สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 144

แม้ว่าภัณฑารักษ์เหวินจะไม่รู้จักปรมาจารณ์หยก แต่เขาก็ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์มาก

ตัวอย่างเช่นปรมาจารย์ไม่ใช่คนเฒ่าคนแก่ที่มีอายุเกือบครึ่งร้อยปี แต่เป็นหญิงสาวที่อายุยังไม่ถึง30

เธอเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว เธอเคยปรากฏตัวครั้งเดียว แต่โชคดีที่ภัณฑารักษ์เหวินเคยเจอเธอ แต่เนื่องจากเห็นจากไกลๆ เขาจึงจำได้เพียงลางๆ

เขาพยายามนึกย้อนความประทับใจครั้งแรกที่เจอเธอ: "สาวน้อยคนนั้น เธอยังเด็ก ผอมและตัวเล็ก มีผมยาวมาก เธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็กที่มีพลังจิตวิญญาณที่สูง”

เหอจ้าวถามทันที “อยู่ไกลกันขนาดนี้ คุณไม่เห็นแม้แต่หน้าตาของเธอ จะเห็นออร่าพลังจิตวิญญาณของเธอได้ยังไง?”

เป็นซุนหงอคงที่มีดวงตาแหลมคมเหรอ?

เขาพูดขึ้นอีกว่า “ไร้สาระ! ยังเด็กแต่สามารถแกะสลักหยกที่มีจิตวิญญาณขนาดนั้นได้ นอกจากพรสวรรค์แล้ว ถ้าไม่ใช่พลังจิตวิญญาณแล้วคืออะไร?”

ยวี่จิ้นเหวินฟังอย่างเงียบๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขาได้ยินคำว่า "พลังจิตวิญญาณ" คนแรกที่เขานึกถึงคือหนานซ่ง

ดวงตาเบิกกว้างทันที

ภัณฑารักษ์เหวินมองมาที่ยวี่จิ้นเหวิน "นายถามถึงปรมาจารย์หยกทำไม? นายไปเมืองหนานมาหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงบ้าง ยังง้อภรรยาที่นายทิ้งไป ให้กลับมาไม่ได้เหรอ?”

คำพูดเหล่านี้แทงใจยวี่จิ้นเหวินมาก ดวงตาของเขาหม่นหมองกว่าเดิม

เหอจ้าวขยิบตาให้ภัณฑารักษ์เหวิน “ประเด็นไหนไม่ควรพูด ก็ดันไปหยิบมาพูด...”

ภัณฑารักษ์เหวินถามอย่างเคร่งขรึมว่า "เรื่องไหนควรพูดบ้าง? เสี่ยวซ่ง โจ๋เซวียน ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ควรพูดสักเรื่อง”

เหอจ้าว: "..."

รู้ตอนนี้ มันก็สายเกินไปแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินยืนขึ้น "ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อน”

ขณะที่เขากำลังจะจากไป ภัณฑารักษ์เหวินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้น และตะโกนจากข้างหลังว่า “จริงด้วย ถ้านายสนใจปรมาจารย์หยกจริงๆ ลองกลับไปถามปู่ของนายดูสิ เขาน่าจะรู้มากกว่าฉัน”

ยวี่จิ้นเหวินหยุดเดิน และหันหลังกลับ "คุณปู่ของผมรู้จักปรมาจารย์หยกงั้นเหรอ?”

“ไม่ถือว่ารู้จักขนาดนั้น วงการโบราณวัตถุและงานแกะสลักหยกถือเป็นแวดวงเดียวกัน เขาเองก็สนใจหยกเหมือนกัน เท่าที่ฉันรู้ เขาเคยซื้อผลงานของปรมาจารย์หยกถึงสองชิ้น”

เมื่อพูดตรงนี้ ภัณฑารักษ์เหวินก็อดอิจฉาไม่ได้ “เถ้าแก่มีเงินเยอะจะตาย แต่เขาลังเลที่จะส่งมันมาที่พิพิธภัณฑ์ ให้ฉันได้เห็นชื่นชมสักหน่อย เขากลับเก็บมันไว้ในห้องสมุดของเขา”

