สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 209

ในตอนที่มาถึงโรงพยาบาล เพิ่งมาถึงที่ประตู ก็เห็นพยาบาลประคองหลินลู่ที่เลือดเต็มตัวออกมาจากห้องพักคนไข้

แผ่นหลัง น่อง และข้อเท้าของเธอมีรอยขีดข่วนหลายจุด เสื้อยืดสีขาวมีเลือดเปื้อน เศษเล็กเศษน้อยยังติดอยู่ที่น่อง ดูแล้วน่าตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น

ใบหน้าที่อบอุ่นตลอดเวลาของจี้อวิ๋นเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาเดินไปข้างหน้า “เรื่องอะไรกัน? ทำไมสภาพถึงเป็นแบบนี้?”

หนานซ่งขมวดคิ้วแน่น แล้วพูดเสียงเข้ม “รีบพาไปห้องฉุกเฉิน”

ในห้องพักคนไข้ยุ่งเหยิงระเกะระกะ เศษโคมไฟตั้งโต๊ะ ชามกระเบื้อง และแจกัน เครื่องลายครามแหลมคมยังมีเลือดติดอยู่

เสิ่นเหยียนก็บาดเจ็บ แต่ไม่เจ็บหนักเท่าหลินลู่

พยาบาลบอก ว่าหลินลู่เข้าไปกอดเสิ่นเหยียนไว้ได้ทันเวลา ผลปรากฏว่าร่างของตัวเองถูกทับไว้ด้านล่าง เนื้อตัวถึงเต็มไปด้วยบาดแผล

เช้าตรู่มีการทะเลาะวิวาทกันในห้องพักผู้ป่วย จากนั้นก็เสียงแตกหักที่ดังมาก พวกเธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เห็นหลินลู่แผลเต็มตัว เจ็บจนเหงื่อออก ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ หนานซ่งสงสารจนโมโห แทบอยากจะพุ่งเข้าไปจัดการเสิ่นเหยียนสักยก!

จี้อวิ๋นบอกว่าบาดแผลของหลินลู่เขาจัดการเอง ให้หนานซ่งรีบไปดูสถานการณ์ของเสิ่นเหยียน

“ฉันไม่ไป”

หนานซ่งหน้าเย็นชา “ถ้าจะไปพี่ก็ไปเอง”

ขัดใจน้องสาวไม่ได้ จี้อวิ๋นพูดได้เพียง “ตกลง งั้นฉันไปดูสถานการณ์ของเสิ่นเหยียน ตรงนี้เธอดูแลแล้วกัน”

...

หลินลู่นอนอยู่บนห้องพักคนไข้ หนานซ่งจัดการกับอาการบาดเจ็บของเธอ

บาดแผลบนน่องของเธอไม่ค่อยเท่าไหร่ แผลหนักสุดอยู่ที่หลัง เศษกระเบื้องชิ้นหนึ่งทิ่มเข้าไปลึกเกือบสี่เซนติเมตร ถ้าหากแทงลึกกว่านี้ ก็จะบาดเจ็บถึงอวัยวะภายในแล้ว

เลือดเหมือนกับแม่น้ำ ไหลออกมาด้านนอก สำลีที่ห้ามเลือดเปื้อนสีแดงก้อนแล้วก้อนเล่า

หนานซ่งสีหน้าเฉยชา เธอเย็บแผลให้หลินลู่อย่างใจเย็น ฉีดยาชาทันเวลา หลินลู่ก็ยังทนเจ็บไม่ไหว ผิวบอบบางอ่อนโยนแค่มองดูก็รู้แล้วว่าเป็นคุณหนูใหญ่ที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ แผ่นหลังที่เรียบเนียน ตอนนี้มีรูเจาะเลือดเต็มไปหมด

พยาบาลที่เจอบาดแผลจนเคยชินแล้ว ยังรู้สึกเจ็บแทนเธอ

หลินลู่นอนคว่ำอยู่อย่างเงียบ ๆ หน้าซีดขาวเหมือนเทียน แทบจะโปร่งใส่ มือของเธอจับผ้าคลุมเตียงไว้แน่น เส้นเลือดหลังฝ่ามือผุดขึ้น ทั้ง ๆ ที่เจ็บจนขีดสุดแล้ว แต่กลับกัดปากไว้ ไม่ส่งเสียงออกมา

นี่เป็นความแข็งแกร่งอย่างหนึ่ง แต่ขณะเดียวกันก็เป็นเด็กสาวหัวดื้อเช่นกัน

หนานซ่งเย็บแผลเร็วมาก ใช้กรรไกรตัดเส้นด้าย เธอพูดกับหลินลู่ “บาดเจ็บขนาดนี้ ถึงแผลจะหายแล้ว แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีรอยแผลเป็น”

หลินลู่หน้าซีดขาวเม้มปากแล้วยิ้มอ่อน “ขอบคุณค่ะ...หมอเกรซ ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ”

เหมือนว่าแม้แต่หายใจก็ยังเจ็บ หลินลู่พูดติด ๆ ขัด ๆ สองประโยค จากนั้นก็ถามขึ้นอย่างยากลำบาก “อาเหยียนล่ะคะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”

หนานซ่งอารมณ์เสีย “วางใจได้ ไม่ตายหรอก”

“...”

หลินลู่สีหน้าเป็นกังวล เธออ้อนวอน “หมอเกรซคะ หมอ ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณ...คุณช่วย ช่วยไปดูเขาให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ...”

หนานซ่งหน้าเคร่งขรึม “เขาทำให้เธอเจ็บแบบนี้ เธอยังให้ฉันไปดูเขาอีก?”

“ไม่ เขาไม่ได้ทำร้ายฉันค่ะ”

หลินลู่เจ็บจนตาพร่ามัว หน้าแนบผ้าปูเตียง น้ำตาไหลอย่างเงียบ ๆ “เขาจะเลิก เลิกกับฉัน ฉันไม่ยอม เขาจะไล่ฉันไป ฉันก็ไม่ยอม...ถึงได้ ทำให้เขาโมโห”

“ตามใจจนเสียคน!”

หนานซ่งโมโหเป็นอย่างมาก เธอพูดอย่างเย็นชา “ถ้าหากตอนนี้เขารู้สึกสบายเกิน ฉันจะให้เขานอนอยู่บนเตียงหลายปีหน่อย นอนจนแขนขาเสื่อม แม้กระทั่งแต่งงานหาภรรยาก็ทำไม่ได้ ดูสิว่าเขาจะไล่ใครอีก จะเลิกกับใครอีก”

“อย่านะคะ!”

หลินลู่ร้อนใจ “เพราะเขายืนไม่ได้ ถึงได้โมโห...เมื่อก่อน ร่างกายคล่องแคล่วขนาดนั้น ชนิดที่บินข้ามกำแพงได้ ตอนนี้ทำได้เพียงนอนอยู่อย่างเดียว ทำอะไรไม่ได้ แน่นอนว่าต้องร้อนใจ”