สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 135

ครั้งนี้หนานซ่งได้หลับพักผ่อนอย่างเต็มที่ เธอหลับตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงเช้าของอีกวัน

พอตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก

บังเอิญว่าเป็นวันหยุดพอดี ตอนแรกหนานหลินตั้งใจนอนอยู่บ้านเฉย ๆ แต่ดันถูกหนานซ่งบังคับให้ไปเดินซื้อของด้วยกัน

หนานหลินเข้าใจว่าตัวเองต้องมาเดินซื้อของเป็นเพื่อนพี่สาว แต่ไม่นึกเลยว่าหนานซ่งต้องการจะซื้อของให้เธอ

"พี่ ไม่ต้องหรอก เสื้อผ้าฉันมีตั้งเยอะตั้งเยอะ"

"เยอะอะไร ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเสื้อสกรีนลายการ์ตูนทั้งนั้น โดเรมอนเอย หมูเปปป้าเอย ใส่ในชีวิตประจำวันมันก็โอเคอยู่หรอก แต่ตอนทำงานเธอก็อยากใส่เสื้อผ้าพวกนี้เหรอ? ไหนจะกางเกงยีนของเธออีกซักจนสีซีดไปหมดแล้ว ควรจะเปลี่ยนได้แล้วล่ะ"

ก่อนหน้านี้หนานซ่งยุ่งจนไม่มีเวลามาดูแลหนานหลิน ตอนนี้พอจะหาเวลาได้ ก็เลยจัดให้เธอชุดใหญ่

เธอหยิบเสื้อผ้าจากราวมายัดใส่มือหนานหลิน

"ไปลองไป"

หนานหลินอุ้มกองผ้าเอาไว้ แล้วส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปหากู้เหิงที่อยู่ข้าง ๆ

กู้เหิงหัวเราะออกมา: "พี่สาวคุณพูดถูก วันนี้คือวันแห่งการเปลี่ยนแปลง ไปเถอะปิกกาจู!"

หนานหลินไม่มีคนเข้าข้าง ก็เลยจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของพี่แต่โดยดี

พอเข้าไปในห้องลองชุด กู้เหิงก็หันไปพูดกับหนานซ่งอย่างอารมณ์ดี: "ประธานหนาน ประธานจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ จัดการให้ทุกเรื่อง อย่างนี้ผมก็ไม่มีพื้นที่ให้แสดงออกเลยสิครับ"

หนานซ่งที่กำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางที่เหมือนกับเจ้านายใหญ่ เธอเหลือบตามองเขา

"อยากได้โอกาสก็ไม่ยาก พอเธอเลือกชุดได้แล้วนายก็จ่ายเงินสิ"

ริมฝีปากของกู้เหิงกระตุก เขาพูดเสียงเบา: "คุณไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะครับ เสื้อผ้าของที่นี่หยิบไปเล่น ๆ สักตัวสองตัวก็ได้เงินเดือนผมไปทั้งเดือนแล้ว"

คนทำงานเป็นลูกจ้างอย่างเขาซื้อไม่ไหวหรอก

หนานซ่งพูดออกมาอย่างเย็นชา: "ไม่มีเงินแล้วจะมาตามจีบผู้หญิงอีก ไปตามจีบยุงแทนเถอะ"

กู้เหิง: "......."

ทำไมเขาจะต้องไปตามจีบยุงด้วย?

จีบของแบบนั้นไม่ต้องใช้เงินก็จริง แต่ต้องเสียสละเลือดนี่

หนานหลินที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องลองชุด หนานซ่งกับกู้เหิงนั่งมองเธออยู่บนโซฟา บางครั้งก็พยักหน้า บางครั้งก็ส่ายหน้า

ส่วนเธอก็ชอบมันบ้าง เซ็ง ๆ บ้าง จนสุดท้ายก็ไม่รู้สึกอะไร ราวกับเป็นนางแบบที่ต้องคอยเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรื่อย ๆ

ลองเปลี่ยนไปประมาณยี่สิบชุด ในที่สุดหนานซ่งก็บอกให้พอ จากนั้นชี้นิ้วไปที่กองเสื้อผ้าที่ลองไปแล้วและหันไปบอกผู้ดูแล: "ช่วยห่อชุดพวกนี้ให้ที"

ผู้ดูแลตาลุกวาว นี่ได้เจอกับเทพไฉ่ซิงเอี๊ยหรือเปล่าเนี่ย โชคดีจริง ๆ

ผู้หญิงที่มีเงินมากมายขนาดนี้ เธอเองก็อยากเป็นบ้างเหมือนกัน!

พอออกมาจากร้านเสื้อผ้าแล้ว หนานซ่งก็พาหนานหลินไปซื้อรองเท้าส้นสูงอีกสองคู่ กระเป๋าอีกสามใบ สำนวนต่าง ๆ ที่ว่าเงินหนาจนคนเกรงใจ ใช้เงินราวกับน้ำ ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย สามารถอธิบายสถานการณ์ได้อย่างชัดเจน ตอนนี้ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็มีแต่ภาพที่ท่านประธานหนานรูดบัตรจ่ายเงิน

เดินจนเหนื่อยแล้ว หนานซ่งก็เลยพาหนานหลินเข้าร้านทำผม กู้เหิงก็เลยเอาของที่ซื้อมาไปเก็บไว้ที่รถก่อน

"คนสวย อยากจะตัดผมทรงไหนจ๊ะ?" อาจารย์โทนี่เป็นคนเข้ามาบริการด้วยตนเอง

หนานหลินรู้สึกว่าไว้ผมยาวนั้นค่อนข้างวุ่นวาย เธออยากจะตัดผมสั้น

ส่วนทางฝั่งหนานซ่งนั้น กลับอยากไว้ผมยาว

ผมของเธอนั้นยาวเร็วมาก เร็วจนผิดปกติ เท่าที่จำได้เธอไม่เคยไว้ผมสั้นเลยสักครั้ง ไว้ผมยาวมาตลอด สีค่อนไปทางสีน้ำตาล

ตอนอายุน้อยกว่าสิบแปดปีแม่ค่อนข้างเข้มงวดกับเธอมาก ไม่ยอมให้เธอย้อมผมเลย หลังจากที่ผ่านอายุสิบแปดไปแล้วก็เริ่มให้อิสระมากขึ้น สีผมแบบไหนเธอนั้นเคยย้อมมาหมดแล้ว

ในโอกาสที่ตัวเองอายุยังน้อย หัวยังไม่ล้าน หนานซ่งคิดว่า เธอนั้นยังพอมีโอกาสให้ลองอยู่อีกบ้าง

"เอาสีนี้"