ก็แอบจดลงในไดอารี่ด้วย

"ถ้าพี่ใหญ่ไม่เชื่อ เดี๋ยวหนูไปเอาไดอารี่ของหนูมาให้พี่ดู……"

หนานหลินเห็นหนานซ่งฟังเงียบๆ สีหน้าไร้ความรู้สึก แล้วอารมณ์ไม่เปลี่ยนแปลงเลย จึงคิดว่าเธอไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองพูด เลยลุกขึ้นจะไปเอาไดอารี่

แต่หนานซ่งกลับยิ้มอย่างเยือกเย็น "ทำไมพี่จะไม่เชื่อล่ะ? บอกตรงๆก็ได้ ไดอารี่นั่น พี่เคยอ่านแล้ว"

พอหนานหลินได้ยิน จึงอึ้งนิ่งตัวแข็งทื่อ

"พี่ใหญ่?"

หนานซ่งมองเธอนิ่งๆ แววตามีแต่ความเยือกเย็น น้ำเสียงก็เย็นชาจนขนลุก

"เธอคิดว่าทำไมพี่ต้องแกล้งตาย แล้วทำไมต้องตายแล้วฟื้นกลับอย่างกะทันหันด้วย สามปีที่จากไป พี่เจอหลักฐานเพียงพอที่จะมัดตัวหนานหนิงไป่กับหนานหนิงจู๋แล้ว สามารถส่งพวกเขาเข้าคุก ได้ทุกเมื่อ"