สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 175

สมองยวี่จิ้นเหวินผิดพลาดไปครึ่งนาทีเต็มๆ

ในใจเกิดความสงสัยเคลื่อนผ่านไป รวมถึงรายละเอียดที่สังเกตเห็นหรือมองข้ามไป ในเวลานี้ท่วมท้นจิตใจอย่างต่อเนื่อง เหมือนแสวงหาการพัฒนาตามลำดับ สุดท้ายก็ถูกบิดกลายเป็นเส้นตรง

ไม่แปลกใจเลย……

ไม่แปลกใจที่เขาหาทั่วโรงแรมแล้วไม่เจอข้อมูลเช็คอินของเกรซ เขาแค่คิดว่าบางทีหนานซ่งอาจจะใช้ทักษะแฮกเกอร์ปกปิดที่อยู่ของเธอ เธอปกปิดที่อยู่ของเกรซจริงๆ สิ่งที่ใช้ไม่ใช่ทักษะคอมพิวเตอร์ แต่เป็นตัวเธอเอง

หนานซ่ง ก็คือหมอเกรซ

เกรซ ก็คือหนานซ่ง

รูม่านตาสีดำของยวี่จิ้นเหวินกลายเป็นสีแดงเพราะตกใจและโกรธ มือสองข้างที่ข้างลำตัวค่อยๆ กำหมัดแน่น แม้แต่ร่างกายก็สั่นสะท้าน แค่รู้สึกว่าส่วนลึกของหัวใจมันเจ็บปวด เขากุมตำแหน่งของหัวใจ เจ็บจนโน้มตัวลงไป——

“ประธานยวี่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เหอจ้าวรีบประคองเขาอย่างลุกลี้ลุกลน

ริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินซีด ทั้งร่างเหมือนเดินออกมาจากน้ำแข็ง หนาวจนตัวสั่น เธอโกหกเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า

……

หนานซ่งไม่ได้สนใจและสังเกตเห็นการตอบสนองของยวี่จิ้นเหวิน ตามซือเจ๋อเข้าห้องผู้ป่วยไปตรวจขาซือตั๋ว

สบสายตากังวลของซือเจ๋อ หนานซ่งก็พูดขึ้น “ไม่ได้เป็นอะไรมาก หลังจากผ่าตัดกระดูกหักจะเกิดอาการปวดเป็นเรื่องปกติ ฉันจะสั่งยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบให้คุณ ตั้งใจดูแลขา อย่าออกกำลังกายหนัก”

ซือเจ๋อได้ยินแล้วก็โล่งใจ

ซือตั๋วพยักหน้า “ขอบคุณครับประธานหนาน……หมอหนาน”

สถานะเธอมีเยอะมาก เขาไม่รู้ว่าควรเรียกเธอว่าอะไรดี

หนานซ่งดึงมุมปากขึ้นอย่างไม่แยแส “ไม่เป็นไร เรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้น”

ซือเจ๋ออยู่ข้างๆ พูดขึ้น “พี่สาว พี่น่าจะอายุเยอะกว่าพี่ชายผมสามปี พี่ พี่เรียก ‘พี่สาว’ ตามผมสิ”

“……”

ซือตั๋วหน้าแดงเล็กน้อย ด่าเบาๆ “อย่าไม่รู้จักกาลเทศะ”

ซือเจ๋อกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา พึมพำเสียงเบา “เรียกพี่สาวไม่รู้จักกาลเทศะยังไง เพราะมากเลยนะ”

เห็นซือตั๋วจะก้มหน้าอีกครั้ง ซือเจ๋อก็เงยหน้าขึ้น โครงหน้าชัดเจนสดใสเผยรอยยิ้มร่าเริง “พี่สาว คุณอย่าถือสา พี่ชายผมก็เป็นแบบนี้แหละ หน้าบาง”

หนานซ่งพยักหน้าอย่างค่อนข้างเห็นด้วย “ไม่หนาเท่านาย”

ซือเจ๋อ： “……”

เห็นน้องชายโดนบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ ซือตั๋วก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้

ทีมแพทย์รอประชุมอยู่ในห้องทำงาน หนานซ่งไม่ได้คุยกับพวกเขามากนัก แค่วันนี้ตอนกลางคืนเธอต้องกลับเมืองหนาน จากนั้นก็มองไปที่ซือเจ๋อ “นายจะกลับไปกับฉันไหม?”

