สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 157

ซือเจ๋อพยักหน้า เกาหัวอย่างเขินอาย

“ให้ของขวัญวันเกิดผู้หญิงครั้งแรก ยังไม่มีประสบการณ์ ผมถามน้า น้าบอกว่าผู้หญิงชอบเสื้อผ้า กระเป๋า และเครื่องประดับ แต่ผมรู้สึกคอของพี่โล่งๆ ก็เลยตัดสินใจทำสร้อยให้”

หนานซ่งเหลือบมองเห็นแผลที่นิ้วของเขา แม้จะติดพลาสเตอร์ แต่ก็ยังคงเห็นผิวที่โดนบาด เลือดออกไม่น้อย

เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแกะสลักหยก รู้ดีว่าบาดแผลแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

ซือเจ๋อรีบเอามือไปซ่อนไว้ข้างหลัง "ทำครั้งแรก ยังไม่ค่อยถนัด เดี๋ยวก็หาย”

หนานซ่งมองไปที่ซือเจ๋อ ไม่รู้จะพูดอะไร

อันที่จริงเธอไม่เคยขาดเครื่องประดับ

สร้อยคอจิวเวลรี่ที่แม่ทิ้งไว้ให้เธอมีลวดลายมากมาย ใส่ทั้งปีก็ใส่ไม่หมด ไม่ต้องพูดถึงของขวัญแบรนด์ดังๆที่พ่อและพี่ๆซื้อให้ รวมๆแล้วสามารถเปิดร้านขายจิวเวลรี่ได้

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากใส่ แต่อัญมณีที่ทำด้วยทองคำบริสุทธิ์นั้นหนักมาก เวลาใส่แล้วรู้สึกหนักที่คอ เธอมักจะใส่ในวันโอกาสสำคัญเท่านั้น

ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับสร้อยคอที่ทำเองกับมือจากผู้ชาย

แค่คิดก็ยากแล้ว มันยากแค่ไหนที่จะทำสิ่งเล็กๆด้วยมือที่หนาและใหญ่แบบนี้

ยิ่งเขาไม่ยอมพูด ยิ่งทำให้หนานซ่งรู้สึกไม่ดี

ในใจรู้สึกแปลกๆ

ทันใดนั้นติงหมิงหยางก็เข้ามา เขาเช็ดมือและจับหัวของซือเจ๋อเบาๆ "เด็กคนนี้เป็นเด็กกตัญญู วันเกิดของฉัน เขาก็ให้มีดทำครัว แถมเป็นมีดชั้นดี”

ซือเจ๋อเม้มริมฝีปาก แอบบ่นอาจารย์ในใจ: อาจารย์มาทำไมตอนนี้!

การมาของติงหมิงหยาง ขจัดความกังวลมากมายของหนานซ่ง

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: "ฉันรู้ว่านายอยากทำให้ฉันมีความสุข แต่นายเป็นนักบาสเกตบอลมืออาชีพและเป็นพ่อครัว ฉันไม่พูดนายก็น่าจะรู้ ว่ามือสำคัญกับนายแค่ไหน ทำไมต้องทำอะไรที่จะทำให้มือของตัวเองได้รับบาดเจ็บ?”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของหนานซ่ง ซือเจ๋อไม่ได้รู้สึกกลัว หรือตกใจ มีเพียงความรู้สึกที่ไม่อยากให้เธอไม่มีความสุข

ในใจกระวนกระวายมาก แต่ก็ไม่อยากพูดอะไร ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง

มีเพียงสายตาที่ออดอ้อนจ้องมองเธอ

ต่อให้ใจแข็งแค่ไหน ก็ทนสายตาแบบนี้ไม่ได้

ใบหน้าที่เคร่งขรึมของหนานซ่งอยู่ได้เพียงห้าวินาที เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป น้ำเสียงของเธออ่อนโยนขึ้น “เอาล่ะ ของขวัญชิ้นนี้ฉันจะรับไว้ คราวหน้าห้ามทำอีก”

พี่สาวกำลังจะเดินขึ้นบันได ซือเจ๋อเดินลงบันไดโดยไม่ได้คิดอะไร ยิ้มอย่างมีความสุข และพยักหน้า "อืม!"

“จริงๆเลยเด็กคนนี้...” หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบหัวของเขา แต่เอื้อมไม่ถึง

ซือเจ๋อตะลึงเล็กน้อย โน้มตัวเข้าไปหาเธอและก้มศีรษะลง

ภาพนั้นราวกับยีราฟก้มหัวลง...

หนานซ่งหัวเราะ และดึงมือที่ยื่นออกไปกลับมา ยกหัวของเขาขึ้น "เอาล่ะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว ฉันต้องรีบไปทำอาหารแล้ว”

พี่สาวไม่ลูบหัว ซือเจ๋อรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่อนาคตยังอีกยาวไกล

เขาปลอบตัวเองอย่างรวดเร็วและเดินตามหนานซ่งไป “พี่ เดี๋ยวผมช่วย!”

——

ต้องบอกว่า ทันทีที่หนานซ่งมาถึงห้องครัว ที่นี่ก็กลายเป็นโลกของเธอ