สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 177

หนานซ่งออกมาจากห้องทำงานคณบดีโรงพยาบาล จึงเห็นซือเจ๋อสะพายกระเป๋าเดินออกมาจากห้องพักฟื้น ปิดประตูเบาๆ แก้มทั้งสองข้างก็พอง แล้วหายใจออกอย่างโล่งอก เหมือนเพิ่งผ่านมรสุมอะไรมาอย่างนั้น

เห็นท่าทางที่น่ารักของเขา คิ้วของหนานซ่งก็คลายออก แล้วเดินไปเรียกเขาเสียงเบา "เสี่ยวเจ๋อ"

ซือเจ๋อได้ยินเสียงจึงหันมา พอเห็นหนานซ่งจึงยิ้มให้ สดใสมาก "พี่สาว พี่ประชุมเสร็จแล้วเหรอครับ?"

"อื้อ"

หนานซ่งมองสำรวจสีหน้าเขา "นายเป็นอะไร?"

ซือเจ๋ออึ้งเล็กน้อย แล้วรู้สึกตกใจกับการสังเกตของหนานซ่ง แล้วชี้ไปทางห้องพักฟื้น แล้วทำมือว่า"เราไปกันก่อนเถอะครับ"

ทั้งสองเดินออกไปข้างนอกด้วยกัน

จนกระทั่งเดินไปถึงในลิฟต์ ซือเจ๋อค่อยสารภาพ "เรื่องที่ผมทำงานเสริมพี่ชายรู้แล้ว เลยตำหนิผมครับ"

สบตากับสายตาหนานซ่ง เขาจึงรีบเอ่ยพูดอีกว่า "อ้อ ผมไม่ได้บอกพี่ชายว่าพี่เป็นอาจารย์ของผม ไม่ได้รับอนุญาตจากพี่สาว ผมไม่กล้าพูดเปิดเผยตัวตนพี่หรอกครับ"

เพราะเรื่องที่หนานซ่งเป็นแพทย์ก็ทำให้พวกเขาพี่น้องตกตะลึงมากแล้ว ถ้าบอกพี่ชายว่าเธอเป็นปรมาจารย์เชฟอีก ซือเจ๋อกลัวว่าซือตั๋วจะตั้งรับไม่ไหว

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย "ซือตั๋วไม่ให้นายไปทำงาน?"

ซือเจ๋อตอบ"อื้อ"เสียงเบา "พี่กลัวว่าจะกระทบการฝึกซ้อมของผม บอกว่านักเรียนก็ควรตั้งใจเรียน อย่าทำอย่างอื่นไปด้วย ถ้าไม่มีเงินเขาให้ผมได้ ไม่ต้องออกไปหาเอง"

หนานซ่งพยักหน้า "เขาพูดถูก"

จากนั้นก็หันไปพูดกับซือเจ๋อว่า "พี่นายก็ทำเพื่อนาย"

"ผมรู้ครับ แต่ตอนนี้ผมโตแล้ว สามารถแบ่งเบาภาระของพี่ได้แล้ว ภาระที่บ้าน จะให้พี่ชายแบกรับเองไม่ได้ ผมก็มีส่วนรับผิดชอบด้วย"

ซือเจ๋อพูดอย่างจริงจัง ปนไปด้วยความใสซื่อของเด็ก ดูเป็นผู้ใหญ่อย่างอธิบายไม่ถูก ชีวิตที่ลำบากบีบบังคับให้คนโตจริงๆ

หนานซ่งเอ่ยถาม "หนี้การพนันของพ่อนาย คืนหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังมีภาระอะไรอีก?"

ซือเจ๋อเม้มปาก แววตาสีน้ำตาลเอาแต่ว่อกแว่ก แล้วเอ่ยว่า "หนี้ของพ่อพี่สาวเป็นคนช่วยคืนให้เรา ตอนนี้พี่สาวเป็นเจ้าหนี้ของเรา เงินนี้ผมกับพี่ชายเป็นคนยืมเอง ยังไงก็ต้องคืนพี่สาว"

หนานซ่งเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง "ก็แค่ห้าสิบล้าน ไม่ต้องใส่ใจหรอก" จากนั้นก็เอ่ยอีกว่า "ค่อยๆคืนก็ได้"

ท่าทางซือเจ๋อหนักแน่น "ผมรู้ว่าพี่สาวไม่ขาดเงิน แต่ติดหนี้ก็ต้องคืน ถ้าใช้หนี้หมดแล้ว เราสองคนพี่น้องก็จะได้รู้สึกสบายใจสักที"

วัยรุ่นมีความมุ่งมั่นของตัวเอง หนานซ่งจึงไม่อยากทำร้ายความมุ่งมั่นของเขา

แค่เอ่ยว่า "ไม่ต้องรีบคืนหรอก พี่ชายนายพูดถูก ตอนนี้นายยังเป็นนักเรียน สิ่งที่สำคัญคือการเรียน บาสเกตบอล แล้วก็การฝึกซ้อม ส่วนเรื่องร้านอาหาร เดือนหนึ่งหาเวลาว่างมาสองสามวันก็พอ เรื่องนี้เดี๋ยวฉันคุยกับอาจารย์นายเอง"

"อย่านะครับ……" ประตูลิฟต์เปิดออก หนานซ่งก้าวออกไป ซือเจ๋อก็เดินตามหลังเธอ แล้วเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง "พี่สาว ผมไม่ได้กระทบเวลาฝึกซ้อมเลยนะครับ ไปเรียนทำอาหารกับอาจารย์ที่ร้านอาหาร สำหรับผมเป็นการผ่อนคลาย ไม่เหนื่อยเลย จริงๆนะครับ"

หนานซ่งมองเขา "เหนื่อยหรือไม่เหนื่อยนายพูดเองไม่นับ เดี๋ยวฉันต้องถามอาจารย์ของนายก่อน"

"ผม……" ซือเจ๋อยังอยากพูดอีก แต่เสียงโทรศัพท์หนานซ่งดัง เธอจึงให้กู้เหิงพาซือเจ๋อขึ้นรถก่อน

กู้เหิงตบบ่าซือเจ๋อ แต่เขาตัวสูงเกินไป ทีแรกกู้เหิงอยากตบบ่าเขา ไม่คิดเลยว่ายกมือขึ้นมากลับแตะถึงแค่ที่แขนเขา ในอากาศจึงมีเสียงหน้าแตก

แต่ซือเจ๋อไม่ได้สังเกตกู้เหิง "พี่เหิง……"

เขาอยากขอให้กู้เหิงช่วย แต่กู้เหิงก็ทำหน้าช่วยอะไรไม่ได้ "ปรมาจารย์ของนายใจดี แต่ประธานหนานของพี่แข็งกร้าวมาก ขอแค่เรื่องที่บอสตัดสินใจแล้ว ก็ไม่มีใครห้ามได้อีก นายทำตามเถอะ อย่าเสียแรงเลย"

ซือเจ๋อ "……"

คนที่โทรมาคือหนานหยา

ทีแรกหนานซ่งไม่อยากรับ แต่ก็กลัวเด็กจะมาขอร้องเธออีก แล้วตอนที่เธอเห็นเขายืนทำหน้าไร้เดียงสา ยิ่งใจอ่อนไปกว่าเดิม จึงไม่ยอมให้โอกาสเขา แล้วกดรับสาย

"มีอะไร?"

พอกดรับสายแล้ว หนานหยาอีกฝั่งก็เอ่ยพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "วันมะรืนก็จะงานแต่งของฉันแล้ว แกอยู่ที่ไหน?"