ซือเจ๋อเม้มปาก เขาควรกลับไปจริงๆ นั่นแหละ โค้ชโทรมาหลายรอบแล้ว ให้เขากลับไปให้เร็วที่สุดอย่าทำให้การฝึกล่าช้า โรงเรียนยังมีหลักสูตร ทางร้านอาหารก็ขาดแคลนคนงาน แต่ทางด้านพี่ชาย……

ไม่รอให้เขาแสดงความเห็น ซือตั๋วเดาความคิดเขาได้ พูดขึ้นทันที “กลับไปเถอะ ทางฉันมีพวกพี่ฮวากับเสี่ยวจั่วดูแล มีบุคลากรทางการแพทย์เยอะขนาดนี้ ไม่เป็นอะไรหรอก”

เขาหันศีรษะพูดกับหนานซ่งอีกครั้ง “รบกวนประธานหนานไปส่งเขาหน่อยนะครับ”

หนานซ่งพยักหน้า “งั้นก็ตกลงตามนี้ ตอนบ่ายมีเวลาอยู่บ้าง นายออกไปเดินเล่นได้นะ ซื้อของท้องถิ่นกลับไปฝากเพื่อนนักเรียนกับเพื่อนที่ทำงาน”

ซือเจ๋อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ครับพี่สาว ผมรู้แล้ว”

แต่ซือตั๋วจับคำสำคัญได้อย่างแม่นยำ เมื่อหนานซ่งไปแล้ว เขาก็ขมวดคิ้วถามน้องชาย “เพื่อนร่วมงาน? นายแอบไปทำงานพิเศษลับหลังฉันเหรอ?”

เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย เสียงสุดท้ายของเขาก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ คนที่ไม่รู้ อาจจะนึกว่ามีใครสวมเขาให้กับเขา

สีหน้าหนานซ่งยังคงสงบ สงบจนแทบจะไม่แยแส มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ถามขึ้นอย่างเย้ยหยัน “แก้แค้นเหรอ งั้นนายก็ต้องทำเรื่องไม่ดีกับฉันก่อนสิ ฉันถึงแก้แค้นได้ ทำไมเหรอ ประธานยวี่ก็รู้สึกผิดต่อฉัน ก็เลยร้อนตัว ไม่มีเหตุผล?”

ดวงตายวี่จิ้นเหวินหดลงเล็กน้อย ถูกเธอว่าจนพูดไม่ออก

ตอนนี้ทั้งๆ ที่เขากำลังถามเธอ แต่เธอกลับทำตรงกันข้าม!

หนานซ่งยิ้มเรียบๆ ยิ้มไม่ถึงดวงตา “ที่เรียกว่าแก้แค้น เพราะในใจมีความเกลียดชัง ฉันไม่ได้เกลียดประธานยวี่ จะแก้แค้นไปทำไม? หลังจากหย่าแล้ว ฉันก็ทำตามหลักการ ‘ทั้งสองจากลากันแล้ว แต่ละคนมีความสุข’ แต่ประธานยวี่เอาแต่มายุ่งวุ่นวายกับฉัน นายตาบอด มันไม่ใช่ความผิดฉันไหม?”

มุมปากยวี่จิ้นเหวินเม้มเป็นเส้นตรง ขบฟันดังกรอดๆ

ฟันเธอแหลมคม เขาเคยลิ้มรสมาหลายรอบแล้ว สามารถฆ่าคนได้ทุกครั้ง ราวกับมีใบมีดอยู่ในปาก แทงเข้าไปในหัวใจเขา

นานมาก เมื่อหนานซ่งคิดว่าเขาพูดไม่ออกแล้ว ความโกรธในดวงตาเขาก็ค่อยๆ หายไป กลายเป็นคำพูดหนึ่งประโยค “หมอเกรซ สามปีก่อนเธอช่วยชีวิตฉันไว้ จากคนที่เกือบกลายเป็นอัมพาตฉันสามารถฟื้นฟูจนเดินตัวตรงได้ มันคือความดีความชอบของเธอ ฉันซาบซึ้งเธอมาก นี่คือบุญคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันต้องตอบแทน”

แววตาหนานซ่งอึ้งเล็กน้อย

เคยชินกับคำพูดแย่ๆ ของเขา เมื่อได้ยินคำพูดดีๆ เหมือนมนุษย์ออกมาจากปากเขา เธอกลับรู้สึกปรับตัวไม่ค่อยได้

เธอพูดเรียบๆ “มันคือหน้าที่รับผิดชอบ ไม่ต้องเกรงใจ”

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ “สิบปีก่อนฉันเคยช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไว้ หล่อนบอกว่าต้องการตอบแทนฉัน ฉันก็บอกหล่อนแบบนี้แหละ แต่หล่อนก็ยังมาอยู่เคียงข้างฉัน ปรากฏตัวในช่วงเวลาสำคัญที่สุดของฉัน ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ หนานซ่ง บุญคุณที่ฉันช่วยเธอไว้ เธอคืนมาแล้ว แต่บุญคุณที่เธอช่วยฉัน ฉันก็ต้องคืนเหมือนกัน”

หนานซ่งขมวดคิ้ว เห็นท่าทีที่แน่วแน่มั่นใจของเขา ความหงุดหงิดก็เข้ามาในหัวใจ “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น”

“ไม่ มันจำเป็น”

ยวี่จิ้นเหวินมุมปากกระตุกขึ้นมาเป็นรอยยิ้มจางๆ “หมอเกรซ ไว้เจอกันวันหลัง”

หนานซ่ง： “……”