สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 160

แม้ว่าของขวัญที่เฉวียนเยี่ยเชียนจัดเตรียมไว้จะค่อนข้างมองข้ามไป แต่หนานซ่งไม่สามารถยอมรับได้อย่างสมบูรณ์

เพราะพี่สองเป็นคนที่หลงใหลในเครื่องมือมาตั้งแต่เด็ก ทันทีที่มือเล็กๆของเธอสามารถจับบางอย่างได้อย่างมั่นคง เฉวียนเยี่ยเชียนยัดปืนไว้ในมือในงานเลี้ยงวันเกิดของเธอ

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เงียบลงในทันที

หลังจากยี่สิบปี เฉวียนเยี่ยเชียนเปลี่ยนแปลงรูปแบบ แต่เนื้อหายังเหมือนเก่า ยังมอบเครื่องมือให้กับหนานซ่ง แต่ก็ดีกว่าส่งปืนมาก่อน

"อย่าดูถูกหน้าไม้นี้นะ ถึงมันจะดูเหมือนหนังสติ๊ก แต่มันทรงพลังเหมือนปืนพกเลยล่ะ"

เฉวียนเยี่ยเชียนอธิบายให้หนานซ่งฟังวิธีใช้ธนูและหน้าไม้ว่า "กดตรงนี้สิ ถ้าเธอต้องการทำให้คนอื่นอับอาย เพียงแค่ใส่ไม้จิ้มฟันลงในร่อง ถ้ามีคนกวนใจเธอหรือรังแกเธอ เธอยังสามารถสอดเข็มเข้าไปเพื่อเจาะทะลุเนื้อสามชั้นลึกลงไปห้าเซนติเมตร"

พี่ชายและน้องสาวแสดงให้เห็น พี่น้องคนอื่นๆหลบเลี่ยงทีละคน สำนวนเตือนสติ "อย่าแตะต้องฉัน"

หลักการผลิตเครื่องมือเหล่านี้มีความคล้ายคลึงกัน หยิบไม้จิ้มฟันออกจากโต๊ะแล้ววางลงในร่อง ชี้ไปที่ขวดเครื่องดื่มที่ผนัง กดสวิตช์แล้วยิงทิ้ง

ตัวขวดถูกเจาะและน้ำหยดลงมา

เฮ่อเซิน จี้อวิ๋นและไป๋ลู่ยวี๋ถอยหลังทีละก้าว ประสบการณ์อันเจ็บปวดในอดีตมากมายบอกพวกเขาว่าการอยู่ห่างจากพี่น้องสองคนที่อันตรายเหล่านี้เป็นสิ่งสำคัญในการช่วยชีวิตพวกเขา

"เป็นยังไงบ้าง ไม่เลวเลยใช่ไหม" เฉวียนเยี่ยเชียนมองอย่างใจจดใจจ่อ

หนานซ่งหยิบหน้าไม้มาวางไว้บนฝ่ามือของเธอ มันเล็ก ประณีต และง่ายต่อการพกพา เธอพยักหน้าอย่างพึงพอใจ มันเยี่ยมมาก ฉันชอบมัน ขอบคุณนะพี่สอง!”

"ไม่เป็นไรเลย"

เฉวียนเยี่ยเชียนเลียริมฝีปากของเขาและยิ้ม มองดูโต๊ะอาหารแสนอร่อย ดวงตาของเขาเป็นประกาย "เธอทำทั้งหมดนี้แล้ว อาหารเย็นจะเริ่มเมื่อไหร่เนี่ย ผมหิวจะตายอยู่แล้ว!"

หนานซ่งเก็บหน้าไม้และพูดว่า "เปิดออกได้เลยตอนนี้ ยังมีซุปอีกอย่างหนึ่ง ใกล้เสร็จแล้ว"

เมื่อพูดจบ ซือเจ๋อก็นำซุปออกมา

"พี่ครับ เปิดโต๊ะอาหารได้เลยไหม"

หนานซ่งพยักหน้า "ได้แล้ว"

ซือเจ๋อมองไปที่สร้อยคอที่อยู่บนคอของหนานซ่งและยิ้มอย่างสดใส "โอเคเลย งั้นผมไปเอาเค้กออกมาเลยนะ"

จี้อวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองซือเจ๋อและถามหนานซ่งว่า "ฉันแค่อยากถามเธอว่าพ่อหนุ่มคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงเรียกเธอว่าพี่มาสักพักแล้ว เป็นปรมาจารย์เชฟได้ไง"

หนานซ่งจำได้ว่ายังไม่ได้แนะนำให้พวกเขารู้จักอย่างเป็นทางการ ดังนั้นเธอจึงก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ตบไหล่ซือเจ๋อแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "นี่คือศิษย์คนใหม่ของฉัน ซือเจ๋อ เป็นเด็กฝึกงานที่นี่ แต่เคยเป็นนักบาสเกตบอล ฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ๆด้วยนะ อย่ารังแกเขาล่ะ"

