สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 133

ได้ฟังถึงตรงนี้ หนานหลินตกใจจริง ๆ

เธอถลึงตาโตมองหนานซ่ง “งั้นพี่ ทำไมถึงไม่...”

“ไม่ส่งพวกเขาเข้าคุก?”

หนานซ่งรับคำพูดของหนานหลินต่อ รอยยิ้มที่เยือกเย็นบนริมฝีปาก “ตัดหัวโดยตรงไม่มีสนุก ตัดมือตัดเท้า ถึงจะเป็นการทรมานที่สุดสำหรับคนทำผิด ไม่ใช่เหรอ?”

หนานหลินมองหนานซ่งอย่างมึนงง เธอรู้สึกถึงความเย็นที่มาจากเท้าขึ้นสู่หัวใจ และเย็นหลังวาบ

“งั้น พี่ก็รู้ตั้งนานแล้ว ว่าคุณลุงใหญ่ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของตระกูลหนาน ฉันกับพี่...แล้วก็หนานหยา ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกันแท้ ๆ?”

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นเหลือบมองเธอ “แท้หรือไม่แท้ ใช้อะไรวัด วัดทางสายเลือดเหรอ?”

หนานหนิงไป่กับหนานหนิงจู๋เพราะว่าพ่อของฉันไม่ใช่พี่แท้ ๆ ของพวกเขา พวกเขาจึงเกลียดเขา สังหารราบเรียบ แต่อีกด้าน พวกเขากลับใช้สถานะน้องชายแท้ ๆ ใช้มรดกที่พ่อของฉันเหลือเอาไว้

เธอยิ้มเย็นชา “ยกถ้วยกินข้าว วางด้วยด่าผู้มีพระคุณ ทำเรื่องเลวร้าย แต่กลับอยากได้หน้า หมายถึงพวกเขาลูกกระจ๊อกสองคนวางมาดภูมิฐาน!”

หนานหลินก้มหน้า เธอละอายใจอย่างมากที่มีพ่อแบบนี้

“พี่สาวคะ ขอโทษนะคะ...”

เธอคุกเข่าหลังตรง ดวงตาแดงก่ำ

“พ่อของเธอเป็นคนทำความผิด ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอขอโทษทำไม”

หนานซ่งดึงเธอนั่งลง ลูบหัวเข่าของเธอ น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นเยอะ “เธอบอกพี่ ก็ดีมาก แสดงว่าเธอออกจากโลกมืดสู่โลกที่สว่าง เปิดใจกับพี่”

หนานหลินดวงตาชื้นแฉะ น้ำตาไหลออกมา สะอื้นพูดขึ้น “พี่ ฉันไม่ควรปิดบังพี่ ตอนที่พี่เพิ่งกลับมา ฉันควรจะสารภาพกับพี่ แต่ฉันกลัว...”

“กลัวอะไร? กลัวว่าพี่จะเป็นเพราะพ่อของเธอพาลใส่เธอ?”

หนานหลินส่ายหน้า “ฉันรู้ว่าพี่ไม่มีทางทำแบบนั้น ฉันกลัวว่า พี่รู้ว่าพวกเราไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องแท้ ๆ แล้วจะไม่เอาฉันแล้ว”

น้ำตาก็ไหลอาบหน้า หนานหลินเหมือนกับคนเร่ร่อนที่ในที่สุดก็หาครอบครัวเจอ เธอกุมมือของหนานซ่งไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“พี่ หลายปีมานี้ มีแต่คุณลุงใหญ่กับคุณป้าใหญ่แล้วก็พี่ ดูแลฉันอย่างดีจริง ๆ ในใจของฉัน พวกพี่ถึงจะเป็นญาติของฉัน ครอบครัวของฉัน ฉันกว่าจะได้มาอยู่ข้างพี่ ฉันแค่อยากขอร้องพี่ อย่าทิ้งฉันได้ไหม?”

ความรู้สึกที่ไร้ที่พึ่งแบบนั้น เธอไม่อยากสัมผัสอีกแล้ว

หนานซ่งลูบหัวหนานหลินอย่างรักและสงสาร แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “พี่จะไม่เอาเธอได้ยังไง ถ้าหากพี่ไม่เห็นเธอเป็นน้องสาว ก็ไม่มีทางฟังหนานหยา ไปรับเธอมา”

เธอยิ้มเล็กน้อย “อย่าว่าไป ไม่เจอกันสามปี ในตอนที่ได้เห็นพี่อีกครั้ง ฉันก็กลัว กลัวว่าพี่จะเปลี่ยนไป”

หนานหลินมองเธออย่างงุนงง

หนานซ่งถอนหายใจเบา ๆ “ใจคนเล่ห์เหลี่ยม อยากจะเปลี่ยนเป็นคนไม่ดีมันง่ายมากจริง ๆ หลินหลิน พี่ไม่มีข้อเรียกร้องอื่นอะไร หวังเพียงแค่ว่า เธอรักษาหัวใจที่ไร้เดียงสานี้ไว้ อย่าได้เปลี่ยนไปตลอดการ”

หนานหลินพยักหน้าเหมือนกับเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ

“พี่ต้องขอโทษเธอด้วย”

จู่ ๆ หนานซ่งพูดขึ้น “พี่ส่งคนไปค้นหาที่อยู่ของหนานหนิงไป่กับหนานหนิงจู๋จนรอบแล้ว ไดอารี่ของเธอก็ถูกพบในตอนนั้น พี่ดูไดอารี่ของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต ต้องขอโทษด้วย”

และก็เป็นเพราะดูไดอารี่ของหนานหลิน เธอรู้ว่าตอนนั้นหนานหลินรู้สึกเสียใจอย่างมากกับการตายของเธอ แล้วก็รู้ว่าหลายปีมานี่เธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก

หนานหลินส่ายหน้า เธออดไม่ได้ที่จะเขินอาย “ไดอารี่ของฉันบันทึกเรื่องไม่ดี ใช้ระบายเวลาที่อารมณ์ไม่ดี”