สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 153

"เป็นเธอ!"

อยู่ ๆ ยวี่จิ้นเหวินก็ลุกขึ้น ทำเอานักสะสมตกใจ

ความตกใจที่มีอยู่บนใบหน้าของเขาไม่ได้น้อยไปกว่าคุณชายยวี่จิ้นเหวินเลย สายตางุนงงมองไปยังเหอจ้าวที่อยู่ข้าง ๆ "ประธานยวี่เขาเป็นอะไรเหรอ?"

เหอจ้าวตอบในใจว่า: เป็นบ้า

แต่เขาใจกาก เลยไม่ปากเก่ง

แต่ความจริงก็คือ ตั้งแต่ที่บอสหย่า เขาก็เป็นบ้าเป็นระยะ ๆ แต่ก่อนรับแรงกดดันมหึมาเท่าภูเขาก็ยังคงนิ่งได้ดั่งหินผา ตอนนี้นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ตกใจ เขาที่เป็นผู้ช่วยก็เริ่มจะชินบ้างแล้ว

และสิ่งที่เกิดขึ้นพวกนี้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะคุณนายคนเก่า

ยวี่จิ้นเหวินไม่มีเวลาอธิบายให้เขาฟัง เขานั้นอดรนทนไม่ไหวจนต้องเปิดผ้าของงานชิ้นนั้นขึ้นมา

งานชิ้นนี้ ต่างจากงานชิ้นที่แล้วโดยสิ้นเชิง แต่ว่ายังคงความประณีตอ่อนช้อย ดึงดูดสายตาคนมอง

พอผ้าถูกเปิดออก ความเคยชินในอาชีพของนักสะสมก็ทำงานตามไปด้วย เขาเข้ามาแนะนำของชิ้นนี้ให้ยวี่จิ้นเหวินฟัง

"งานชิ้นนี้ของปรมาจารย์หยก เป็นงานชิ้นว่ากันว่ามาจากเศษหยกที่เหลือจากการตัดแต่งแล้ว งานชิ้นนี้มีชื่อว่า 'เจียงหนานในวันฝนตก' เป็นเศษหยกที่เหลือจากการแกะสลักกำไลหยก ตอนแรกก็เป็นแค่เศษหยกไร้ราคา แต่เรื่องที่น่าอัศจรรย์ของปรมาจารย์หยกก็คือสามารถเปลี่ยนให้ของที่ไร้ค่าเป็นของที่มีค่า ได้เห็นผลงานแกะสลักที่สวยงามของกำไล ก็เลยเอาของเหลือมาแกะสลักเป็นเจียงหนานในวันฝนตก

อย่างที่ใครเขาพูดกันแหละนะ หยกถ้าไม่ได้รับการแกะสลักเจียระไนก็ไร้ค่า วันฝนตกทึม ๆ กับความงามของเจียงหนานในที่สุดก็ได้ปรากฏขึ้น ดูสิ เหมือนของจริงเลย"

เหอจ้าวมองผลงานชิ้นนี้ด้วยความชื่นชม แต่ว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าคุ้นตาขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับว่าเคยเห็นภาพนี้มาจากที่ไหน

"ประธานยวี่ ทำไมผมยิ่งมองหยกแกะสลักชิ้นนี้ผมก็ยิ่งนึกถึงตรอกโบราณหนานเฉียวก็ไม่รู้ครับ"

เหอจ้าวหันไปมองยวี่จิ้นเหวิน "คุณยังจำได้ไหมครับ? ที่ที่คุณโดนจับมัดเอาถุงกระสอบคลุมหัวแล้วก็โดนทำร้ายร่างกายตรงนั้น......"

เขาไม่กล้าพูดต่อ เพราะว่าสีหน้าของยวี่จิ้นเหวินตอนนี้นั้น ดูหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

ยวี่จิ้นเหวินนึกออกตั้งนานแล้ว

แม้แต่กระเบื้องบนหนานหนานเฉียวเขายังเคยลูบมันมาแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เปิดผ้าออก เขาก็จำภาพอันสวยงามของเจียงหนานได้ทันที มันคือตรอกโบราณหนานเฉียวที่อยู่ข้าง ๆ ร้านอาหารสือเว่ย!

วินาทีนั้น ดวงตาของเขาเหมือนได้จมลงไปสู่ห้วงลึก

เธอหลอกเขา

หลอกเขาเข้าอย่างจัง!

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดเรื่องนี้ เขาคิดตั้งแต่ในตอนที่เขาเห็นรูปติ้งเฟิงโปที่ห้องทำงานของเธอ บางทีอาจจะก่อนหน้านั้นด้วยซ้ำ คือตอนที่เขาได้รับที่ประทับตรารูปดอกกุหลาบจากเธอ เขานั้นน่าจะเคยนึกบ้าง ว่าหนานซ่งก็คือปรมาจารย์หยก

แต่ทุกครั้งที่ความคิดนี้โผล่เข้ามา เขานั้นมักจะปฏิเสธมันไป

บางทีจิตใต้สำนึกของเขา อาจจะไม่ได้ยอมรับกับเรื่องพวกนี้

เธอนั้นเก่งเกินไป......เก่งมากจนทำให้เขาประหลาดใจได้ครั้งแล้วครั้งเล่า......ไม่สิ! แทนที่จะพูดว่าประหลาดใจนั้น ควรพูดว่าตกใจมากกว่าอีก

แฮ็กเกอร์ตัวท็อป เชฟระดับท็อป ตอนนี้ยังมีความสามารถในการแกะสลักหยกที่ดีมากเพิ่มมาอีก

ทำไมเธอถึง......

ถึงได้ทำได้หลายอย่างแบบนี้!

เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบห้าเอง เธอมีสามเศียรหกกรหรือยังไงกัน?

——

ออกมาจากเมืองหลิน กว่าจะถึงเมืองเป่ยก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

หลังจากที่ลงมาจากเครื่องบิน ยวี่จิ้นเหวินก็รีบตรงกลับไปยังคฤหาสน์ทันที พอถึงคฤหาสน์แม้เหล่าคนรับใช้จะทักทายเขา แต่เขากลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขารีบตรงขึ้นไปชั้นบน ก้าวขึ้นไปสองสามก้าวก็หายตัวไปจากบันไดแล้ว

คำพูดที่กำลังจะออกมาจากปากของพ่อบ้านว่า "คุณหนูโจ๋มาหา" ก็เลยต้องถูกกลืนลงไปอย่างช่วยไม่ได้