สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 191

หนานซ่งพานายท่านขึ้นมาด้านบนและเปิดประตูห้องของพ่อและแม่

แม้ว่าพ่อแม่จะจากไปแล้ว แต่ห้องนอนใหญ่ หนานซ่งก็ยังคงเก็บไว้เป็นห้องของพ่อและแม่ หลังจากขับไล่หนานหนิงที่ยึดแย่งของของคนอื่นไปได้แล้ว ทุกอย่างก็ถูกตกแต่งและปรับปรุงตามเดิม

ในห้องนี้ทุกๆวันจะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ห้องเรียบร้อยมากไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย

เป็นครั้งแรกที่หนานซานไฉเข้ามาที่สวนกุหลาบและยังเป็นครั้งแรกที่เข้าไปในห้องของลูกชายคนโตและลูกสะใภ้คนโต ทันทีที่เข้าไปก็เห็นรูปภาพของทั้งสองคนตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องหอม ดวงตานั้นแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

"คุณปู่ เข้ามาเถอะค่ะ"

หนานซ่งยื่นมือออกไปแล้วประคองนายท่านเข้ามาภายในห้อง เธอให้คุณปู่นั่งบนโซฟาไม้มะฮอกกานีแล้วเดินไปจุดธูปหอมด้านหน้าพ่อและแม่ของเธอ

"พ่อ แม่ คุณปู่มาเยี่ยมพวกคุณ"

หนานซานไฉนั่งบนโซฟาจ้องมองลูกชายคนโตและลูกสะใภ้คนโต ภายในใจรู้สึกขมขื่นและพูดไม่ออก

ห้องของหนานหนิงซงและลั่วอินเป็นห้องนอนสไตล์จีน เฟอร์นิเจอร์ล้วนทำมาจากไม้มะฮอกกานี ไม้พยุงและไม้สน เมื่อมองไปรอบๆรู้สึกว่าเป็นของที่มีค่าแก่การมองเห็น

แม้แต่เตียงก็เป็นเตียงแบบจีนโบราณที่มีขนาดใหญ่ เป็นลวดลายดอกไม้และนกเคลือบทองแกะสลัก ไม้แต่ละแผ่นได้รับการแกะสลักอย่างประณีตและไม้แต่ละชั้นที่แกะสลักต่างก็เป็นลวดลายทั้งหมด เมื่อมองไปแล้วเห็นถึงภาพสามมิติ

ทุกครั้งที่เหล่าพี่ๆมายังสวนกุหลาบและเข้าไปในห้องของพ่อแม่ ต่างก็พูดว่าเหมือนได้หลงเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง

หนานซ่งเดินเข้ามาและนั่งลงบนพรม เธอเห็นว่าแววตาของหนานซานไฉจ้องมองไปที่เตียง เธอจึงเอ่ยว่า "ได้ยินพ่อพูดว่าเตียงนี้เป็นของขวัญแต่งงานที่คุณให้พวกเขา?"

"อืม"

หนานซานไฉตอบรับ "ภาพวันแต่งงานของพ่อแม่หลาน ราวกับว่าเพิ่งเกิดไปไม่นาน แต่ในชั่วพริบตา หลานก็โตเสียแล้ว โตเป็นสาวแล้วด้วย"

เขายกมือขึ้นและลูบศีรษะของหนานซ่ง แววตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

"แต่เพียง ฉันได้ยินมาว่าสามปีก่อนที่หลานหายตัวไป สวนกุหลาบนี้ก็ตกไปอยู่ในมือของอาสอง ของดีๆเหล่านี้ยังคงถูกเก็บไว้ ไม่ถูกเขาขายไปมันไม่ง่ายเอาเสียเลย"

หนานซ่งยิ้มเบาๆ เป็นรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจ

"สามปีก่อนที่ฉันจากไป ฉันรู้ว่าอารองไม่ปล่อยสวนกุหลาบไปแน่ ฉันจึงให้พ่อบ้านจ้าวสับเปลี่ยนสิ่งของดีๆเหล่านี้ภายในบ้านและนำของปลอมออกมาใช้แทน อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้จักราคาของสินค้าหรอก"

หนานซานไฉเบ้ปาก

"เจ้าสองนั้นไร้ความสามารถ แต่เจ้าสามนั้นเป็นยิ่งเสียกว่า ศึกษาการประเมินราคาสินค้าโบราณกับฉันมานานนม แต่กลับไม่ได้ความรู้อะไรไปเลยแม้แต่น้อย โตแต่ตัว สมองไม่โตตาม สอนแล้วไม่จำ สอนไปก็ไม่เชื่อฟัง"

เขาถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก

"ฝีมือบรรพบุรุษของตระกูลหนานของเราโชคดีที่พ่อของหลานสืบทอดมา แล้วพ่อของหลานก็สืบทอดต่อให้กับหลาน ไม่งั้นหากฉันลงหลุมไปแล้วไปเจอหน้าบรรพบุรุษฉันคงจะอับอายมาก"

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ฝีมือของฉัน เทียบไม่ติดกับฝีมือของพ่อเลย ยิ่งเทียบกับคุณปู่แล้วฝีมือของฉันนั้นยังห่างไกลอีกมาก"

"ช่างถ่อมเนื้อถ่อมตัว ไม่เหมือนกับหลานสาวคนโตของฉันเอาเสียเลย ฉันจำได้ตอนหลานสิบขวบ หลานพูดจาวาทศิลป์เป็นเลิศแทบจะทำให้พ่อของหลานอับอายอยู่ที่ชายหาด"

หนานซานไฉลูบศีรษะของเธออย่างเบามือ "ทำไมกัน ออกไปเรียนรู้โลกภายนอกมาสามปี โตขึ้นแล้วหรือ เรียนรู้ที่จะประจบสอพลอผู้อื่น พูดจาโกหกแล้วงั้นหรือ?"

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ"