สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 161

ไป๋ลู่ยวี๋เช็ดเค้กบนหน้าออก กุมท้องที่หัวเราะจนเจ็บ คิดถึงคำพูดสำคัญประโยคนั้นของศิลปะการแสดงละครเวที—

“คนอื่นร้องเพลงเอาเงิน เธอร้องเพลงเอาชีวิตเหรอ”

หนานซ่งไม่พูดเยอะ ยกธนูที่พี่รองมอบให้เล็งไปทางพี่เล็ก ไป๋ชีกลัวในทันที จึงหลบอยู่ด้านหลังเฮ่อเซิน

จุดหัวเราะของจี้อวิ๋นไม่ได้ถูกปลดปล่อยออกมา เขามองหนานซ่งที่สีหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดอย่างทอดถอนใจ “ฉันไม่เข้าใจมาโดยตลอด น้องเล็กของพวกเราฉลาดปราดเปรื่องมาตั้งแต่เด็ก เรียนรู้ได้เร็วไปหมด เปียโน หมากรุก พู่กันจีน และจิตรกรรมแค่สอนก็เป็นหมด ครูที่มาสอนที่บ้านเห็นเธอเป็นของล้ำค่าทั้งนั้น อดใจรอรับเขาเป็นลูกศิษย์ไม่ไหว มีเพียงแต่การร้องและเต้นรำ เรียนไม่เข้าจริง ๆ ไม่รู้ว่าทำไม”

หนานซ่งกลับไม่รู้สึกอะไร “ในตอนที่พระเจ้าเปิดประตูบานหนึ่งให้ฉัน แน่นอนว่าจะต้องปิดหน้าต่างบานหนึ่งของฉัน ฉันไม่ได้ใช้การร้องเพลงการเต้นหาข้าวกิน ทำไมต้องเต้นเป็นร้องเป็นด้วย”

“งั้นหน้าต่างของเธอบานนี้ปิดแน่นไปหน่อย ไม่มีทางเป็นไปได้สักนิด” จี้อวิ๋น

หนานซ่งเล็งธนูไปทางพี่สี่

จี้อวิ๋นหุบปาก ทานเค้กในทันที

เฮ่อเซินปลอบน้องสาวอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไรน้องเล็ก ฉันรู้จักครูปรับโทนเสียงเยอะแยะ แม้แต่เสียงฆ้องแตกก็สามารถปรับให้เป็นเสียงธรรมชาติได้ ถ้าหากวันหนึ่งเธออยากดังข้ามคืนขึ้นมา ฉันช่วยแนะนำให้เธอได้”

“พี่สาม” หนานซ่งยิงธนูขนนกสีขาวออกไปสองดอก “พี่ก็ร่วมสนุกกับพวกเขาด้วย?”

เฮ่อเซินหลุดขำ

เฉวียนเยี่ยเชียนกินอาหารที่น้องสาวทำกับมือคำโต พูดประโยคหนึ่งโดยไม่เงยหน้า “ฉันรู้สึกว่าน้องหกร้องได้เพราะดีนะ ไม่ได้โอเวอร์เหมือนที่พวกนายพูด”

ไป๋ชีเปิดโปงเขาในทันที “พี่สอง พี่อย่าทำเป็นคนดี เมื่อกี้ตอนที่น้องเล็กร้องเพลงพี่เอาสำลียัดหู อย่านึกว่าฉันไม่เห็นนะ”

“มีที่ไหน?” เฉวียนเยี่ยเชียนเงยหน้าขึ้นในทันที “ฉันเสียบที่อุดหูชัดๆ”

“…”

หนานซ่ง : หมดรักแล้ว

พวกพี่ชายร้ายกาจพวกนี้ชอบเกลี้ยกล่อมให้เธอขึ้นแสดงบนเวทีตั้งแต่เด็ก ตอนเด็ก ๆ เธอก็โง่ เห็นทุกคนหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่จะทำให้ทุกคนมีความสุข เพราะคุณพ่อกับพี่ใหญ่ที่เป็นคนสุขุมเมื่อได้ยินเธอร้องเพลงก็จะเผยรอยยิ้มออกมา เสี่ยวหนานรู้สึกว่าตัวเองเก่งมาก ๆ จนอยากเข้าวงการดนตรีด้วยซ้ำ แต่คุณพ่อกับคุณแม่ห้ามไว้

คุณพ่อลูบหัวของเธอ แล้วพูดออกมาจากใจจริง “ลูกสาว พวกเราให้คนอื่นได้มีชีวิตเถอะ”

ตอนนั้นหนานซ่งน้อยรู้สึกว่า เธอมีทักษะมากมายแล้ว ถ้าหากเธอเข้าวงการดนตรีหรือวงการเต้นอีก งั้นนักร้องนักเต้นพวกนั้นจะทำยังไง?

