สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 192

เอ่อ……

หนานซ่งยิ้ม "พ่อของฉันพูดตรงไปหน่อย"

หนานซานไฉเอ่ย "ยิ่งกว่าตรงไปตรงมาเสียอีก เขาพูดออกมาแบบไม่ครุ่นคิด ฉันรู้สึกว่าเด็กคนนี้เกิดมาพร้อมกับความดื้อรั้น บางทีเขาอาจจะประสบความสำเร็จก็เป็นได้ ฉันเลยพาเขากลับบ้าน ฉันบอกอาสองและอาสามของหลานว่าพ่อของหลานเป็นลูกของฉันที่ฉันไปทำผู้หญิงคนอื่นท้อง ให้พวกเขาเรียกพ่อของหลานว่าพี่ใหญ่ เมื่อพวกเขาอยู่ต่อหน้าฉันก็เรียกกันอย่างกระตือรือร้น แต่เมื่ออยู่ลับหลังก็รังแก แต่พ่อของหลานไม่ใช่คนพาล ชกต่อยพวกเขาไปไม่กี่ครั้งก็ยอมปรับตัว"

หนานซ่งเอ่ยขึ้นอย่างแทงใจดำ "เกรงว่าต่อหน้าก็คงจะยินยอมแต่ภายในใจไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิคะ ภายในใจคงจะเกลียดจนแทบทนไม่ไหว"

ก็เหมือนกับหนานซ่ง

หลายปีที่ผ่านมา ไม่ได้จำเรื่องดีๆ ภายในจิตใจเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

สีหน้าของหนานซานไฉมืดมนลง "ใช่...พ่อหลานเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน ฉันสอนหนิงไป่และหนิงจู๋แกะสลัก สองคนนั้นบ่นโอดครวญปวดมือ จงใจหลบเลี่ยง ไม่ตั้งใจแกะสลักเลย แต่พ่อของหลานกลับเป็นคนริเริ่มเข้ามาหาฉัน ให้ฉันสอนเขา ฉันก็ให้หยกขาวแก่เขาและให้มีดแกะสลักแก่เขา พ่อของหลานนิ่งเงียบและตั้งใจแกะสลัก

ครั้งแรกที่แกะสลักก็แกะออกมาได้คล้ายคลึงกับต้นแบบ นิ้วของเขาถูกมีดแกะสลักบาด เลือดไหลออกมาเยอะมาก แต่เขากลับนิ่งเฉยเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังหยิบเศษชิ้นส่วนสองชิ้นที่หนิงไป่และหนิงจู๋ทิ้งขว้างลงบนพื้นขึ้นมาและแกะสลักอยู่หลายต่อหลายครั้ง พยายามซ่อมแซมอยู่นาน ตอนนั้นฉันน่ะ...ตกตะลึงเป็นอย่างมาก!"

พูดถึงเหตุการณ์เก่าๆเหล่านี้ นายท่านยังคงตื่นเต้นมาก

"หลังจากนั้น ฉันก็มองออกว่าพ่อของหลานน่ะเป็นต้นกล้าที่ดีในการแกะสลักหยก ฉันก็ให้เขาเป็นลูกศิษย์และตามฉันไปเรียนศิลปะ นอกจากงานแกะสลักหยกแล้วก็ยังสอนให้เขารู้จักความสามารถในการระบุโบราณวัตถุอีกด้วย"

หนานซานไฉรู้สึกชื่นชม "ในหลายปีที่ผ่านมา ขอบคุณพ่อของหลานที่คอยอยู่เคียงข้างฉัน เข้าใจในความโดดเดี่ยวของฉัน พ่อและลูกคอยปรึกษากัน ฉันไม่มีความลับอะไร ฉันส่งต่อสิ่งที่ได้เรียนรู้ในชีวิตให้เขาทั้งหมด และพ่อของหลานก็ค่อยๆเป็นผู้นำและมีชื่อเสียง มีคนเข้ามาเยี่ยมเยียนมากยิ่งขึ้น ในเวลานี้ อาสองและอาสามต่างก็ไม่พอใจ พวกเขาคิดว่าฉันลำเอียง ไม่สอนทักษะให้พวกเขา ท้ายที่สุดพี่น้องก็แตกแยกกัน

ต่อมาพวกเขาได้ยินฉันคุยกับพ่อของหลานเป็นการส่วนตัว พวกเขารู้ว่าพ่อของหลานไม่ใช่ลูกแท้ๆของฉัน พวกเขาปฏิเสธพ่อของหลาน หยิบยกพูดเรื่องราวชีวิตพ่อของหลาน คอยพูดจาแทงจิตใจพ่อของหลานในทุกวัน

ตอนนั้น พ่อของหลานก็ไปเจอกับแม่ของหลาน เจ้าสองและเจ้าสามทำตัวลับๆล่อๆและถูกแม่ของหลานจัดการไปหลายครั้งและเธอก็ยังเกลียดพวกเขามาก เบื้องหลังอุบาย พ่อของหลานได้ให้บทเรียนที่หนักหน่วงแก่พวกเขา"

