สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 163

นายหญิงยวี่ปรบมือและยิ้มจนคิ้วโก่ง

“เสี่ยวซ่ง ยายขออวยพรวันเกิดให้เธอ ขอให้มีแต่รอยยิ้ม และมีความสุขทุกวันนะ”

ดวงตาของหนานซ่งน้ำตาคลอเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ คุณยายก็ต้องดูและสุขภาพด้วยนะคะ”

นายท่านยวี่เข้ามาและยิ้มเหมือนเด็กซน: "เสี่ยวซ่ง เพราะเธอ ในที่สุดก็ได้กินเค้กสักที พวกเขามักจะห้ามไม่ให้กินมัน สุขสันต์วันเกิดนะ~"

หนานซ่งยิ้ม “คุณเป็นเบาหวาน ดังนั้นคุณควรกินให้น้อยลงสองคำและใส่ใจกับสุขภาพของคุณด้วย”

ยวี่เฟิ่งเจียวนั่งอยู่บนรถเข็น อากาศร้อน ตักของเธอยังคงคลุมด้วยผ้าห่มบาง ๆ ที่หนานซ่งปักไว้ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่จริงจังของเธอ "สุขสันต์วันเกิดนะสาวน้อย"

“ขอบคุณค่ะน้ายวี่ ฉันได้รับของขวัญจากคุณแล้ว มันมีค่ามากเกินไป มันน่าเสียดาย”

ยวี่เฟิ่งเจียวยิ้มและพูดว่า "ของขวัญที่เต็มใจให้ไม่มีคำว่าเสียดาย ถ้าเธอชอบ ที่ฉันยังมีเยอะ ให้เธอเก็บไว้ก็ได้"

ยวี่เจ๋ออวี่ดึงกลุ่มเพื่อนในWeChatใหม่และตั้งกลุ่มว่า [กลุ่นที่ไม่มีพี่ใหญ่] ยกเว้น ยวี่จิ้นเหวินเกือบทุกคนในตระกูลยวี่ อยู่ในนั้น พวกเขาส่งคำอวยพรวันเกิดให้ หนานซ่งทีละคน แต่พวกเขาไม่ได้กล่าวถึงยวี่จิ้นเหวินเลย

เมื่อมองดูคำอวยพร หนานซ่งถอนหายใจเบา ๆ ในใจ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับยวี่จิ้นเหวินคนครอบครัวตระกูลยวี่ส่วนใหญ่ปฏิบัติต่อเธออย่างจริงใจ

เธอมีความชัดเจนในตัวเธอ เธอจะจำคนที่ดีกับเธอ และเธอจะไม่ยอมให้ใครก็ตามทำร้ายเธอ

...

ยวี่จิ้นเหวินเคาะประตูห้องสวีทหมายเลข77

ตอนนี้การเดินทางมาไปมาที่เมืองหนานมากขึ้นเรื่อย ๆ สถานที่แห่งนี้เกือบจะกลายเป็นบ้านหลังที่สองของเขาและฟู่ยวี่

ประตูถูกดึงเปิดจากด้านใน ฟู่ยวี่ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูพร้อมกับไก่ทอดในปากของเขา เขาสวมเสื้อกั๊กสีดำและกางเกงสีดำขนาดใหญ่ โดยโชว์กล้ามเนื้อที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง

อย่างไรก็ตาม ยวี่จิ้นเหวินไม่ใช่ผู้หญิง ไม่มีความสนใจที่จะชื่นชมยินดี เขาเพียงรู้สึกว่าเขามีสายตาแบบเดียวกับ (ไจ๋ หนาน) *ชายที่หมกตัวอยู่ในบ้านทั้งวันไม่สนใจอะไร

“ทำไมกลับมาเร็วจังนะ?”

ฟู่ยวี่ยมองดูเขาด้วยดวงตาสีพีชคู่หนึ่ง "ดูท่าทางแล้วน่าจะไม่ราบรื่น เป็นอย่างไรบ้าง เมื่อเห็นเธอ ได้กินเค้กไหม"

ประเด็นไหนไม่ควรยกขึ้นพูด ก็พูดอันนั้น

ยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจเขา เดินเข้ามามองที่ไก่ทอดและเบียร์บนโต๊ะชาแล้วขมวดคิ้ว “ดึกขนาดนี่ยังกินอะไรแบบนี้ อยากเพิ่มน้ำหนักหรืออยากเข้าวัยกลางคนเร็วขึ้น?”

ต่างคนต่างแทงกันด้วยคำพูด

ฟู่ยวี่กระโดดขึ้นบนโซฟาและแทะไก่ทอดต่อ “นายรู้อะไรไหม นายน้อย รีบกินก่อน ขณะที่ระบบเผาผลาญยังดีอยู่ ถ้าถึงวัยกลางคนถึงตอนนั้น... อยากกินก็กินไม่ได้ มากินด้วยกันหน่อยไหม”

“ไม่” ยวี่จิ้นเหวินปฏิเสธอย่างเฉยเมย ไปที่ตู้เก็บเหล้าเพื่อเปิดขวดวิสกี้ แล้วหยิบแก้วมาสองใบ

ดวงตาของ ฟู่ยวี่จับจ้องไปที่มือที่มีพลาสเตอร์ติดอยู่ "เกิดอะไรขึ้นกับมือ"

ก่อนที่ยวี่จิ้นเหวินจะพูด เขาก็พูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ว่าไปทำอะไรหนานซ่งเขาอีกหรือ กลยุทธ์ที่สี่ในสามสิบหกกลยุทธ์ ต้องเปลี่ยนใช้บ้าง หมาป่ามาสามครั้งก็ใช้ไม่ได้แล้ว "

"ไม่มี."

ยวี่จิ้นเหวินอยู่ในอารมณ์ที่ดื้อรั้น นับประสากลอุบายที่ขมขื่นแม้ว่าเขาจะผ่าท้องของเขาต่อหน้าหนานซ่งเธอคงไม่มองเขาอีกแล้ว

เขายกมือขึ้นเพื่อเทวิสกี้แต่ ฟู่ยวี่หยุดไว้

“เจ็บแค่นี้ ไม่เป็นอะไร ขวางทางอะไรไม่ได้”

ยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจยกมือขึ้น เทวิสกี้มาสองแก้ว "มาดื่มเป็นเพื่อนหน่อย"

เมื่อมองไปที่วิสกี้ ฟู่ยวี่ก็จำบางอย่างได้และยิ้ม: "ฉันยังจำตอนที่อยู่ในป่าลึกลับได้ ตอนไปช่วยหน่านซ่ง หลังจากเฉียดตายแบบรอดมาได้หวุดหวิด เธอเลยยกกล่องวิสกี้มาลังหนึ่ง หลังจากหนีตายได้ เปิดกล่องเหล้าทั้งหมดออกมาดื่มจนเมามายกัน วันรุ่งขึ้นโดน กัปตันลงโทษ ให้วิ่งจนเท้าผองเลือดไปหมด .. "