สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 156

ทันทีที่หนานซ่งลงไปข้างล่าง ฟู่ยวี่ก็โผล่ออกมา กางแขนจะเข้าไปโอบกอดเธอ

"ซ่งซ่ง สุขสันต์วันเกิด!"

เขาไปถึงตรงหน้าหนานซ่ง เธอก็ผลักเขาออกไปอย่างไร้ความปราณี

ฟู่ยวี่ไม่ได้อยู่ในสายตาของหนานซ่งเลย ในสายตาของเธอมีเพียงม้าสีขาวที่เขานำมา

เป็นม้าสีขาวที่สง่างาม สะอาด อ่อนนุ่ม ขนเรียบเนียน เมื่อเห็นหนานซ่ง มันก็ยกกีบหน้าขึ้นทักทายเธอ

ด้วยรอยยิ้มที่เปล่งประกายในดวงตาของหนานซ่ง เธอยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสใบหน้าของมัน ถามด้วยความประหลาดใจ "นี่คือม้ามังกรขาวที่มีตาสีหยกใช่ไหม?"

ฟู่ยวี่ประหลาดใจมากกว่าเธอ เขายกนิ้วให้ "เธอรู้ด้วยเหรอ"

หนานหลินเดินตามลงมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นม้าเช่นนี้ เธอกลัวและไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า “พี่ ตาของมัน...”

กู้เหิงอธิบายให้เธอว่า "ม้าตัวนี้คือ ม้ามังกรขาวตาหยก เป็นพันธุ์ที่หายากมาก ตาเหมือนหยก เกิดจากม่านตาขาดเม็ดสี"

หนานหลินพยักหน้า ขณะที่เขาพูดหนานซ่งก็ขึ้นไปขี่บนหลังม้า

รูปลักษณ์ที่หล่อเท่ ราวกับเป็นแม่ทัพหญิงที่กล้าหาญ

หนานซ่งลูบคอม้าและพูดกับฟู่ยวี่ว่า "ราคาเท่าไหร่? ฉันขอซื้อ"

ฟู่ยวี่มองดูเธออย่างเจ็บปวด "พูดถึงเรื่องเงินทำร้ายความรู้สึกมาก นี่คือของขวัญวันเกิดที่ฉันให้เธอ ขอแค่เธอหายโกรธฉัน และกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิม ฉันก็พอใจแล้ว”

แม้จะรู้ว่าเขาจงใจใช้สิ่งนี้มาหว่านล้อมเธอ แต่หนานซ่งก็ชอบของขวัญชิ้นนี้มาก เธอจึงรับไว้อย่างเต็มใจ

“ตกลง ฉันจะรับไว้”

ฟู่ยวี่มีความสุขมาก

ทั้งๆที่เขาเป็นคนให้ แต่เขาดูมีความสุขมากกว่าหนานซ่งอีก

วันนี้ฟู่ยวี่ไม่มีธุระอะไร จึงใช้โอกาสส่งม้านี้อยู่ในสวนกุหลาบตลอดทั้งบ่าย ไล่ก็ไม่ไป

หนานซ่งอาบน้ำให้ม้าในสนามหญ้าด้วยตัวเอง และตั้งชื่อมันว่า "เสี่ยวไป๋" อาบน้ำให้มันอย่างสะอาด แล้วให้นายเคดูแลต่อ

พระอาทิตย์กำลังจะตก คาดว่าพี่ๆของเธอใกล้จะมาถึงแล้ว หนานซ่งเตรียมตัวเสร็จแล้ว พร้อมที่จะออกไป

ฟู่ยวี่เดินตามเธอราวกับแมลง "ได้ยินมาว่าวันนี้เธอฉลองงานวันเกิดที่ร้านสือเว่ย ฉันขอไปด้วยได้ไหม?”

"ไม่ได้"

หนานซ่งไม่มีเหตุผลที่ฟังดูดี ปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี

ฟู่ยวี่รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง "ทำไมถึงไม่ได้?"

หนานซ่งตอบเขาด้วยอารมณ์ดี แม้ว่าจะไม่มีความอบอุ่นอยู่ในเสียงก็ตาม "เพราะเป็นการทานข้าวกับครอบครัว นายไปคงไม่เหมาะสม"

"เพราะทานข้าวกับครอบครัวนี่แหละ ฉันถึงอยากไป"

ฟู่ยวี่ไม่ได้มองว่าตัวเองเป็นคนนอก เดินไปที่ด้านหน้าของหนานซ่ง พูดพล่ามอย่างไม่รู้จบ “ ตอนนี้ฉันเป็นหนึ่งในตัวสำรองของเธอ เจอกับพี่ๆของเธอสักหน่อย ดูว่ามีโอกาสเลื่อนตำแหน่งบ้างไหม”

หนานซ่งหยุดเดิน มองฟู่ยวี่อย่างเย็นชา

“นายพูดคำที่ไร้ยางอายแบบนี้ออกมาได้ยังไง?”

