สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 174

ประโยคนี้ยวี่จิ้นเหวินพูดเสียงไม่ดัง แต่เนื้อหามันชัดเจนมาก พนักงานต้อนรับของโรงแรม แขกที่เพิ่งเดินเข้ามาและแขกที่อยากออกไปกินข้าวข้างนอกตอนกลางคืน ก็ได้ยินกันหมด

พวกเขาเลิกคิ้ว ตัวแข็งอยู่ตรงนั้น คนคนนี้ขี้อวดมากจริงๆ

จีบผู้หญิงเคยได้ยินว่าให้กระเป๋า ให้สร้อยข้อมือ ให้สร้อยคอ คนคนนี้รวยมาก เอ่ยปากจะให้บ้าน

และบ้านในเมืองหนาน มันแพงมากเลยล่ะ~

หลังจากหนานซ่งได้ยิน ก็ถามอย่างเย็นชา “นี่นายกำลังดูถูกฉันเหรอ?”

ทุกคน： “???”

คุณสนเหรอว่าสิ่งนี้คือการดูถูก?

พระเจ้าช่วย! ได้โปรดดูถูกฉันเถอะ!!!

ฉันยอมได้รับการดูถูกนี้!!!

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”

กู้เหิงเห็นหนานซ่งขมวดคิ้ว รู้ว่าเธอใกล้จะโกรธแล้ว กลัวว่าอยู่ต่อไปจะโวยวายถึงตาย รีบประคองหนานซ่งเดินไป “ลิฟต์มาแล้ว รีบเข้าไปเถอะครับ……”

เห็นพวกหนานซ่งหายตัวไปที่ประตูทางเข้าลิฟต์ สวีเมิ่งที่รอมาหนึ่งคืนยืนอยู่ด้านหลังยวี่จิ้นเหวิน ถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ประธานยวี่ ฉันสงสัยมาก ตอนแรกประธานหนานแต่งงานกับคุณได้ยังไง?”

พวกมะเร็งชายแท้ตายอย่างโดดเดี่ยวง่ายจริงๆ

เหอจ้าวเหลือบมองสวีเมิ่ง ให้เธอระวังหน่อย อย่าพูดความจริง อย่างไรแล้วก็เป็นเจ้านาย ควรเคารพกันบ้าง

ตอนนี้สวีเมิ่งไม่ค่อยกลัว อย่างไรแล้วประธานหนานก็ขุดเธออย่างเปิดเผยแล้ว โดนไล่ออกก็ไปหาเพื่อนร่วมชั้นเก่า ได้ยินว่าค่าจ้างบริษัทหนานจิวเวลรี่ดีมาก แถมได้อยู่กับปรมาจารย์หยก เป็นเรื่องที่มีความสุขมาก!

โดนลูกน้องแขวะใส่ ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่ได้โกรธ แค่ขมวดคิ้ว พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉัน แย่มากจริงๆ เหรอ?”

โดนด่าว่าเป็นไอ้ผู้ชายหมา มันทำให้คุณยวี่สงสัยเกี่ยวกับหน้าตาและนิสัยของตัวเองเป็นครั้งแรก และมีความสงสัยเล็กน้อย

เขาหน้าตาเหมือนหมาประเภทไหน?

——

หนานซ่งหลับสนิทมาก เมื่อคืนดื่มไปเยอะ ตอนเช้าตื่นมาปวดศีรษะเล็กน้อย โต๊ะหัวเตียงมีน้ำผึ้งแก้วหนึ่งวางอยู่ วางในแก้วเก็บความร้อน เธอประหลาดใจเล็กน้อย

กู้เหิงกลายเป็นคนเอาใจใส่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

น้อยครั้งมากที่เธอดื่มอะไรตามใจชอบข้างนอก พี่เล็กตอนเด็กๆ เกือบโดนลักพาตัวไปด้วยโค้กขวดหนึ่ง หลังจากกลับมาก็โดนพ่อหวู่ทุบตีอย่างรุนแรง หนานซ่งเห็นพี่เล็กก้นบวมแดง ตั้งแต่นั้นมาก็เกิดปมในใจ ไม่กล้าดื่มอะไรข้างนอกง่ายๆ

เธอโทรหากู้เหิง ถามเขาเรื่องน้ำผึ้ง

กู้เหิงปฏิเสธ “นั่นผมไม่ได้วางครับ หลินหลินเพิ่งกำชับผมว่าคุณดื่มเหล้าแล้วจะปวดหัวง่าย ให้ผมชงน้ำผึ้งให้คุณหนึ่งแก้ว ผมกำลังจะไปซื้อน้ำผึ้งให้คุณที่ซูเปอร์มาร์เก็ต……หรือว่าโรงแรมเป็นคนเตรียม?”

หนานซ่งดึงมุมปาก “โรงแรมนี้ นายคิดว่าเป็นไปได้ไหม?”

