สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 153

"เป็นเธอ!"

อยู่ ๆ ยวี่จิ้นเหวินก็ลุกขึ้น ทำเอานักสะสมตกใจ

ความตกใจที่มีอยู่บนใบหน้าของเขาไม่ได้น้อยไปกว่าคุณชายยวี่จิ้นเหวินเลย สายตางุนงงมองไปยังเหอจ้าวที่อยู่ข้าง ๆ "ประธานยวี่เขาเป็นอะไรเหรอ?"

เหอจ้าวตอบในใจว่า: เป็นบ้า

แต่เขาใจกาก เลยไม่ปากเก่ง

แต่ความจริงก็คือ ตั้งแต่ที่บอสหย่า เขาก็เป็นบ้าเป็นระยะ ๆ แต่ก่อนรับแรงกดดันมหึมาเท่าภูเขาก็ยังคงนิ่งได้ดั่งหินผา ตอนนี้นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ตกใจ เขาที่เป็นผู้ช่วยก็เริ่มจะชินบ้างแล้ว

และสิ่งที่เกิดขึ้นพวกนี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะคุณนายคนเก่า

ยวี่จิ้นเหวินไม่มีเวลาอธิบายให้เขาฟัง เขานั้นอดรนทนไม่ไหวจนต้องเปิดผ้าของงานชิ้นนั้นขึ้นมา

งานชิ้นนี้ ต่างจากงานชิ้นที่แล้วโดยสิ้นเชิง แต่ว่ายังคงความประณีตอ่อนช้อย ดึงดูดสายตาคนมอง

พอผ้าถูกเปิดออก ความเคยชินในอาชีพของนักสะสมก็ทำงานตามไปด้วย เขาเข้ามาแนะนำของชิ้นนี้ให้ยวี่จิ้นเหวินฟัง

"งานชิ้นนี้ของปรมาจารย์หยก เป็นงานชิ้นว่ากันว่ามาจากเศษหยกที่เหลือจากการตัดแต่งแล้ว งานชิ้นนี้มีชื่อว่า 'เจียงหนานในวันฝนตก' เป็นเศษหยกที่เหลือจากการแกะสลักกำไลหยก ตอนแรกก็เป็นแค่เศษหยกไร้ราคา แต่เรื่องที่น่าอัศจรรย์ของปรมาจารย์หยกก็คือสามารถเปลี่ยนให้ของที่ไร้ค่าเป็นของที่มีค่า ได้เห็นผลงานแกะสลักที่สวยงามของกำไล ก็เลยเอาของเหลือมาแกะสลักเป็นเจียงหนานในวันฝนตก

อย่างที่ใครเขาพูดกันแหละนะ หยกถ้าไม่ได้รับการแกะสลักเจียระไนก็ไร้ค่า วันฝนตกทึม ๆ กับความงามของเจียงหนานในที่สุดก็ได้ปรากฏขึ้น ดูสิ เหมือนของจริงเลย"

เหอจ้าวมองผลงานชิ้นนี้ด้วยความชื่นชม แต่ว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าคุ้นตาขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับว่าเคยเห็นภาพนี้มาจากที่ไหน

"ประธานยวี่ ทำไมผมยิ่งมองหยกแกะสลักชิ้นนี้ผมก็ยิ่งนึกถึงตรอกโบราณหนานเฉียวก็ไม่รู้ครับ"

เหอจ้าวหันไปมองยวี่จิ้นเหวิน "คุณยังจำได้ไหมครับ? ที่ที่คุณโดนจับมัดเอาถุงกระสอบคลุมหัวแล้วก็โดนทำร้ายร่างกายตรงนั้น......"

เขาไม่กล้าพูดต่อ เพราะว่าสีหน้าของยวี่จิ้นเหวินตอนนี้นั้น ดูหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

ยวี่จิ้นเหวินนึกออกตั้งนานแล้ว

แม้แต่กระเบื้องบนหนานหนานเฉียวเขายังเคยลูบมันมาแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เปิดผ้าออก เขาก็จำภาพอันสวยงามของเจียงหนานได้ทันที มันคือตรอกโบราณหนานเฉียวที่อยู่ข้าง ๆ ร้านอาหารสือเว่ย!

วินาทีนั้น ดวงตาของเขาเหมือนได้จมลงไปสู่ห้วงลึก

เธอหลอกเขา

หลอกเขาเข้าอย่างจัง!

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้ เขาคิดตั้งแต่ในตอนที่เขาเห็นรูปติ้งเฟิงโปที่ห้องทำงานของเธอ บางทีอาจจะก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ คือตอนที่เขาได้รับที่ประทับตรารูปดอกกุหลาบจากเธอ เขานั้นน่าจะเคยนึกบ้าง ว่าหนานซ่งก็คือปรมาจารย์หยก

แต่ทุกครั้งที่ความคิดนี้โผล่เข้ามา เขานั้นมักจะปฏิเสธมันไป

บางทีจิตใต้สำนึกของเขา อาจจะไม่ได้ยอมรับกับเรื่องพวกนี้

เธอนั้นเก่งเกินไป......เก่งมากจนทำให้เขาประหลาดใจได้ครั้งแล้วครั้งเล่า......ไม่สิ! แทนที่จะพูดว่าประหลาดใจนั้น ควรพูดว่าตกใจมากกว่าอีก

แฮ็กเกอร์ตัวท็อป เชฟระดับท็อป ตอนนี้ยังมีความสามารถในการแกะสลักหยกที่ดีมากเพิ่มมาอีก

ทำไมเธอถึง......