——

หนานซ่งใช้เวลาทั้งวันในบริษัท เซ็นเอกสารสำคัญ และพบกับแขกคนสำคัญมากมาย

แต่ก็มีแขกบางคนที่ไม่ชอบนัดหมาย พวกเขาชอบแสดงความสำคัญและโผล่ออกมาแบบไม่กล่าว

ตัวอย่างก็คือ: ฟู่ยวี่

หนานซ่งมองไปที่ฟู่ยวี่ที่ไม่ได้รับเชิญ เธอไม่ได้ต้อนรับเขาอย่างดี

“ประธานฟู่ คราวหน้าถ้าจะพบฉันรบกวนทำการนัดไว้ด้วย ฉันไม่ได้อารมณ์ดีแบบนี้ตลอด ที่จะทนได้ ไม่เตะนายออกไป”

ฟู่ยวี่เป็นคนหน้าด้าน พูดด้วยรอยยิ้ม: "ตอนแรกฉันก็ว่าจะทำการนัดก่อน แต่พอดูตารางงานของเธอแล้ว เห็นแขกที่ไม่สำคัญเท่าฉัน ก็เลยรีบมาทันที”

หนานซ่งหรี่ตา "ข้อมูลนี้ของคุณชายฟู่ คงจะแฮ็กอีเมลของผู้ช่วยสินะ”

ความลับถูกเปิดเผย ใบหน้าของฟู่ยวี่ก็บูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด

ฝีมือการแฮ็กของเขาเคยเป็นที่ยอมเยี่ยม แต่สำหรับหนานซ่งฝีมือแค่นี้ยังไม่พอ

คุณชายฟู่สัมผัสได้ถึงการดูถูกของหนานซ่ง ราวกับเห็นคำพูด “กระจอก” ในดวงตาของเธอ

“อีกอย่าง แขกของฉันมีความสำคัญหมด ที่นี่เราไม่ต้อนรับคนที่หยิ่งผยอง นายก็ไม่เว้น”

“คือว่า...” ฟู่ยวี่รู้สึกพูดไม่ออกและเขินอาย “ฉันเองก็อายุไม่น้อยแล้ว ในตระกูลยังไม่มีใครแต่งงาน พ่อของฉันอยากอุ้มหลาน ฉันก็เลยอยากขอให้เธอช่วย อยากให้ช่วย...”

เขาลังเลที่จะพูด หนานซ่งต้องหยุดและเงยหน้าขึ้นมองเขา "นายจะพูดอะไรกันแน่?”

ฟู่ยวี่ไอเล็กน้อยและใบหน้าของเขาแดงเล็กน้อย

“ฉันยังไม่อยากแต่งงานในตอนนี้ ขอแค่มีลูกก่อน เป็นความปรารถนาของเถ้าแก่...เธอเข้าใจความหมายของฉันไหม?”

“ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่”

หนานซ่งขมวดคิ้ว “นายไม่อยากแต่งงาน แต่อยากมีลูก แล้วยังไงต่อ?”

เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เขามาบอกเธอทำไม...

ฟู่ยวี่จ้องตรงไปที่หนานซ่ง หนานซ่งก็เข้าใจความหมายมันจากสายตาของเขา ชี้ไปที่ตัวเอง

“นายอยากให้ฉัน อุ้มท้องให้นาย?”

"เธอยินดีไหม? "

ฟู่ยวี่ไม่ได้จะหมายความว่าแบบนี้ในตอนแรก แต่เมื่อเธอพูดออกมาแล้ว เขาก็เลยถามออกไป

หนานซ่งยกนิ้วขึ้นและชี้ไปข้างนอก น้ำเสียงฟังไม่ออกว่าอารมณ์ไหน แต่กำลังกัดฟันพูด "ฟู่ยวี่ ตอนนี้ข้างนอกเป็นตอนกลางวัน”

ฟู่ยวี่เหลือบมองออกไป "ใช่ ตอนนี้คือกลางวัน”

“กลางวันแสกๆ นายกำลังฝันกลางวันอยู่หรือไง!”

หนานซ่งถอดรองเท้าแตะออก แล้วขว้างใส่เขา "ขอให้ฉันคลอดลูกให้นาย นายบ้าหรือเปล่า! นายมีดีอะไรถึงกล้ามาให้ฉันอุ้มท้องให้ นายคู่ควรพองั้นเหรอ?”