สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 144

แม้ว่าภัณฑารักษ์เหวินจะไม่รู้จักปรมาจารณ์หยก แต่เขาก็ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มาก

ตัวอย่างเช่นปรมาจารย์ไม่ใช่คนเฒ่าคนแก่ที่มีอายุเกือบครึ่งร้อยปี แต่เป็นหญิงสาวที่อายุยังไม่ถึง30

เธอเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว เธอเคยปรากฏตัวครั้งเดียว แต่โชคดีที่ภัณฑารักษ์เหวินเคยเจอเธอ แต่เนื่องจากเห็นจากไกลๆ เขาจึงจำได้เพียงลางๆ

เขาพยายามนึกย้อนความประทับใจครั้งแรกที่เจอเธอ: "สาวน้อยคนนั้น เธอยังเด็ก ผอมและตัวเล็ก มีผมยาวมาก เธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็กที่มีพลังจิตวิญญาณที่สูง”

เหอจ้าวถามทันที “อยู่ไกลกันขนาดนี้ คุณไม่เห็นแม้แต่หน้าตาของเธอ จะเห็นออร่าพลังจิตวิญญาณของเธอได้ยังไง?”

เป็นซุนหงอคงที่มีดวงตาแหลมคมเหรอ?

เขาพูดขึ้นอีกว่า “ไร้สาระ! ยังเด็กแต่สามารถแกะสลักหยกที่มีจิตวิญญาณขนาดนั้นได้ นอกจากพรสวรรค์แล้ว ถ้าไม่ใช่พลังจิตวิญญาณแล้วคืออะไร?”

ยวี่จิ้นเหวินฟังอย่างเงียบๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขาได้ยินคำว่า "พลังจิตวิญญาณ" คนแรกที่เขานึกถึงคือหนานซ่ง

ดวงตาเบิกกว้างทันที

ภัณฑารักษ์เหวินมองมาที่ยวี่จิ้นเหวิน "นายถามถึงปรมาจารย์หยกทำไม? นายไปเมืองหนานมาหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงบ้าง ยังง้อภรรยาที่นายทิ้งไป ให้กลับมาไม่ได้เหรอ?”

คำพูดเหล่านี้แทงใจยวี่จิ้นเหวินมาก ดวงตาของเขาหม่นหมองกว่าเดิม

เหอจ้าวขยิบตาให้ภัณฑารักษ์เหวิน “ประเด็นไหนไม่ควรพูด ก็ดันไปหยิบมาพูด...”

ภัณฑารักษ์เหวินถามอย่างเคร่งขรึมว่า "เรื่องไหนควรพูดบ้าง? เสี่ยวซ่ง โจ๋เซวียน ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ควรพูดสักเรื่อง”

เหอจ้าว: "..."

รู้ตอนนี้ มันก็สายเกินไปแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินยืนขึ้น "ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน”

ขณะที่เขากำลังจะจากไป ภัณฑารักษ์เหวินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้น และตะโกนจากข้างหลังว่า “จริงด้วย ถ้านายสนใจปรมาจารย์หยกจริงๆ ลองกลับไปถามปู่ของนายดูสิ เขาน่าจะรู้มากกว่าฉัน”

ยวี่จิ้นเหวินหยุดเดิน และหันหลังกลับ "คุณปู่ของผมรู้จักปรมาจารย์หยกงั้นเหรอ?”

“ไม่ถือว่ารู้จักขนาดนั้น วงการโบราณวัตถุและงานแกะสลักหยกถือเป็นแวดวงเดียวกัน เขาเองก็สนใจหยกเหมือนกัน เท่าที่ฉันรู้ เขาเคยซื้อผลงานของปรมาจารย์หยกถึงสองชิ้น”

เมื่อพูดตรงนี้ ภัณฑารักษ์เหวินก็อดอิจฉาไม่ได้ “เถ้าแก่มีเงินเยอะจะตาย แต่เขาลังเลที่จะส่งมันมาที่พิพิธภัณฑ์ ให้ฉันได้เห็นชื่นชมสักหน่อย เขากลับเก็บมันไว้ในห้องสมุดของเขา”

——

หนานซ่งใช้เวลาทั้งวันในบริษัท เซ็นเอกสารสำคัญ และพบกับแขกคนสำคัญมากมาย

แต่ก็มีแขกบางคนที่ไม่ชอบนัดหมาย พวกเขาชอบแสดงความสำคัญและโผล่ออกมาแบบไม่กล่าว

ตัวอย่างก็คือ: ฟู่ยวี่

หนานซ่งมองไปที่ฟู่ยวี่ที่ไม่ได้รับเชิญ เธอไม่ได้ต้อนรับเขาอย่างดี

“ประธานฟู่ คราวหน้าถ้าจะพบฉันรบกวนทำการนัดไว้ด้วย ฉันไม่ได้อารมณ์ดีแบบนี้ตลอด ที่จะทนได้ ไม่เตะนายออกไป”

ฟู่ยวี่เป็นคนหน้าด้าน พูดด้วยรอยยิ้ม: "ตอนแรกฉันก็ว่าจะทำการนัดก่อน แต่พอดูตารางงานของเธอแล้ว เห็นแขกที่ไม่สำคัญเท่าฉัน ก็เลยรีบมาทันที”

หนานซ่งหรี่ตา "ข้อมูลนี้ของคุณชายฟู่ คงจะแฮ็กอีเมลของผู้ช่วยสินะ”

ความลับถูกเปิดเผย ใบหน้าของฟู่ยวี่ก็บูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด

ฝีมือการแฮ็กของเขาเคยเป็นที่ยอมเยี่ยม แต่สำหรับหนานซ่งฝีมือแค่นี้ยังไม่พอ

คุณชายฟู่สัมผัสได้ถึงการดูถูกของหนานซ่ง ราวกับเห็นคำพูด “กระจอก” ในดวงตาของเธอ

“อีกอย่าง แขกของฉันมีความสำคัญหมด ที่นี่เราไม่ต้อนรับคนที่หยิ่งผยอง นายก็ไม่เว้น”