สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 195

ทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาล นายท่านก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด

พ่อบ้านจ้าวและนายเครออยู่ที่ประตูห้องผ่าตัด เมื่อพวกเขาเห็นหนานซ่งและหนานหลินมาถึง พวกเขาก็รีบเข้าไปหา “คุณหนูใหญ่ คุณหนูสาม”

“คุณปู่เป็นยังไงบ้าง?” หนานซ่งและหนานหลินถามพร้อมกัน

พ่อบ้านจ้าวรีบอธิบาย "นายท่านถูกเถ้าแก่สองผลักและเป็นลมล้มลงกับพื้น หมอบอกว่าเลือดออกในสมอง..."

หนานหลินปิดปากของเธอ ดวงตาของเธอแดงก่ำทันที กู้เหิงเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปลอบเธออย่างนุ่มนวล: “ไม่ต้องกลัว นายท่านยังแข็งแรง ไม่เป็นอะไรแน่นอน!”

ใบหน้าของหนานซ่งบึ้งตึง “หนานหนิงไป่กล้าลงมือกับคุณปู่งั้นเหรอ?”

“มันเป็นความประมาทของผม ไม่ควรปล่อยให้ท่านเข้าไป”

นายเคโทษตัวเอง

พ่อบ้านจ้าวก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าหนานหนิงไป่จะกล้าลงมือกับนายท่าน!

ทันทีที่หนานหนิงไป่เข้าไปในสวนกุหลาบ เขาก็โวยวายด่า เรียกหาหนานซ่งเพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง พ่อบ้านจ้าวพยายามไล่เขาออกไป แต่ก็นึกขึ้นได้ว่านายท่านอยู่บ้าน หลายปีมานี้หนานซ่งต้องรับมือกับอาทั้งสองมากมายหลายเรื่อง จึงอยากให้นายท่านสั่งสอนหนานหนิงไป่

ช่วยระบายความแค้นให้คุณหนูใหญ่ของพวกเขาสักหน่อย

หนานซานไฉทำตามความปรารถนาทันที หยิบไม้ขึ้นมาและตีหนานหนิงไป่

“ไอ่สารเลว แกไม่ดูสารรูปของตัวเองบ้างเลยเหรอ ถึงกล้ามาด่าเสี่ยวซ่ง แกเคยดูตัวเองไหมว่าเลี้ยงลูกยังไงจนเธอกลายเป็นคนแบบนั้น?ไม่ละอายหรือไง! ทำไมฉันถึงมีลูกใจหมาแบบแก ฉันจะตีแกให้ตาย ส่งแกกลับไปที่ๆแกจากมา!”

หนานหนิงไป่นั่งอยู่บนรถเข็น ขยับตัวไม่สะดวก กำลังโมโห โมโหตั้งแต่มาจากบ้าน เมื่อถูกนายท่านทุบตีต่อหน้าคนอื่นอย่างไม่ไว้หน้า ยิ่งทำให้เขาโมโหขึ้นไปอีก

ขณะที่นายท่านกำลังจะตีลงไปอีกครั้ง เขาก็คว้าไม้และผลักนายท่าน "ไอ่แก่ตายยาก เป็นบ้าอะไรตีฉันทำไม?!”

ร่างกายของหนานซานไฉค่อนข้างแข็งแรง วิ่งสามคูณร้อยเมตรได้อย่างสบาย แต่เขาเป็นผู้สูงอายุ มักเป็นโรคความดันโลหิตสูง เมื่อถูกลูกชายผลัก เขาจึงโกรธ ชี้นิ้วใส่หน้าหนานหนิงไป่ด้วยอาการตัวสั่ว “แก....” และเป็นลม

พ่อบ้านจ้าวตื่นตระหนก "โชคดีที่ตอนนั้นคุณยวี่อยู่ที่นั่น เขาช่วยนายท่านได้ทันเวลา และเตะหนานหนิงไป่ ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง”

หนานซ่งโกรธมาก เมื่อได้ยินคำว่า ‘คุณยวี่’ เธอก็ไม่ตอบสนอง

จนกระทั่งเธอหันหลังกลับ และเห็นยวี่จิ้นเหวินที่เดินเข้ามาหลังจากจ่ายค่าดำเนินการแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินเดินมาหาเธอทีละก้าว

หนานซ่งลืมตาขึ้นและมองไปที่เขา ไม่ถามเรื่องอื่น เข้าประเด็นทันที “นายเตะหนานหนิงไป่เหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวิน: "ใช่"

“ตายไหม?”

ยวี่จิ้นเหวิน: "...ไม่"

“ทำไมไม่เตะให้ตายไปเลย?”

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่หนานซ่งอย่างลึกซึ้ง เห็นตาที่แดงก่ำของเธอ ความเกลียดชังอันยิ่งใหญ่ภายใต้แววตาของเธอ และกล่าวว่า "ฉันเตะมันอย่างแรง รถเข็นพลิกคว่ำ ตอนนี้ก็อยู่โรงพยาบาล”

ความโกรธในหัวใจของหนานซ่งหายไปเล็กน้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเธอก็กลับมาเป็นปกติ และพูดออกมาสองคำ “ขอบคุณ”

ยวี่จิ้นเหวินขยับมือ อยากลูบหัวของเธอ แต่ยกขึ้นได้เพียงครึ่งทางเขาก็วางลง และตอบเบาๆว่า: “ ไม่เป็นไร”

...

ไฟในห้องผ่าตัดดับลง เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์เข็นนายท่านออกมา

“หมอคะ คุณปู่เป็นยังไงบ้าง?”