กู้เหิงเม้มปาก ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ค่อยได้

สิบนาทีต่อมา หนานซ่งดื่มน้ำผึ้งที่กู้เหิงชงเองกับมือ รู้สึกท้องสบายขึ้นไม่น้อย อาการปวดศีรษะก็บรรเทาลงบ้าง

กู้เหิงรายงานผลสรุปที่เขาแปลงกายเป็นยอดนักสืบจิ๋วโคนันสืบสวนมาในตอนเช้าตรู่ “ผมตรวจสอบกล้องวงจรปิดโรงแรมแล้ว พนักงานโรงแรมเป็นคนนำน้ำผึ้งเข้ามาเสิร์ฟจริงๆ ผมถามพนักงานรูมเซอร์วิสของโรงแรมแล้วด้วย บอกว่าแขกห้อง711เป็นคนสั่ง ห้อง711 เป็นห้องที่ประธานยวี่พักอาศัยพอดีครับ”

สรุปแล้ว น้ำผึ้งคือสิ่งที่ยวี่จิ้นเหวินให้คนเตรียม

“ประธานยวี่เอาใจใส่มากเลย”

กู้เหิงเพิ่งชมยวี่จิ้นเหวิน ก็ได้รับแววตาเย็นชาจากหนานซ่ง จึงหุบยิ้มลงทันที

จากนั้น หนานซ่งก็เค้นออกมาจากไรฟัน “มีคน ฉวยโอกาสตอนที่ฉันเมาหมดสติ เข้าห้องฉันมาอย่างเปิดเผย นาย ยัง ยิ้ม ออก มา ได้”

ไม่มีมัน คิดเสียว่าเป็นน้ำใจแก่คนในตระกูลยวี่

สวีเมิ่งรับคำสอนอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว “คุณพูดได้เลยค่ะ”

“พวกเธออยากร่วมงานกับปรมาจารย์หยก ถ้าสิ่งที่ต้องการก็แค่ลูกเล่น แทนที่จะมาหาฉันอีก ให้ไปหาปรมาจารย์แกะสลักหยกคนอื่นดีกว่า ผู้เชี่ยวชาญการแกะสลักหยกสุดยอดในประเทศไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว”

หนานซ่งพูดเสียงไม่แยแส “แล้วก็อีกอย่าง รบกวนเธอกลับไปบอกเจ้านายเธอด้วย สิ่งสำคัญที่สุดในอุตสาหกรรมเครื่องประดับคือการออกแบบ ลูกเล่นทั้งหมดมันไม่สำคัญเท่าการออกแบบผลงาน สถานะผูกขาดมันไม่สำคัญ บริษัทหนานยังอยากเป็นมิตรและได้รับประโยชน์ซึ่งกันและกันกับบริษัทยวี่”

ใต้ชิงซาน สวีเมิ่งเล่าสิ่งที่หนานซ่งพูดให้ยวี่จิ้นเหวินฟัง

สีหน้ายวี่จิ้นเหวินหนักอึ้ง

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าการออกแบบของบริษัทยวี่จิวเวลรี่นั้นโบราณแล้ว ไม่ทันสมัยตั้งนานแล้ว แต่การปฏิรูปมันไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น แม้แต่หนานซ่งก็เห็นถึงปัญหาของบริษัทยวี่ ถ้ายังไม่ปฏิรูป เกรงว่าสิบปีต่อมา คนในประเทศจะรู้จักแค่บริษัทหนานจิวเวลรี่ ไม่รู้จักบริษัทยวี่จิวเวลรี่แล้ว

เขาจะยืนต่อหน้าหนานซ่งด้วยสีหน้าอย่างไร?

ออกมาจากกองถ่าย หนานซ่งไปที่โรงพยาบาลอีกรอบ ยวี่จิ้นเหวินตามไปเหมือนแมลง เหมือนปลาสเตอร์หนังหมา สะบัดอย่างไรก็ไม่ออก

เธอหันศีรษะไปมองยวี่จิ้นเหวิน กำลังจะโกรธ ซือเจ๋อก็ออกมาจากห้องผู้ป่วยกะทันหัน เห็นหนานซ่งก็รีบพูดขึ้น “พี่ พี่มาแล้ว! พี่รีบไปดูพี่ชายเถอะ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ขาเขาเจ็บตลอดเลย……”

ยังพูดไม่จบ ทีมหนึ่งก็เดินออกมาจากอีกฝั่งของทางเดิน เห็นหนานซ่งก็รีบเข้ามาทักทาย

“หมอเกรซ ข้อมูลผู้ป่วยอัมพาตครึ่งซีกสูงที่ก่อนหน้านี้คุณให้เราดู เราดูหมดแล้ว สถานการณ์ไม่ค่อยต่างกับการผ่าตัดของคุณเมื่อสามปีก่อนที่เมืองเป่ย เราจะเริ่มประชุมหารือกันตอนไหน?”

“……”

สองคน สองคำพูด เหมือนฟ้าผ่าศีรษะยวี่จิ้นเหวินสองลูก

เกรซ???

เธอคือเกรซ!!!