นายท่านถอนหายใจเบาๆ "อายุสามขวบมองเห็นอนาคตได้ คำพูดนี้ไม่เกินจริงเลย เป็นความผิดของพ่อไม่ได้ให้การศึกษาที่ดีแก่ลูก อาสองและอาสามของหลานได้เข้าสู่หายนะอันเลวร้ายนี้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองติดหนี้พวกเขาอยู่เสมอ ฉันทำเป็นมองข้ามไปและไม่สั่งสอนพวกเขาอย่างเด็ดขาด ฉันรู้ว่าการตายของพ่อและแม่ของหลานนั้นต้องมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ฉันไม่กล้าคิด ไม่กล้าเผชิญกับมัน ดังนั้นฉันเลยหลบเลี่ยงมันมาสามปีแล้ว..."

"เด็กน้อย" ดวงตาของหนานซานไฉแดงก่ำ เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกผิด "ภายในใจของหลานกำลังกล่าวโทษตำหนิฉันอยู่ไหม?"

หนานซ่งส่ายหน้า "สำหรับฉัน ใครที่ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ ไม่ใช่คำพูดที่ว่าความผิดของพ่อส่งผลต่อลูกด้วย ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้พ่อแม่ชดใช้ความผิดที่ลูกชายทำ"

เมื่อพูดเช่นนี้ ปู่และหลานก็เข้าใจกันโดยไม่ต้องเอ่ยอะไรอีก

นิสัยของหนานซ่งเหมือนพ่อและแม่มาก เธอเป็นตรงไปตรงมาเสมอและพูดจามีเหตุผล

คำพูดที่มาพูดในวันนี้เพียงแค่อยากจะพูดมันออกไป

หนานซ่งนั่งคุกเข่าและเอ่ยกับนายท่านอย่างจริงจังว่า "ปู่คะ ไม่ว่าพ่อของฉันจะใช่ลูกแท้ๆของปู่หรือไม่ก็ตาม เขาปฏิบัติต่อคุณเหมือนพ่อของเขาและฉันก็จะปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นปู่ของฉันเองด้วย ฉันจะบอกคุณด้วยความสัตย์จริง อาสองและอาสามร่วมมือกับคนอื่นเพื่อฆ่าพ่อและแม่ของฉัน นี่คือข้อเท็จจริงที่พิสูจน์ได้ ตอนนี้ฉันมีหลักฐานเพียงพอแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกเขาไปง่ายๆ ที่ฉันยังปล่อยให้เขาลอยหน้าลอยตาอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะรอคุณมา ก่อนจะมีกฎระเบียบของประเทศชาติก็ต้องมีกฎระเบียบภายในบ้านก่อน"

หนานซานไฉได้เตรียมความพร้อมทางจิตใจมาแล้ว "หลานวางแผนจะจัดการพวกเขาอย่างไร? พวกเขาจะต้องตายเลยหรือเปล่า?"

หนานซ่งส่ายหน้า การแสดงออกของเธอเย็นชาและไม่แยแส

"ฉันไม่ต้องการให้พวกเขาตาย ให้พวกเขาง่ายมันง่ายเกินไป!"

"ฉันต้องการให้พวกเขาถูกทำลาย ฉันต้องการให้พวกเขาคืนผลประโยชน์ที่ละโมบไปจากพ่อของฉัน คืนมันมาให้ฉันทั้งหมด!"

"ฉันต้องการให้พวกเขาชดใช้บาปที่พวกเขาทำ สำนึกผิดในคุก ใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ!"

หนานซ่งนั่งอยู่เป็นเวลานาน เธอเงยหน้าขึ้นมองนายท่าน สัมผัสเข่าของเขา "คุณปู่ คุณไม่มีลูกชาย แต่ยังมีหลาน ฉันจะคอยเลี้ยงดูคุณ อีกร้อยๆปีฉันก็จะดูแลคุณ"

ท้ายที่สุดแล้วดวงตาที่แดงก่ำของหนานซานไฉก็มีน้ำตารินไหลออกมา สิ่งที่เขาหลบเลี่ยงมาตลอดในที่สุดก็ถึงบทสรุป

ความผิดที่กระทำ หนี้ที่ค้างชำระ อย่างไรก็ต้องได้รับการชดใช้

——

เหตุการณ์ในงานแต่งงานถูกเปิดเผยโดยสื่อบนแพลตฟอร์มหลัก ตระกูลฉินกลายเป็นที่รู้จักในเมืองผิงและทั่วประเทศ

เหตุการณ์ที่หนานหยาล้มลงในงานแต่ง ต่างก็ถูกทำให้เป็นภาพGiFเคลื่อนไหวและกลายเป็นที่นิยมไปทั่วโลกด้วยข้อความที่หลากหลาย——