สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 143

คำว่า “ไม่รู้จัก” ทำให้เฉวียนเยี่ยเชียนตกตะลึง

ใบหน้าของเขาบึ้งทันที "เกิดอะไรขึ้น? ยวี่จิ้นเหวินรังแกเธออีกแล้วงั้นเหรอ? บอกพี่มา พี่จะให้คนเอากระสอบไปคุมหัวแล้วตีมันอีก!”

“ไม่จำเป็น พี่อย่าไปยุ่งกับเขา”

หนานซ่งดูสงบ “ตอนนี้ฉันหวังเพียงว่าให้เขาหายไปจากชีวิตฉัน ยิ่งไกลจากฉันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูน้องสาวของเขาอย่างลึกซึ้งและรู้สึกว่าเธอไม่ได้พูดเพราะประชดประชัน

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอยังรักเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นมองเฉวียนเยี่ยเชียน "พี่สอง ฉันโตแล้ว ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งในตอนนั้นแล้ว”

เธอยิ้มอย่างแผ่วเบา "ฉันในตอนนี้ รักตัวเองมากกว่ารักเขา”

เป็นการยากที่จะรักใครคนหนึ่งมากกว่าตัวเอง

ช่วงเวลาที่ยุ่งวุ่นวายในช่วงเวลานี้ ทำให้หนานซ่งกลับมามีความมั่นใจในตัวเองอีกครั้ง และทำให้เข้าใจตัวเองมากขึ้น——

เธออาจจะเหมาะกับการทำงานมากกว่าความรัก

นี่คือสิ่งที่เธอคุ้นเคยและเก่ง

เหมือนกับเครื่องประดับ “ประตูชีวิต" ที่เอด้าออกแบบ: "ไม่มีใครดูแลฉันประหนึ่งเจ้าหญิง ฉันจะกลายเป็นราชินีของฉันเอง"

——

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่จะไปบริษัท ยวี่จิ้นเหวินไปที่พิพิธภัณฑ์จิงเหวินก่อน

พิพิธภัณฑ์จิงเหวินเป็นพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของตระกูลยวี่ เป็นพิพิธภัณฑ์กึ่งเปิด ภัณฑารักษ์เหวินและเถ้าแก่ยวี่เป็นคนรู้จักเก่า เคยทำงานในสำนักวัตถุวัฒนธรรม เกษียณแล้วจึงมาช่วยเพื่อนเก่าดูแลพิพิธภัณฑ์

เขาเห็นยวี่จิ้นเหวินตั้งแต่เล็กจนโต แม้ว่าทั้งสองจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ ทำให้พวกเขาสนิทใกล้ชิดกันมาก

ภัณฑารักษ์เหวินชอบนั่งเก้าอี้กุหลาบ หลังแว่นคู่หนึ่งดวงตาของเขาเป็นประกาย “เยี่ยมมาก เก้าอี้ไม้หวงฮวาหลีแกะสลักลายกุหลาบ ไอ่หนู นี่ของจริง?”

ยวี่จิ้นเหวินตอบ "อืม"เบาๆ

“ให้ฉันเพื่อแสดงความกตัญญู?” ภัณฑารักษ์เหวินยังคงประหลาดใจ และไม่ค่อยเชื่อ

ยวี่จิ้นเหวินตอบ "อืม" อีกครั้ง

ภัณฑารักษ์เหวินนั่งลงบนเก้าอี้ หลับตาแล้วสัมผัสมัน ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก "การแสดงไมตรีจิตที่ดีเพราะต้องการบางอย่างแลกเปลี่ยน~มีอะไรให้ตาเฒ่าช่วยก็บอกมาตรงๆเถอะ”

จากนั้นยวี่จิ้นเหวินก็บอกความต้องการของเขาโดยตรง "ผมอยากถามเกี่ยวกับ ปรมาจารย์หยก”

“ปรมาจารย์หยก...ฉันเคยได้ยินแล้ว ช่วงนี้เปิดทีวีช่องไหนก็มีแต่ข่าวของเธอ หยกของเธอได้รับความนิยมมาก”

ภัณฑารักษ์เหวินได้รับข่าวเป็นอย่างดี

เหอจ้าวได้ยินคำพูดนั้น รู้สึกตื่นเต้นจึงรีบถามว่า "คุณรู้จักคนเฒ่าคนแก่อย่างเธอไหม?”

"ไม่รู้จัก"

ภัณฑารักษ์เหวินส่ายหัว แล้วขมวดคิ้ว "แต่ใครบอกพวกนายว่าปรมาจารย์หยกคือคนเฒ่าคนแก่?”

คราวนี้ถึงคราวของยวี่จิ้นเหวินที่ต้องขมวดคิ้ว

เหอจ้าวกระพริบตาและถามว่า “เป็นถึงปรมาจารย์ ก็ต้องเป็นคนแก่ไม่ใช่เหรอ?”

“ปรมาจารย์ก็คือปรมาจารย์ มันหมายถึงความสำเร็จในด้านใดด้านหนึ่ง มันไม่เกี่ยวอะไรกับอายุ”