หนานซ่งน้อยมีคุณธรรมสูงส่ง จึงมอบโอกาสมีชื่อเสียงให้กับคนอื่น

จนกระทั่งโตขึ้น หนานซ่งถึงได้รู้ว่า เธอเสียงไม่ครบห้าโทนตั้งแต่เกิด แขนขาไม่ค่อยร่วมมือกัน ถ้าต้องใช้การร้องเพลงการเต้นเพื่อมีชีวิตรอด งั้นก็เดาได้ว่าคงอดตาย

เธอไม่เปิดลูกคอง่าย ๆ วันนี้แสดงเสียงร้องเพื่อพวกพี่ชายโดยเฉพาะ เย้าแหย่ให้พวกเขาหัวเราะ

“ฉันยังทำพุดดิ้งนมสตรอว์เบอร์รี รอก่อนนะ ฉันไปหยิบที่ห้องครัว”

หนานซ่งยืนขึ้น เดินอ้อมห้องรับแขกด้านหน้า เดินไปทางหลังครัว

ซือเจ๋อกำลังยุ่งอยู่ที่ห้องครัว เขายืนอยู่หลังกระจกก็เห็นหนานซ่งเดินมา จึงเผยรอยยิ้มสดใสขึ้น หนานซ่งก็ยิ้มกลับให้เขา

เธอเพิ่งจะอมยิ้มที่มุมปาก หนานซ่งเหลือบมองไปด้านข้าง ก็เห็นร่างที่คุ้นเคย เดินมาจากประตูด้านหลัง เธอตัวแข็ง รอยยิ้มที่มุมปากก็ค้างอยู่บนใบหน้า

ยวี่จิ้นเหวินถือขวดเซรามิกอยู่ในมือ เขาจัดแจงชุดพ่อครัวที่ไม่ค่อยพอดีตัวที่เพิ่งเปลี่ยนมาเมื่อสักครู่ เมื่อเห็นหนานซ่ง ก็อึ้งอยู่กับที่

เธอเข้าสู่ดวงตาของเขา จมดิ่งลงสู่ห้วงลึกแทบจะในทันที

เมื่อกี้เขายืนอยู่หน้าประตูร้าน ด้านล่างบันได อยู่ห่างกันไกลเกินเห็นไม่ชัดเจน เห็นเพียงแค่แผ่นหลังของเธอที่เลือนราง เขารู้ว่าคืนนี้เธอสวมชุดเดรสสีแดง แล้วมัดผมขึ้น

แต่ฉันไม่รู้ว่าคืนนี้เธอแต่งกายด้วยชุดโบราณ

เดรสยาวแต่งหน้าเกล็ดปลาทำให้เธอดูสง่างามและเพรียวบาง ผมที่มัดขึ้นปักปิ่นหงอนสีม่วง การแต่งหน้าที่ประณีตขับใบหน้าบอบบาง มีความรู้สึกอ่อนโยนและแข็งแกร่งของเจ้าหญิง

บนคอขาวเรียว อีกทั้งยังสวมสร้อยคอหน้ายิ้มสีทองอ่อน ไม่มีความขัดกันสักนิด แต่รูปลักษณ์นี้…

ยวี่จิ้นเหวินลำคอแข็ง “คอของเธอ…”

ในตอนที่หนานซ่งเห็นยวี่จิ้นเหวิน สีหน้าเปลี่ยนในทันที กำลังจะพูดขึ้น ก็ถูกยัดขวดเซรามิกเข้าในอ้อมอก แล้วในมือก็มีกล่องกำมะหยี่สีแดงอีกกล่อง

เธอเงยหน้าอย่างงุนงง ยวี่จิ้นเหวินก็พูดกับเธอ “สุขสันต์วันเกิด”