สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 155

"พระเจ้าช่วย!"

ดวงตาของหนานหลินเบิกกว้าง เธอเห็นของขวัญถูกวางเอาไว้เต็มห้องรับแขก "พี่ซ่ง ของขวัญพวกนี้ใครเป็นคนส่งมาคะเนี่ย เยอะจัง!"

หนานซ่งแอบถอนหายใจในใจ

นอกจากคุณพ่อใหญ่ของเธอที่ใช้เงินเก่งเหมือนกับน้ำแถมยังชอบเล่นใหญ่ก็คงไม่มีใครอีกแล้วล่ะ

พ่อบ้านจ้าวกำลังสั่งให้คนนับจำนวนของขวัญ แล้วหันมาบอกหนานซ่ง: "มีรถส่งของมาจอดอยู่ที่หน้าประตูสวนกุหลาบตั้งแต่เช้า คนส่งของบอกว่าเป็นคุณผู้ชายShelbyเป็นคนสั่งให้มาส่งครับ ตอนแรกพวกเราไม่กล้าให้เขาเข้ามา แต่ว่านายเคลองตรวจสอบอย่างละเอียดดูแล้วว่าไม่มีสิ่งของที่เป็นอันตราย แล้วก็ได้อ่านจดหมายที่คุณผู้ชายShelbyส่งมาด้วย ถึงได้ยอมให้พวกเขาเข้ามา ไม่นึกเหมือนกันว่าพอต้องแกะแล้วต้องแกะจำนวนมากขนาดนี้......ด้านนอกยังมีของที่ไม่ได้นำเข้ามาด้วยครับ ที่ห้องรับแขกวางไม่พอ ผมเลยสั่งให้คนเอาไปเก็บไว้ในโกดังก่อนแล้ว

เขาพูดพลาง ส่งจดหมายให้กับหนานซ่ง

หนานซ่งแกะซองจดหมายสวยงามซองนั้น มันคือการ์ดอวยพรวันเกิดที่พ่อใหญ่เขียนเองกับมือจริง ๆ ด้วย ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรียงตัวกันสวยงาม มีตัวอักษรจีน คำว่า 'สุขสันต์วันเกิด' ตัวอักษรอ้วนกลมราวกับลายมือเด็กอนุบาล

เดาว่าคงเป็นพี่ใหญ่ที่เป็นคนสอนให้

หนานซ่งมองมันยิ้ม ๆ ใบหน้าที่งดงามราวกับดอกไม้ดูผ่อนคลาย เหล่าคนรับใช้ไม่ได้เห็นคุณหนูใหญ่อารมณ์ดีแบบนี้มานานแล้ว ก็เลยพากันดีใจไปด้วย

พ่อบ้านจ้าวเป็นคนนำคนอื่น ๆ โค้งทำความเคารพ จากนั้นก็อวยพรให้หนานซ่ง "คุณหนูใหญ่ สุขสันต์วันเกิดครับ!"

"ขอบใจ" หนานซ่งยิ้มบาง ๆ "ปากหวานแบบนี้ คงต้องให้อั่งเปาพวกเธอแล้วล่ะ"

เหล่าคนรับใช้ร้องออกมาเสียงดัง

พ่อบ้านจ้าวยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ คุณหนูใหญ่ไม่ทันทำอะไรก็จะแจกอั่งเปาเสียแล้ว เหมือนกับคุณนายหนานไม่มีผิด เธอนั้นสืบทอดนิสัยใช้เงินมือเติบมาจากแม่ของเธอ

"พี่ หนูขอช่วยพี่แกะของขวัญได้ไหม?" หนานหลินแสดงความต้องการของตัวเองออกมาไม่ปิดบัง

หนานซ่งตอบ: "กินข้าวก่อนแล้วค่อยแกะ ก็ยังไม่สาย"

หนานหลินมองพี่สาวตาปริบ ๆ ตอนนี้เธอคันมือมาก ๆ

มันรู้สึกเหมือนกับเรานั้นได้พัสดุมาแล้ว และทนไม่ไหวอยากแกะดูเลย กล่องของขวัญถูกวางไว้ตรงหน้าเยอะแยะขนาดนี้ ถ้าไม่แกะ......มันทรมานจริง ๆ นะ!

