สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 145

เพื่อความสะดวกสบายในที่ทำงาน หนานซ่งมักจะมีรองเท้าแตะเก็บไว้อยู่ในห้องทำงาน

ในเวลานี้ฟู่ยวี่น่าจะโชคดีที่หนานซ่งไม่สวมรองเท้าหนังหรือรองเท้าส้นสูง ไม่อย่างนั้นเขาจะถูกทุบตีจนกลัวแบบขี้หดตดหาย!

"ฟังผมก่อน ไม่ต้องห่วง..."

ฟู่ยวี่เห็นว่าสิ่งต่างๆกำลังจะแย่ลง ก่อนที่หนานซ่งจะทำร้ายเขา เขาก็รีบเถียงเพื่อตัวเองว่า "ผมไม่ต้องการให้คุณมีลูกให้ผม ผมแค่อยากขอยืมลูกจากคุณ!"

หนานซ่งขมวดคิ้ว

เธอสงสัยอย่างจริงจังว่าสิ่งที่ชายคนนั้นพูดถึงมันไม่ใช่คำพูดของคน ทำไมเธอถึงฟังไม่เข้าใจล่ะ?

"ยืมลูกงั้นเหรอ? คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?"

ฟู่ยวี่โน้มตัวอย่างระมัดระวังเพื่อสวมรองเท้าแตะให้เธอ หนานซ่งหยิบรองเท้าแตะด้วยใบหน้าเย็นชาและสวมมันด้วยตัวเอง

"คุณเข้าใจผมผิด ผมหมายความว่าอย่างไร..."

ฟู่ยวี่ไตร่ตรองคำพูดของเขา แตะจมูกอีกครั้ง และไอเบาๆ "เป็นความจริงที่ผมกำลังนึกถึงยีนที่ดีในตัวคุณ ในเมื่ออยากมีลูก แน่นอนว่าต้องมีลูกที่ทั้งสวยและฉลาด!"

หนานซ่งกอดอกและเอนกายพิงเก้าอี้ ท่าทางสูงส่งและสง่างาม แสดงถึงความสง่างามเต็มที่ทำให้ผู้คนรู้สึกถูกกดขี่

"ดังนั้น ผมต้องการขอความยินยอมจากคุณ"

ภายใต้การจ้องมองที่เย็นชาของหนานซ่งเสียงของฟู่ยวี่ว่างเปล่ามากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขายังคงกัดฟันพูดจนจบ "หรือ....คุณช่วยผมหนึ่งอย่าง ขอ...รังไข่ที่เป็นของคุณหน่อยได้ไหม?"

เมื่อเห็นว่าดวงตาของหนานซ่งเย็นชาและเฉียบแหลม เขาจึงขยับข้อมือช้าๆ

ฟู่ยวี่ตื่นตระหนกและพูดเสริมอย่างกังวล "ผมสัญญาว่าจะหาหมอมืออาชีพ กระบวนการนี้ไม่เจ็บปวดเลย... ผมจะขอบคุณอีกครั้งหลังจากนั้น และผมสัญญาว่าคุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบในการเลี้ยงดูลูก…"

ไม่รอให้เขาพูดจบ หนานซ่งกำหมัดปัดแขนแล้วชกเขา เหมือนกับเอฟเฟกต์สโลว์โมชั่นในภาพยนตร์และละครโทรทัศน์

จากนั้นฟู่ยวี่ถูกไล่ให้ออกไปอีกครั้งและตัวเขาติดกับผนังโดยตรงและติดหนึบกลายเป็นตุ๊กแก

...ผู้หญิงคนนี้เป็นเสือตัวจริง

***

ณ เมืองเป่ย

หลังจากที่ยวี่จิ้นเหวินจัดการกับเรื่องเร่งด่วนบางอย่างในบริษัทแล้ว เขาเลิกงานเร็วและกลับไปบ้านเก่าของตระกูลยวี่

เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน นายท่านยวี่และนายหญิงยวี่กำลังรดน้ำดอกไม้อยู่ในสวน และยวี่เจ๋ออวี่ก็อยู่ที่บ้านเช่นกัน พูดคุยและหัวเราะกัน คู่สามีภรรยาสูงวัยช่างเป็นบรรยากาศอบอุ่นและกลมกลืนกันมาก

ทันทีที่เขาเห็นยวี่จิ้นเหวินนายท่านยวี่ก็ก้มหน้าลงทันที สูดลมหายใจ แล้วไปเรียกด้วยมือของเขาเอง

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินมืดลง

นับตั้งแต่การหย่าร้าง ความคิดเห็นของสมาชิกในครอบครัวเกี่ยวกับเขาเพิ่มขึ้น นายท่านไม่ได้สนใจเขาและพูดไม่ค่อยดีกับเขา

"พี่ใหญ่ ยื่นให้ผมเถอะ"

ยวี่เจ๋ออวี่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อนำผลิตภัณฑ์ดูแลสุขภาพที่ยวี่จิ้นเหวินนำมาและวางลง

"คุณย่า" ยวี่เจ๋ออวี่ก้าวไปข้างหน้า เอาที่รดน้ำดอกไม้ในมือของนายหญิงมาและรดน้ำดอกไม้

นายหญิงเช็ดมือด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วพูดว่า "อย่าโทษปู่แกเลย เขาก็เป็นคนอารมณ์ไม่ค่อยดีแบบนี้ เพราะเรื่องของบริษัทวันนี้ด้วย ยังดุด่าอาของแกอีกด้วย มันเป็นไปได้ไม่ค่อยราบรื่น"