ถึงได้ทำได้หลายอย่างแบบนี้!

เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบห้าเอง เธอมีสามเศียรหกกรหรือยังไงกัน?

——

ออกมาจากเมืองหลิน กว่าจะถึงเมืองเป่ยก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

หลังจากที่ลงมาจากเครื่องบิน ยวี่จิ้นเหวินก็รีบตรงกลับไปยังคฤหาสน์ทันที พอถึงคฤหาสน์แม้เหล่าคนรับใช้จะทักทายเขา แต่เขากลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขารีบตรงขึ้นไปชั้นบน ก้าวขึ้นไปสองสามก้าวก็หายตัวไปจากบันไดแล้ว

คำพูดที่กำลังจะออกมาจากปากของพ่อบ้านว่า "คุณหนูโจ๋มาหา" ก็เลยต้องถูกกลืนลงไปอย่างช่วยไม่ได้

"โจ๋เซวียน นี่คือบ้านของฉัน และพวกเราก็เลิกกันแล้ว" น้ำเสียงของยวี่จิ้นเหวินเย็นชาไร้อารมณ์ ไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย

หัวใจของโจ๋เซวียนบีบรัด เธอยืนขึ้นในทันที โดยที่ไม่สนใจความเจ็บที่เกิดขึ้นตรงจมูก "บอกเลิก พี่เป็นคนพูด แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะเลิกด้วย เซวียนรักพี่ เซวียนไม่มีวันเลิกกับพี่เด็ดขาด!"

"นั่นมันก็เรื่องของเธอ"

สีหน้าของยวี่จิ้นเหวินยังคงเรียบนิ่ง เขาต่อสายตรงหาเบอร์โทรศัพท์ในบ้าน "เรียกให้รปภ.ขึ้นมาพาตัวคุณหนูโจ๋ออกไป"

พูดดจบเขาก็ไม่ได้สนใจเธออีก เขาหมุนตัวแล้วเดินไปยังวอคอินโครเซท

โจ๋เซวียนขบฟัน ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคนที่เคยยกให้เธอเป็นที่สุดของหัวใจ ผู้ชายที่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ทำตาม ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะใจร้ายขนาดนี้ บอกว่าเลิกก็เลิก

เธอตามไปอย่างไม่ยอมแพ้

วอคอินโครเซทที่กว้างขวาง ยวี่จิ้นเหวินเดินตรงไปไม่มองสิ่งที่อยู่รอบ ๆ จนเขานั้นเดินไปถึงตู้ที่อยู่ทางด้านทิศใต้ เขาเปิดประตูตู้ออก ภายในเต็มไปด้วยเสื้อเชิ้ตกับสูท แล้วก็เนกไทที่เป็นสี ๆ และมีลวดลายต่าง ๆ เขาไม่ค่อยได้สวมเสื้อผ้าพวกนี้ ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่หนานซ่งจัดเอาไว้ให้ในตอนที่เธอยังอยู่

ส่วนฝั่งที่อยู่ใกล้ผนังมากที่สุด คือของขวัญที่เธอมอบให้เขา

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองติดขัด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่าอยากร้องไห้ขึ้นมา

นอกจากปากกาหมึกซึมกับที่ประทับตราลายดอกกุหลาบ ของขวัญชิ้นอื่นก็ไม่ได้ดูโดดเด่นนัก: เพชนบลูแซฟไฟร์ที่เอามาทำเป็นที่ติดกระดุมแขน หินเรดอาเกตแกะสลักเป็นตัวการ์ตูน ไม้จันทน์แดงที่เอามาทำเป็นลูกประคำ หยกเหยียนซิ่วที่เอามาแกะสลักให้มีรูตรงกลางมีความเชื่อว่าจะช่วยทำให้ปลอดภัย หรือแผ่นทองที่เอามาแกะสลักให้เป็นที่คั่นหนังสือรูปใบบัว......

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเห็นของขวัญพวกนี้ เขาคิดเพียงแต่ว่าราคาของมันนั้นสูงและไม่มีค่า เป็นของที่หนานซ่งซื้อมันมาด้วยเงินจำนวนมาก

แต่ใครจะรู้ ว่าของพวกนี้ถูกประดิษฐ์ขึ้นจากมือของเธอ เป็นสิ่งที่เธอลงมือแกะสลักมันด้วยตัวเอง

ในของพวกนี้ เต็มไปด้วยความตั้งใจของเธอ......

"พี่จิ้น หินแกะสลักสีแดงนี่หน้าตาคล้ายพี่เลยนะคะ"

โจ๋เซวียนใช้โอกาสที่ยวี่จิ้นเหวินกำลังเหม่อเดินเข้ามา เห็นว่าเขามองตู้เสื้อผ้าอย่างเหม่อลอย ก็เลยยื่นมือออกไปหยิบรูปสลักสีแดงนั่นออกมา คิ้วเรียวของยวี่จิ้นเหวินขมวดมุ่น สั่งออกมาด้วยเสียงเข้ม "อย่าจับ !"

เธอตกใจ รูปสลักก็เลยหลุดออกไปจากมือ เสียง "ปึก" ดังขึ้น ของชิ้นนั้นตกและหักครึ่งอยู่บนพื้น