ฟู่ยวี่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ "ฉันหน้าด้าน ไม่เป็นไร”

น้ำเสียงของหนานซ่งเย็นชา “นายจะหน้าด้านหรือไม่ก็เรื่องของนาย แต่นายอย่ามั่นหน้า คิดว่าตัวเองเป็นตัวเลือกสำรองของฉัน คุณสมบัติของนายยังไม่พอ”

เธอผลักเขาอย่างเย็นชา “ถอยไป!”

ฟู่ยวี่ไม่ยอมแพ้ "ฉันพูดจริง เธอก็ให้พี่ๆเจอฉันก่อนสิ ไม่แน่พวกเขาอาจจะชอบฉันก็ได้ ยกเธอให้ฉัน อะไรก็เป็นไปได้”

หนานซ่งเยาะเย้ยอย่างเย็นชา "นายผ่านด่านพี่สองของฉันให้ได้ก่อนเถอะ”

จากนั้นก็ทิ้งเขาไว้ข้างหลังอย่างไม่แยแส เดินตรงไปที่ประตู

ฟู่ยวี่ถูกนายเคขวางที่หน้าประตู เมื่อนึกถึงคนของเฉวียนเยี่ยเชียน ความมั่นใจของเขาก็จางหายไปกว่าครึ่ง เขาอยากจีบหนานซ่ง แต่เขายังผ่านด่านของเฉวียนเยี่ยเชียนไม่ได้เลย

หนานซ่งส่งข้อความ ขณะเดินไปที่ร้านสือเว่ย

วันนี้ร้านอาหารเงียบ เพราะเธอจองไว้หมดแล้ว การตกแต่งรื่นเริง ลูกโป่งของประดับตกแต่งถูกแขวนไว้เต็มร้าน ทันทีที่หนานซ่งก้าวเข้าไปในประตู ก็ถูกริบบิ้นพ่นใส่ทันที

“เจ้านาย สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆ!” พนักงานในร้านส่งเสียง

หนานซ่งยิ้ม “ขอให้พวกเธอก็มีความสุขมากๆเหมือนกันนะ”

เมื่อซือเจ๋อได้ยินการเคลื่อนไหวข้างนอก เขาก็เปิดม่านและเดินออกมา เมื่อเขาเห็นหนานซ่ง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างพร้อมรอยยิ้มที่สดใส “พี่ มาแล้วเหรอ”

วันนี้หนานซ่งแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ

ผมสีแดงกุหลาบเปลี่ยนเป็นสีดำ มัดผมไว้บนหัว และมีปิ่นปักผมสีม่วงปักอยู่บนหัว เธอสวมกระโปรงยาวแขนกุดสีม่วงพร้อมผ้าทูลวงกลมซึ่งร่อนไปมาขณะที่เธอเดิน สวยราวกับนางฟ้า

เขาอยากชมมาก นี่คือสาวสวยจากหุบเขาไหน

“อาหารเตรียมพร้อมหรือยัง?”

หนานซ่งเข้าไปในครัว ขณะที่เธอถาม ซือเจ๋อก็เดินเข้ามา จากนั้นก็รู้สึกถึงความเย็นบนฝ่ามือ มีของอะไรบางอย่าง

เธอตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นสร้อยคอจี้หน้ายิ้มสีทอง เงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของซือเจ๋อ

"ของขวัญวันเกิด สุขสันต์วันเกิด"

หนานซ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ แต่ปากบ่นออกมาว่า: "นายยังเป็นนักเรียน ให้ของขวัญราคาแพงขนาดนี้ทำไม?"

"ไม่แพงครับไม่แพง"

ซือเจ๋อโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความเขินอายเล็กน้อย: “โซ่เป็นทองคำบริสุทธิ์ แต่ผมงุ่มง่าม ใช้เวลานานกว่าจะต่อโซ่ทีละห่วงจนเป็นสร้อย แค่พี่ไม่รังเกียจก็พอแล้ว”

หนานซ่งจับจี้หน้ายิ้ม และเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“นายทำเองกับมือเหรอ?”