สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 176

ยวี่จิ้นเหวินหลงเหลือคำพูดบ้าบอไว้ แล้วเดินไปเลย

นึกย้อนถึงคำพูดของเขา หนานซ่งก็รู้สึกหมดคำพูดจนต้องเม้มริมฝีปาก

นี่กำลังจะตอบแทนบุญคุณเหรอ?

ทำไมดูเหมือนจะแก้แค้นมากกว่าล่ะ?

เธอรู้สึกจากใจจริงว่า ต่อไปทั้งสองคนอย่างเกี่ยวข้องกันอีก เป็นวิธีการตอบแทนบุญคุณที่ดีที่สุดแล้ว ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว ก็จะทำให้อารมณ์เธอย่ำแย่ตลอด

รำคาญคนคนนี้มากจริงๆ

……

หนานซ่งใช้ห้องทำงานของคณบดีแล้วประชุมกับทีมแพทย์เชี่ยวชาญ

จากนั้นก็ติดต่อพี่สี่จี้อวิ๋น

เธอกลัวว่าเขาจะกำลังยุ่ง จึงแค่ส่งข้อความไปหาเขา

[ข้อมูลของคนไข้หนูดูแล้ว ทำการผ่าตัดได้]

แต่เพิ่งส่งข้อความไปหา ทางนั้นก็วิดีโอคอลมาหา

หนานซ่งกดรับ บนหน้าจอจึงมีใบหน้าปรากฏขึ้น

ไม่ใช่ใบหน้าที่เธอคุ้นเคย

เห็นผู้ชายที่ผมยุ่งเหยิง มีแต่นวดเคลา ขอบตาก็ดำ ใบหน้าก็ดูเหนื่อยล้า ทีแรกหนานซ่งไม่กล้าทัก จึงขมวดคิ้วแน่น "พี่สี่ นี่พี่ไปลี้ภัยมาเหรอ?"

"ลี้ภัยอะไรล่ะ"

เสียงจี้อวิ๋นแหบพล่า แล้วเอ่ยพูดว่า "พี่เธอโดนทารุณในบ้านต่างหาก"

หนานซ่ง : "……"

ทีมแพทย์ : "……"

ความลับในบ้านจะเผยแพร่ออกไปไม่ได้ หนานซ่งจึงโบกมือให้ทีมแพทย์ออกไปก่อน แล้วในห้องทำงานก็เหลือแค่เธอคนเดียว

สายตาเธอจ้องมองจี้อวิ๋นอีกครั้ง แล้วพูดเสียงเข้มว่า "เกิดเรื่องอะไรคะ พี่กับพี่เฉิงทะเลาะกันเหรอ?"

"ไม่มีไร ก็แค่มีปากเสียงนิดหน่อย"

ผู้ชายที่เพิ่งบ่นว่า"โดนทารุณในบ้าน"ตอนนี้กลับเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง แล้วยังลุกขึ้นไปเทน้ำให้ตัวเองด้วย

แสงฝั่งเขาค่อนข้างมืด ทีแรกหนานซ่งคิดว่าเขานั่งอยู่บนโซฟา แต่ตอนที่เขาลุกขึ้น เธอค่อยเห็นว่าพี่สี่นอนอยู่บนเตียง แล้วอีกอย่าง ที่ข้อมือยังมัดอะไรไว้ด้วย……

หนานซ่งจ้องมอง แล้วตาก็กระตุก

"พี่สี่"

"ว่า?" จี้อวิ๋นกำลังดื่มน้ำอยู่

สายตาหนานซ่งเล็งไป "แค่มีปากเสียงกัน พี่เฉิงถึงขั้นต้องล็อกกุญแจมือพี่เลยเหรอ?"

พอจี้อวิ๋นได้ยิน จึงแกว่งกุญแจข้อมือ "อ้อ อันนี้……เธอไม่เข้าใจหรอก นี่เป็นของเล่นใหม่ของพวกพี่"

"……"

หนานซ่งคิดในใจ : หนูคงเชื่อพี่ตายแหละ!

เธอหรี่ตาลง "พี่พูดความจริง เพราะพี่ทำเรื่องอะไรไม่ดีมา แล้วโดนพี่เฉิงจับได้หรือเปล่า?"

จี้อวิ๋นพูดอย่างไม่พอใจ "เธอเป็นน้องสาวใครกันแน่ ทำไมไม่พูดเข้าข้างพี่ชายตัวเองล่ะ พูดเข้าข้างคนอื่นอยู่ได้"

"อะไรกันล่ะ ปกติพี่เฉิงตามใจพี่ขนาดนั้น เอาใจจนมดขึ้นแล้ว จะทำแบบนั้นกับพี่ได้ยังไง?"

