คำว่า “ไม่รู้จัก” ทำให้เฉวียนเยี่ยเชียนตกตะลึง
ใบหน้าของเขาบึ้งทันที "เกิดอะไรขึ้น? ยวี่จิ้นเหวินรังแกเธออีกแล้วงั้นเหรอ? บอกพี่มา พี่จะให้คนเอากระสอบไปคุมหัวแล้วตีมันอีก!”
“ไม่จำเป็น พี่อย่าไปยุ่งกับเขา”
หนานซ่งดูสงบ “ตอนนี้ฉันหวังเพียงว่าให้เขาหายไปจากชีวิตฉัน ยิ่งไกลจากฉันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”
เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูน้องสาวของเขาอย่างลึกซึ้งและรู้สึกว่าเธอไม่ได้พูดเพราะประชดประชัน
“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอยังรักเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
หนานซ่งเงยหน้าขึ้นมองเฉวียนเยี่ยเชียน "พี่สอง ฉันโตแล้ว ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งในตอนนั้นแล้ว”
เธอยิ้มอย่างแผ่วเบา "ฉันในตอนนี้ รักตัวเองมากกว่ารักเขา”
เป็นการยากที่จะรักใครคนหนึ่งมากกว่าตัวเอง
ช่วงเวลาที่ยุ่งวุ่นวายในช่วงเวลานี้ ทำให้หนานซ่งกลับมามีความมั่นใจในตัวเองอีกครั้ง และทำให้เข้าใจตัวเองมากขึ้น——
เธออาจจะเหมาะกับการทำงานมากกว่าความรัก
นี่คือสิ่งที่เธอคุ้นเคยและเก่ง
เหมือนกับเครื่องประดับ “ประตูชีวิต" ที่เอด้าออกแบบ: "ไม่มีใครดูแลฉันประหนึ่งเจ้าหญิง ฉันจะกลายเป็นราชินีของฉันเอง"
——
เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่จะไปบริษัท ยวี่จิ้นเหวินไปที่พิพิธภัณฑ์จิงเหวินก่อน
พิพิธภัณฑ์จิงเหวินเป็นพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของตระกูลยวี่ เป็นพิพิธภัณฑ์กึ่งเปิด ภัณฑารักษ์เหวินและเถ้าแก่ยวี่เป็นคนรู้จักเก่า เคยทำงานในสำนักวัตถุวัฒนธรรม เกษียณแล้วจึงมาช่วยเพื่อนเก่าดูแลพิพิธภัณฑ์
เขาเห็นยวี่จิ้นเหวินตั้งแต่เล็กจนโต แม้ว่าทั้งสองจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ ทำให้พวกเขาสนิทใกล้ชิดกันมาก
ภัณฑารักษ์เหวินชอบนั่งเก้าอี้กุหลาบ หลังแว่นคู่หนึ่งดวงตาของเขาเป็นประกาย “เยี่ยมมาก เก้าอี้ไม้หวงฮวาหลีแกะสลักลายกุหลาบ ไอ่หนู นี่ของจริง?”
ยวี่จิ้นเหวินตอบ "อืม"เบาๆ
“ให้ฉันเพื่อแสดงความกตัญญู?” ภัณฑารักษ์เหวินยังคงประหลาดใจ และไม่ค่อยเชื่อ
ยวี่จิ้นเหวินตอบ "อืม" อีกครั้ง
ภัณฑารักษ์เหวินนั่งลงบนเก้าอี้ หลับตาแล้วสัมผัสมัน ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก "การแสดงไมตรีจิตที่ดีเพราะต้องการบางอย่างแลกเปลี่ยน~มีอะไรให้ตาเฒ่าช่วยก็บอกมาตรงๆเถอะ”
จากนั้นยวี่จิ้นเหวินก็บอกความต้องการของเขาโดยตรง "ผมอยากถามเกี่ยวกับ ปรมาจารย์หยก”
“ปรมาจารย์หยก...ฉันเคยได้ยินแล้ว ช่วงนี้เปิดทีวีช่องไหนก็มีแต่ข่าวของเธอ หยกของเธอได้รับความนิยมมาก”
ภัณฑารักษ์เหวินได้รับข่าวเป็นอย่างดี
เหอจ้าวได้ยินคำพูดนั้น รู้สึกตื่นเต้นจึงรีบถามว่า "คุณรู้จักคนเฒ่าคนแก่อย่างเธอไหม?”
"ไม่รู้จัก"
ภัณฑารักษ์เหวินส่ายหัว แล้วขมวดคิ้ว "แต่ใครบอกพวกนายว่าปรมาจารย์หยกคือคนเฒ่าคนแก่?”
คราวนี้ถึงคราวของยวี่จิ้นเหวินที่ต้องขมวดคิ้ว
เหอจ้าวกระพริบตาและถามว่า “เป็นถึงปรมาจารย์ ก็ต้องเป็นคนแก่ไม่ใช่เหรอ?”
“ปรมาจารย์ก็คือปรมาจารย์ มันหมายถึงความสำเร็จในด้านใดด้านหนึ่ง มันไม่เกี่ยวอะไรกับอายุ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา
ต่อๆค่ะรอนานแล้ว...
อยากอ่านเร็วๆทำไงดี...
มีถึงตอนจบมั๊ยค่ะ อ่านสนุกมากเลย อ่านจบตอนทีลง 940 แล้วค่ะมีต่ออีกม่ะค่ะ รอๆอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
ทำไมตั้งแต่บทที่ 57 ขึ้นไปมี 4-5 บรรทัดตอนสั้นๆล่ะ...
แอด..ช่วยกลับมาลงต่อหน่อยจ้า .อย่าเทกันแบบนี้😄😄...
1...
1...
พี่ยวี่..ตายจริงไหม.ใครเป็นพระเอกอ่ะ😂😂...
สนุกมาก.....
นางเอกไม่น่าให้อภัยนะ เพราะผู้ชายใจดำ ดูแลมาตั้งสามปี ไม่เคยทำดีด้วยแล้วจู่ๆก็ทิ้ง นี่ถ้าไม่ถูกเปิดโปง เขาก็จะแต่งกับนังโจ๋...