ให้พูดยังไงดี ปิ่นปักผมที่เพิ่งได้รับมาเมื่อตอนเช้ายังเสียบอยู่บนผมของเธออยู่เลย ตอนนี้หนานซ่งเองก็ไม่อยากวางมาด ก็เลยทำได้แค่ตามใจเธอ "อย่างนั้นก็แกะเถอะ"

"เย้!" หนานหลินดีใจมาก เธอควงแขนพ่อบ้านจ้าวเพื่อชวนเขาไปแกะของขวัญด้วยกัน ท่าทางที่กำลังแกะของขวัญอยู่นั้นดูราวกับลูกหนูแฮมเตอร์

หนานซ่งมองแล้วก็ยิ้มร่าออกมา เห็นว่าคนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ยืนมองกันจนมือคันยุบยิบเหมือนกัน เธอก็เลยโบกมือ "พวกเธอเองก็อย่ายืนนิ่งอยู่สิ อยากแกะก็ไปช่วยกันแกะเถอะ"

ดังนั้นพวกคนรับใช้ก็เลยกรูเข้าไปแกะของขวัญเช่นเดียวกัน

แต่ว่ากล่องของขวัญพวกนี้ดูแล้วมันช่างดูมีราคาสูงนัก ให้พวกเธอจับก็กลัวจะทำเปื้อน แต่ละคนแกะกันอย่างระมัดระวัง และในตอนที่แกะของออกมา พวกเธอก็โดนแสงความงามของสิ่งของพวกนั้นสะท้อนเข้าดวงตาจนลืมตาแทบจะไม่ได้ เลยคงเหลือไว้เพียงความชื่นชม

พวกเขาสงสัย คุณผู้ชายที่Shelbyที่ส่งของขวัญมานั้นเป็นท่านเคานต์จากเรื่อง 'เคานต์แห่งมอนเต คริสโต' หรือเปล่า ของขวัญที่เขาส่งมาให้นั้นมาจากมอนเต คริสโตใช่ไหม?

"พอเถอะ รีบมากินข้าวเถอะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานเหรอ?"

หนานซ่งเห็นว่าหนานหลินแกะของขวัญไม่หยุดสักที ก็เลยเรียกเธอมา ของขวัญเยอะแยะขนาดนี้ วันเดียวยังไงก็แกะไม่หมดหรอก

หนานหลินคุกเข่าอยู่ตรงหน้าพี่สาว ท่าทางนั้นดูราวกับเด็กตัวเล็ก ๆ เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส "วันนี้อาจารย์อนุญาตให้หนูหยุดเป็นกรณีพิเศษเป็นเวลาหนึ่งวันค่ะ บอกว่าให้หนูมาฉลองวันเกิดกับพี่"

"เอด้านั้นเป็นคนที่บ้างานมาก ทำไมตอนนี้อยู่ ๆ ถึงได้ดูเข้าอกเข้าใจคนอื่นดีจัง?"

หนานซ่งเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อบนหน้าผากให้กับหนานหลิน ได้ยินแบบนั้นก็ประหลาดใจ

หนานหลินหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ "หนูน่าเอ็นดูไงคะ"

หนานซ่งหัวเราะออกมาทันที จากนั้นก็เคาะจมูกของเด็กดื้อเบา ๆ "ใช่สิ เธอมันน่าเอ็นดู"

ในตอนที่กู้เหิงเข้ามาด้านใน ก็เห็นภาพนี้เข้าพอดี เห็นแบบนั้นเขาก็ร้อนรนขึ้นมาทันใด "ประธานหนาน อย่าทำท่าเอาอกเอาใจหลินหลินแบบนั้นสิครับ แบบนี้ผมก็หมดโอกาสก่อนพอดี"