หนานซ่งเริ่มหมดความอดทน "ถ้าพี่ยังไม่พูดความจริงอีก งั้นหนูจะโทรไปถามพี่เฉิง"

แต่แฟนเก่าคนนั้น พอหายดีแล้วก็กลับมาตามจีบจี้อวิ๋น รุกหนักมาก จนคนทั้งโรงพยาบาลรู้ แล้วพอจี้อวิ๋นปฏิเสธเขาแล้วเขายังไปประกาศความเป็นเจ้าของที่สำนักทนายความของเฉิงเซี่ยนอีก จึงทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย

เฉิงเซี่ยนโมโหมาก พอขย้ำแฟนเก่าคนนั้นแล้ว ก็กลับมาจัดการจี้อวิ๋นที่บ้าน

จี้อวิ๋นเล่าเรื่องพวกนี้ให้น้องสาวฟัง รู้สึกขายหน้ามาก

"เรื่องเป็นแบบนี้แหละ……"

จี้อวิ๋นถอนหายใจ "พี่กับไอ้หมอนั่นไม่เกี่ยวข้องกันแล้วจริงๆ ไม่ได้จับปลาสองมือด้วย อธิบายกับพี่เฉิงของเธอไปล้านรอบ เขาก็ไม่เชื่อพี่ พี่ก็จนปัญญา เลยต้องทำแบบนี้"

พอหนานซ่งฟังจบแล้ว ไม่ได้รู้สึกสงสารพี่สี่เลย แล้วหึเสียงเบา

"สมควรโดน ถึงว่าล่ะพี่เฉิงโกรธพี่ แฟนเก่าที่ดีก็ควรเหมือนตายจากกันไปแล้ว อย่ารบกวนชีวิตอีกฝ่ายอีก เอาแต่ตามหลอกหลอนทำไม ตอนคบกันไม่รู้จักรักษาไว้ เลิกกันแล้วค่อยมาตามตื๊อ ไม่รู้เหรอว่าจบแล้วก็คือจบ? เลว สมองฝ่อ ว่างมากสินะ!"

ปากเธอเหมือนติดจรวดแล้วด่าฉอดๆ จนจี้อวิ๋นงง "ไม่ใช่ เธอเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่พี่ที่ไปตอแยเขา แต่เขามาตอแยพี่……"

"พอแล้ว พี่ก็ไม่ต้องบ่นอีก คิดทบทวนดีๆแล้วกัน"

หนานซ่งกดวางสาย แล้วปรับอารมณ์ตัวเอง จากนั้นก็โทรหาเฉิงเซี่ยน "พี่เฉิง หนูเสี่ยวซ่งเองนะ……"

เธอยอมเป็นคนกลางให้ เพราะทั้งสองคนเดินมาจนถึงวันนี้ได้นั้นไม่ง่าย อย่ามีปัญหากันเพราะคนนอกดีกว่า มันไม่คุ้มค่า

เฉิงเซี่ยนฟังเธอพูดจบเงียบๆ น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำจึงเอ่ยว่า "อื้อ พี่รู้แล้ว แค่อยากจะสั่งสอนหมอนั่น อย่าทำตัวเป็นคนดี แล้วให้ส่วนบุญไปทั่ว"

ได้ยินเฉิงเซี่ยนบอกว่าเดี๋ยวเขาจะกลับบ้าน หนานซ่งค่อยวางใจ พอตัดสายแล้วก็ส่งข้อความไปหาพี่สี่ จี้อวิ๋นดีใจมาก เลยให้อั่งเปาก้อนใหญ่กับเธอ หนานซ่งก็รับไว้อย่างไม่เกรงใจ

แต่ในใจ ก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี

แฟนเก่าที่ดีก็ควรเหมือนตายจากกันไปแล้ว หายไปจากชีวิตอีกฝ่าย ไม่ติดต่อกันอีก เธอคิดว่าอย่างน้อยควรทำแบบนี้

ตอนรักก็ควรรักให้หมดใจ ไม่รักแล้วก็ควรหันหลังไปอย่างเด็ดขาด เอาแต่ยืดเยื้อ ไม่ใช่สไตล์ของเธอ แล้วเธอก็ไม่ชอบด้วย

หลักการง่ายๆแบบนี้ ทำไมยวี่จิ้นเหวินถึงไม่เข้าใจล่ะ?