แก้มของซือเจ๋อแดงเล็กน้อย และเขาทักทายทุกคนอย่างใจเย็นและใจกว้าง

จี้อวิ๋นพูดติดตลกว่า "เด็กสมัยนี้โตเร็ว เปลี่ยนจากอาจารย์เชฟเป็นปรมาจารย์เชฟเร็วมาก คนอื่นในวัยเท่านี้เป็นแม่คนไปแล้ว แต่เธอยังดี อายุยังน้อยเป็นยาย ทำให้พวกเราเป็นตาไปด้วยเลย"

"นี่ๆ อย่าเอามาพูดมั่วๆ อย่าคิดที่จะเอาเปรียบเด็กฝึกงานตัวน้อยของฉันด้วย"

หนานซ่งจ้องมองพวกเขาอย่างจริงจัง แล้วพูดกับซือเจ๋อว่า "ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา พวกเขาพูดไปงั้นๆไม่ได้คิดแค้นอะไร ตามเงื่อนไขของพวกเขา พวกเขาไม่ได้อยู่ในบ้านของติง ดังนั้นนายสามารถตามฉันมาและเรียกเขาว่าพี่ชายได้"

ซือเจ๋อพยักหน้าอย่างเชื่อฟังโดยไม่เห็นการระคายเคืองของการถูกเอาเปรียบ

"พวกคุณกินกันก่อนเลย เดี๋ยวผมไปหยิบเค้กมาให้"

ทันทีที่ซือเจ๋อจากไป จี้อวิ๋นก็ขยิบตาไปทางหนานซ่ง "ปกป้องกันได้ดีเลยนะ อย่าให้ใครรู้สึกผิด"

หนานซ่งพูด "ใช่สะที่ไหนกัน พวกพี่นี่เป็คนไม่ดีเลย อย่าคิดจะรังแกเด็กเชียวนะ"

"โอเคๆๆ จะไม่รังแก"

จี้อวิ๋นเปิดไวน์ หนานซ่งรับไปและเทไวน์ร้อนให้พี่ๆของเธอ เฉวียนเยี่ยเชียนถอดเสื้อคลุมเปียกของเขาออกแล้วพูดว่า "แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าพี่ใหญ่มาไม่ได้?"

"อืม" หนานซ่งพูด "ตอนเช้าพี่ใหญ่โทรมาแล้ว บอกว่ามีเรื่องที่ต้องจัดการทำให้มาไม่ได้ ให้พวกเรามาลุยกันก่อน"

ไป๋ลู่ยวี๋ย่นจมูก "พี่ใหญ่ก็แค่มีข้ออ้าง ก็เห็นอยู่ว่าไม่อยากเจอพวกเรา อยากเจอเธอแค่ตามลำพังใช่ไหม? ในสายตาเขาตอนนี้ มีแค่เธอที่เป็นน้องสาวแท้ๆของเขา น้องชายอย่างพวกเราก็ไม่ได้สำคัญอะไรเลยแค่คนที่ส่งมาเพื่อเรียกเก็บค่าโทรศัพท์"

จี้อวิ๋นโต้กลับ "ไม่ใช่คนที่ส่งมาเพื่อเรียกเก็บเงินค่าโทรศัพท์ด้วยซ้ำ แต่ถูกหยิบขึ้นมาจากถังขยะต่างหาก"

เฮ่อเซินยิ้มอย่างนุ่มนวล "พอแล้วๆ อย่าโทษพี่ใหญ่เลย เขาไม่ค่อยชอบความคึกคัก อาจเป็นเพราะเขากลัวว่าถ้าเขามาจะเป็นเหมือนการประชุมระดับนานาชาติที่มีปากเสียงแต่ก็ทำให้เราผิดหวัง"

"ไม่ว่าเขาจะมาหรือไม่ก็ตาม เขามีของขวัญให้เธอแล้วหรือยัง?" เฉวียนเยี่ยเชียนชี้ประเด็นสำคัญ

หนานซ่งพยักหน้า "ให้แล้วค่ะ"

"ให้อะไร?" พวกพี่ชายมองหนานซ่งด้วยความสงสัย

หนานซ่งบอก "ให้เกาะมาหนึ่งเกาะ"

"......."

พี่น้องทั้งสี่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน แล้วมองหน้ากัน แล้วขยิบตาพร้อมกัน "มา มาดื่มกัน"

เมื่อเห็นความอิจฉาริษยา หึงหวง และเกลียดชังของพี่ชาย หนานซ่งก็อดหัวเราะไม่ได้ ความเย้ยหยันของพี่ชายที่มีต่อเธอนั้นชัดเจนเสมอ พี่น้องหลายคนรู้สึกไม่สบายใจและไม่สามารถกำจัดพวกเขาได้

*