สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 141

ซือเจ๋อบีบตัวเองเข้าไประหว่างหนานซ่งและฟู่ยวี่ และยืนอยู่ข้างหนานซ่งรอคำแนะนำจากเธอ

ฟู่ยวี่หันหน้าหนีไปอีกทางพร้อมยกสะโพกขึ้นให้ซือเจ๋อ : "... "

เด็กเปรตนี้มาจากไหน?

ทำไมดูแล้วไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

หนานซ่งหยิบตะเกียบคีบหมี่เต้าหู้เข้าปากเคี้ยวละเอียด แล้วมองเบาๆ

ซือเจ๋ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย และถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “เป็นอย่างไรบ้าง?”

หนานซ่งไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่จิบน้ำจากแก้วแล้วถาม “ครั้งนี้ดีกว่าครั้งที่แล้วเพราะอะไร?”

เหมือนจะถาม แต่จริง ๆ แล้วเป็นการทดสอบ

ซือเจ๋อกล่าวว่า "คิดว่าครั้งที่แล้วใส่เกลือเร็วไป"

หนานซ่งถามอีกครั้ง: “ทำไมคราวนี้ไม่รีบใส่เกลือล่ะ”

“เพราะในนั้นมีแฮมอยู่ ถ้าใส่สาหร่ายและซุปแฮมลงไป การใส่เกลือก่อนมันจะทำให้เค็มง่าย คิดว่าซุปไม่มีสีดูไม่น่ากิน เลยใส่ซีอิ๊วลงไปนิดหน่อย”

หลังซือเจ๋อพูดเสร็จ ฟู่ยวี่อดไม่ได้ที่จะพูดต่อ “ถูกต้องแล้ว ดูแล้วน้ำซุปดูเข้มข้น เมื่อใส่ซีอิ๊วลงไป มันจะกลายเป็นสีเหลือง

นี้เรียกในการปรุงอาหารว่า เหลืองทองไหม้”

หลังจากชมแล้ว เขาก็เอนหลังไปขอคำแนะนำจากหนานซ่งราวกับเด็กน้อยที่ต้องการคำยกย่อง

“ซ่งซ่ง ผมพูดถูกไหม”

น่ารำคาญจริงๆ

ซือเจ๋อค่อยๆ ขยับเท้าอย่างสงบแล้วมาปิดกั้นทางไปฟู่ยวี่

ฟู่ยวี่: "..."

นี่เธอจงใจหรือเปล่า?

หนานซ่งเพิกเฉยฟู่ยวี่คีบอาหารเข้าปากอีกครั้งก่อนที่จะกลืนมันลงและพูด ซือเจ๋อ: "ยิ่งใส่เกลือเร็วเท่าไหร่ยิ่งทำให้ต้มเปื่อยยาก ครั้งนี้ใส่ได้พอดี มีความคืบหน้า"

ซือเจ๋อยิ้มอย่างสดใส “เพาะพี่สอนผมมาอย่างดี”

หนานซ่งยิ้มและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “อย่าดีใจไป กุ้งตัวนี้ต้มกับน้ำหรือเปล่า?”

ซือเจ๋อรู้สึกตื่นเต้น “ใช่ ใช่ครับ”

“จำไว้เมื่อน้ำเดือด อย่าขยับกุ้ง ถ้าขยับมันจะไม่อร่อยทันที”

ตอนที่ หนานซ่งกำลังเทศน์อยู่ เธอดูสง่างามน่าเกรงขาม แม้แต่ ติงหมิงหยางหัวหน้าพ่อครัวยังกลัว นับประสาอะไรกับซือเจ๋อมือใหม่ เขาตอบด้วยความเคารพ "ใช่"

เพิ่มอีกประโยค "ผมจะจำไว้ พี่สาว"

เด็กดีใครๆ ก็รัก

หนานซ่ง กล่าวขึ้นมาอีกประโยค “หมี่เต้าหู้ต้องใส่ใจกับขั้นตอนการลวกหมี่ ลวก 2 ครั้ง อย่าใช้น้ำเย็นแชเด็ดขาดมันจะทำเกาะติดกัน."

เธอหยิบตะเกียบที่แห้งแล้วหยิบขึ้นมาอีกครั้ง และสอนเขาอย่างระมัดระวัง “ดูนี่สิ เส้นแห้งแบบนี้หมายความว่าอย่างไร 'ปลาไม่สามารถแยกออกจากน้ำ น้ำก็ไม่สามารถแยกจากปลาได้' ไม่ว่าจะแบบแห้งหรือน้ำ ก็หนีไม่พ้นน้ำ"

ซือเจ๋อพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม

“หวยหยางไช่ (อาหารเจียงซู) ทำไม่ง่ายเพราะตอนที่กินน้ำซุปจะรู้สึกหนัก แต่จานนี้กินแล้วรู้สึกมีรสชาติพอดี เลยต้องกล้าใส่เกลือและกล้าใส่ส่วนผสม ."

หนานซ่งพลิกจานให้ทุกคนได้ลิ้มลอง และบอกซือเจ๋อว่า: "ฉันจะมาที่นี่ในคืนพรุ่งนี้ ทำอาหารจานนี้ให้ฉันอีกครั้ง"

ซือเจ๋อตอบโดยไม่ลังเล “ตกลง”

ทุกคนที่นั่นต่างตะลึง อาหารจานเดียวทำไมถึงได้รับความใส่ใจมากขนาดนี้?

พวกเขาคิดว่าอันที่แล้วก็อร่อยพอแล้ว มันต้องอร่อยระดับโลก จะผิดอะไรได้เล่า?