สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 151

พอหนานซ่งประชุมเสร็จ แล้วออกมาจากห้องประชุม จึงเห็นเหตุการณ์ที่วุ่นวาย

เธอไม่ได้เดินเข้าไป กลัวตัวเองโดนลูกหลง เลยยืนดูอยู่ข้างๆ

กลุ่มกู้เหิงจะไปห้าม แต่หนานซ่งก็ใช้สายตาห้ามไว้ ตาแก่ที่ใกล้จะเข้าโลงศพแล้วจะสู้กับกลุ่มชายหนุ่มแข็งแรงได้ยังไง รนหาที่ชัดๆ

เพราะคนที่จะเสียเปรียบไม่ใช่พวกเขาอยู่แล้ว

หนานหนิงไป่ไม่ใช่แค่เสียเปรียบ แต่ยังซวยมากด้วย!

ปกติเขาใช้มาดของกรรมการบริษัทตามใจจนชินแล้ว แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ไอ้เด็กพวกนี้จะกล้าลงมือกับเขา?

ไม่กลัวว่าจะโดนไล่ออกเหรอ?

ทั้งชีวิตนี้เขาไม่เคยหมดคำพูดขนาดนี้มาก่อน

หนานหนิงไป่โดนกระทืบล้มลงไปที่พื้น รู้สึกว่ากระดูกแก่ๆของตัวเองจะหักหมดแล้ว แต่คนพวกนี้ยังเอาแต่กระทืบเขาไม่หยุด เจ็บจนตาเขาเริ่มพร่ามัว

อยู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหู แล้วรองเท้าส้นสูงสีดำก็ปรากฏตรงหน้าตัวเอง

เขาเงยหน้ามองไป มองจากล่างขึ้นบน เห็นแค่หนานซ่งที่ใส่ชุดสูทสีดำ ขายาวตัวสูง ที่เอวก็ขาดเข็มขัดสีทองไว้ ทั้งสวยทั้งสง่า

ยืนอยู่ตรงนั้น แล้วก้มมองเขาอยู่

ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่รังสีของความเยือกเย็น

แต่วินาทีนี้หนานหนิงไป่จะมีอารมณ์สนใจความเย็นชาของเธอได้ยังไง แล้วคิดว่าหนานซ่งเป็นความหวังของเขา จึงคืบคลานไปหา "หลานใหญ่……!"

เสียงเรียกนั้น ดีใจจนร้องไห้ ดีใจกว่าการได้เจอแม่ตัวเองซะอีก

กู้เหิงกับเจี่ยงฟานยืนอยู่ข้างหลังหนานซ่ง เห็นสภาพนั้นของหนานหนิงไป่ จึงขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ

พอหนานซ่งปรากฏตัว เหล่าผู้ช่วยก็หยุดมือ แล้วโค้งให้พร้อมกัน "ประธานหนาน"

ไม่ต้องให้พวกเขาเอ่ยอธิบาย หนานซ่งก็เหลือบเห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของธุรการ ก็รู้ว่าเรื่องเป็นยังไงแล้ว

รู้สึกคันมือ หนานซ่งขมวดคิ้ว แล้วก้มลงไปมอง จึงเห็นหนานหนิงไป่รีบพุ่งมาหาเหมือนหมามุ่ย แล้วร้องไห้ฟ้องเธอ "เสี่ยวซ่ง หลานสั่งสอนพวกมันหน่อย พวกมันจะกระทืบอาจนตายแล้ว!"

หนานซ่งยืนอยู่ที่นั่น ยืนนิ่งไม่ขยับ แล้วน้ำเสียงก็เย็นชา "ทำไมอาสองถึงพูดอย่างนี้?"

"อา……" หนานหนิงไป๋เงยหน้าพูดกับหนานซ่งเหนื่อยมาก จึงตะโกนไปทางกู้เหิงกับเจี่ยงฟาน "พวกแกสองคน ยังยืนอยู่ทำไม ยังไม่มาช่วยพยุงตัวฉันขึ้นอีก!"

"ครับ ครับ" กู้เหิงกับเจี่ยงฟานกลั้นขำ แล้วเดินไปพยุงแขนเขาคนละข้าง แล้วพยุงตัวเขาขึ้นมา

วินาทีที่พวกเขาสองคนปล่อยมือ หนานหนิงไป่ก็เกือบจะล้มลงไปอีกครั้ง

บนตัวปวดมากเกินไป กระดูกของเขาจะหักแล้วจริงๆ……

หนานหนิงไป่จับเอวไว้ กัดฟันดังกรอก แล้วมองเจี่ยงฟานตาขวาง "แว่นของฉัน ไปหากลับมาให้ฉัน!"

พอลุกขึ้นมา ก็เริ่มทำตัววางมาดทันที

เจี่ยงฟานมองกวาดไปรอบๆ จึงหาแว่นของหนานหนิงไป่ที่โดนกระทืบจนกระเด็นไปไกลเจอ กระจกแว่นตาก็แตกร้าว

หนานหนิงไป่รับมาใส่ด้วยสีหน้าเข้มงวด แต่ขาแว่นก็หัก เลยใส่ไว้บนใบหน้าอย่างเบี้ยวๆ สภาพนั้นน่าตลกมาก จนทุกคนหลุดขำออกมา

"ขำอะไร! ไม่อยากได้งานที่ทำอยู่แล้วทำไม?"

หนานหนิงไป่หน้าแตก จึงโมโหมาก แล้วยกมือชี้เหล่าผู้ช่วยของผู้บริหาร แล้วสั่งเลขาหญิงว่า "เธอจดชื่อพวกมันมาให้หมด แล้วพาพวกมันไปทำเรื่องไล่ออก!"

เลขาหญิงตอบรับอย่างเกร็งกลัว แต่ผู้ช่วยเหล่านั้นกลับยืนตัวตรง ไม่มีใครฟังคำสั่งเลย

หนานซ่งเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง "อาสอง อยู่ดีๆ ทำไมถึงต้องไล่พวกเขาออกคะ?"

"อยู่ดีๆ?"

ลูกตาหนานหนิงไป่จะหลุดออกมา แล้วชี้ตัวเอง "หลานดูสภาพอาสิ ยังจะอยู่ดีๆอีกเหรอ?"

จากนั้นก็ชี้ไปที่ผู้ช่วยเหล่านั้น แล้วพูดตะคอก "พวกมันเป็นพนักงาน แต่กล้าทำร้ายร่างกายกรรมการบริษัท อาไม่ไล่พวกมันออก ยังจะป้อนเงินให้พวกมันต่อเหรอ?!"

"ก็ไม่ขนาดนั้น"

หนานซ่งเอ่ยว่า "ผู้ช่วยกี่คนนี้ของหนู เงินเดือนต่อปีเป็นล้าน อาสองเลี้ยงตัวเองยังลำบากเลย ไม่ต้องกังวลแทนหนูก็ได้ หนูไม่ขาดเงินแค่นี้"

"……"

หนานหนิงไป่โดนหนานซ่งตอกกลับแบบนี้จึงอึ้ง แล้วพูดอย่างไม่อยากเชื่อ "ไอ้พวกนี้ หลานให้เงินเดือนพวกมันเป็นล้าน? พวกมันคู่ควรเหรอ?"