สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 174

ประโยคนี้ยวี่จิ้นเหวินพูดเสียงไม่ดัง แต่เนื้อหามันชัดเจนมาก พนักงานต้อนรับของโรงแรม แขกที่เพิ่งเดินเข้ามาและแขกที่อยากออกไปกินข้าวข้างนอกตอนกลางคืน ก็ได้ยินกันหมด

พวกเขาเลิกคิ้ว ตัวแข็งอยู่ตรงนั้น คนคนนี้ขี้อวดมากจริงๆ

จีบผู้หญิงเคยได้ยินว่าให้กระเป๋า ให้สร้อยข้อมือ ให้สร้อยคอ คนคนนี้รวยมาก เอ่ยปากจะให้บ้าน

และบ้านในเมืองหนาน มันแพงมากเลยล่ะ~

หลังจากหนานซ่งได้ยิน ก็ถามอย่างเย็นชา “นี่นายกำลังดูถูกฉันเหรอ?”

ทุกคน： “???”

คุณสนเหรอว่าสิ่งนี้คือการดูถูก?

พระเจ้าช่วย! ได้โปรดดูถูกฉันเถอะ!!!

ฉันยอมได้รับการดูถูกนี้!!!

ยวี่จิ้นเหวินเลิกคิ้ว “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”

กู้เหิงเห็นหนานซ่งขมวดคิ้ว รู้ว่าเธอใกล้จะโกรธแล้ว กลัวว่าอยู่ต่อไปจะโวยวายถึงตาย รีบประคองหนานซ่งเดินไป “ลิฟต์มาแล้ว รีบเข้าไปเถอะครับ……”

เห็นพวกหนานซ่งหายตัวไปที่ประตูทางเข้าลิฟต์ สวีเมิ่งที่รอมาหนึ่งคืนยืนอยู่ด้านหลังยวี่จิ้นเหวิน ถอนหายใจอย่างเงียบๆ “ประธานยวี่ ฉันสงสัยมาก ตอนแรกประธานหนานแต่งงานกับคุณได้ยังไง?”

พวกมะเร็งชายแท้ตายอย่างโดดเดี่ยวง่ายจริงๆ

เหอจ้าวเหลือบมองสวีเมิ่ง ให้เธอระวังหน่อย อย่าพูดความจริง อย่างไรแล้วก็เป็นเจ้านาย ควรเคารพกันบ้าง

ตอนนี้สวีเมิ่งไม่ค่อยกลัว อย่างไรแล้วประธานหนานก็ขุดเธออย่างเปิดเผยแล้ว โดนไล่ออกก็ไปหาเพื่อนร่วมชั้นเก่า ได้ยินว่าค่าจ้างบริษัทหนานจิวเวลรี่ดีมาก แถมได้อยู่กับปรมาจารย์หยก เป็นเรื่องที่มีความสุขมาก!

โดนลูกน้องแขวะใส่ ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่ได้โกรธ แค่ขมวดคิ้ว พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉัน แย่มากจริงๆ เหรอ?”

โดนด่าว่าเป็นไอ้ผู้ชายหมา มันทำให้คุณยวี่สงสัยเกี่ยวกับหน้าตาและนิสัยของตัวเองเป็นครั้งแรก และมีความสงสัยเล็กน้อย

เขาหน้าตาเหมือนหมาประเภทไหน?

——

หนานซ่งหลับสนิทมาก เมื่อคืนดื่มไปเยอะ ตอนเช้าตื่นมาปวดศีรษะเล็กน้อย โต๊ะหัวเตียงมีน้ำผึ้งแก้วหนึ่งวางอยู่ วางในแก้วเก็บความร้อน เธอประหลาดใจเล็กน้อย

กู้เหิงกลายเป็นคนเอาใจใส่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

น้อยครั้งมากที่เธอดื่มอะไรตามใจชอบข้างนอก พี่เล็กตอนเด็กๆ เกือบโดนลักพาตัวไปด้วยโค้กขวดหนึ่ง หลังจากกลับมาก็โดนพ่อหวู่ทุบตีอย่างรุนแรง หนานซ่งเห็นพี่เล็กก้นบวมแดง ตั้งแต่นั้นมาก็เกิดปมในใจ ไม่กล้าดื่มอะไรข้างนอกง่ายๆ

เธอโทรหากู้เหิง ถามเขาเรื่องน้ำผึ้ง

กู้เหิงปฏิเสธ “นั่นผมไม่ได้วางครับ หลินหลินเพิ่งกำชับผมว่าคุณดื่มเหล้าแล้วจะปวดหัวง่าย ให้ผมชงน้ำผึ้งให้คุณหนึ่งแก้ว ผมกำลังจะไปซื้อน้ำผึ้งให้คุณที่ซูเปอร์มาร์เก็ต……หรือว่าโรงแรมเป็นคนเตรียม?”

หนานซ่งดึงมุมปาก “โรงแรมนี้ นายคิดว่าเป็นไปได้ไหม?”

กู้เหิงเม้มปาก ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ค่อยได้

สิบนาทีต่อมา หนานซ่งดื่มน้ำผึ้งที่กู้เหิงชงเองกับมือ รู้สึกท้องสบายขึ้นไม่น้อย อาการปวดศีรษะก็บรรเทาลงบ้าง

กู้เหิงรายงานผลสรุปที่เขาแปลงกายเป็นยอดนักสืบจิ๋วโคนันสืบสวนมาในตอนเช้าตรู่ “ผมตรวจสอบกล้องวงจรปิดโรงแรมแล้ว พนักงานโรงแรมเป็นคนนำน้ำผึ้งเข้ามาเสิร์ฟจริงๆ ผมถามพนักงานรูมเซอร์วิสของโรงแรมแล้วด้วย บอกว่าแขกห้อง711เป็นคนสั่ง ห้อง711 เป็นห้องที่ประธานยวี่พักอาศัยพอดีครับ”

สรุปแล้ว น้ำผึ้งคือสิ่งที่ยวี่จิ้นเหวินให้คนเตรียม

“ประธานยวี่เอาใจใส่มากเลย”

กู้เหิงเพิ่งชมยวี่จิ้นเหวิน ก็ได้รับแววตาเย็นชาจากหนานซ่ง จึงหุบยิ้มลงทันที

จากนั้น หนานซ่งก็เค้นออกมาจากไรฟัน “มีคน ฉวยโอกาสตอนที่ฉันเมาหมดสติ เข้าห้องฉันมาอย่างเปิดเผย นาย ยัง ยิ้ม ออก มา ได้”