สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 208

คืนนี้เที่ยวเล่นสนุกมาก แต่ก็เหนื่อยเป็นอย่างมาก

เมื่อลงจากรถในทางเดินที่เดินไปทางคฤหาสน์ ฝีเท้าของหนานซ่งกับจี้อวิ๋นหนักนิดหน่อย พวกเขาเดินต้วมเตี้ยม

“อ่อนหัดจังหนูน้อย”

จี้อวิ๋นมีข้อบกพร่องเช่นเดียวกับคนอื่นแต่กลับหัวเราะคนอื่น เขามองหนานซ่งด้วยรอยยิ้ม “หลายเดือนมานี้มัวยุ่งอยู่แต่กับการหาเงิน ขาดการออกกำลังกาย?”

หนานซ่งถลึงตาใส่เขาอย่างหงุดหงิด “พูดไร้สาระ ฉันใส่รองเท้าส้นสูงนะ ลองเดินบนไม้ค้ำถ่อดูสิว่าจะรู้สึกยังไง! "

จี้อวิ๋นส่งเสียงแสดงความไม่พอใจ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยใส่สักหน่อย”

???

หนานซ่งเงยหน้าในทันที มองเขาอย่างมีเลศนัย จึงพูดจากใจ “พี่เฉิงของฉัน รสนิยมไม่เบานะ”

“...”

เธอเพิ่งพูดจบ ก็ถูกจี้อวิ๋นยกมือตบเข้าให้ “ฉันหมายถึงที่เสริมความสูง เด็กคนนี้ในหัวคิดมั่วอะไร? ดูหนังสือโป๊เยอะเหรอ?”

หนานซ่งลูบหน้าผากที่ถูกตีเจ็บ แล้วพูดบ่น “พี่ไม่เตี้ยสักหน่อย จะใส่ที่เสริมความสูงทำอะไร”

“เธอไม่รู้เรื่องซะเลย ที่เสริมความสูงสำหรับผู้ชาย ก็เหมือนกับ สำคัญพอๆ กับรองเท้าส้นสูงสำหรับพวกผู้หญิงแบบเธอ ใส่แล้วมีออร่า”

ขณะที่อี้จวิ๋นพูด เขาก้มหน้าลงก็เห็นส้นเท้าของหนานซ่งถลอกหมดแล้ว จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ จากนั้นก็ย่อตัวด้านหน้าเธอ “ขึ้นมา ฉันแบกเธอ”

“ไม่ต้อง เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว”

หนานซ่งตบหลังเขาเบา ๆ แล้วชี้ตัวเอง “ฉันใส่กระโปรงอยู่ ไม่ค่อยสะดวก”

จี้อวิ๋นอยากจะอุ้มเธอขึ้น แต่ถูกหนานซ่งปฏิเสธด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันกับพี่เฉิงความสัมพันธ์ดีกันอยู่ พี่อย่ามาทำลายความรักพี่สะใภ้น้องสะใภ้นะ”

“ยังกลัวเขาไม่หึงหรือไง”

จี้อวิ๋นพูดตลก “ระหว่างผู้ชาย ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเหมือนผู้หญิงแบบพวกเธอขนาดนั้น”

หนานซ่งเบ้ปากอย่างเฉยเมย คิดในใจว่าพี่สี่เจ็บแล้วไม่จำ ลืมไปว่าก่อนหน้านี้ถูก “ความรุนแรงในครอบครัว” แล้วเป็นยังไง ยังกล้าที่จะลองเชิงปากเหวแห่งความตาย

เมื่อข้ามสะพาน ทั้งคู่เห็นว่าไฟในบ้านสว่างอยู่ ตอนที่ออกไปปิดไฟแล้วชัด ๆ

จี้อวิ๋นกับหนานซ่งมองตากัน “พี่เฉิงกลับมาแล้วเหรอ?”

พวกเขาเปิดประตู เจ้าก้อนก็กระดิกหางกระโจนใส่ ไม่ได้กระโจนใส่จี้อวิ๋น กลับเป็นหนานซ่ง

เพียงแค่คืนเดียว เอาแค่ป้า ไม่เอาพ่อแล้ว

หนานซ่งอุ้มเจ้าก้อนขึ้นมา จี้อวิ๋นกลับเหมือนกับลูกชายขี้หมาของเขา กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเฉิงเซี่ยน ดีใจอย่างแปลกประหลาด “ทำไมคุณถึงกลับมาก่อนแล้ว? ทำธุระเสร็จแล้ว?”

ท่าทางดีใจ ยังกับเมียเด็ก หนานซ่งไม่มีหน้าจะมอง

พี่สี่ที่ฉลาดองอาจห้าวหาญ...

เธออุ้มเจ้าก้อน แล้วลูบหัวของมันเงียบ ๆ จู่ ๆ ก็รู้สึกสงสารเจ้านี่ ถึงว่าทำไมถึงอ้วนขนาดนี้ เพราะถูกอาหารสุนัขที่ไม่ย่อยให้กินจนอิ่ม

เฉิงเซี่ยนเข้าบ้านมาได้ไม่นาน เพิ่งถอดเสื้อคลุมชุดสูทออก บนตัวยังสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ ดูสุขุมนุ่มลึก ดวงตาภายใต้แว่นกรอบทองดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่ใบหน้าอ่อนโยนอย่างเห็นได้ยาก

เขายกมือ ฝ่ามือใหญ่ที่สวมใส่นาฬิกาโรเล็กซ์ลูบหัวจี้อวิ๋นยังกับลูบหัวเด็ก ตอบเขาอย่างปลอบโยน “ทำเรื่องเสร็จแล้ว ก็เลยกลับมาแล้ว”

จากนั้นก็หันหน้ามามองทางหนานซ่ง “กว่าเสี่ยวซ่งจะมาที่เมืองไป๋ เจ้าบ้านจะไม่เต็มที่ไม่ได้”

หนานซ่งยิ้มหวาน แล้วเรียก “พี่เฉิง”

“ครับ”

เฉิงเซี่ยนตอบรับอย่างอ่อนโยน สั่งเหมือนกับน้องสาวของตัวเอง “ทำตัวเหมือนบ้านตัวเอง ไม่ต้องเกรงใจนะ”

แต่ด้านหลังพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “ถ้าหากตอนกลางคืนได้ยินเสียงอะไร ก็ไม่ต้องสนใจ เธอนอนหลับให้สบาย”

“...”

ดูท่าเมื่อคืนน่าจะเหนื่อยไม่น้อยนะ...

หนานซ่งถอนหายใจในใจ นับถือที่กันเสียงของบ้านนี้จริง ๆ

ในตอนที่ทานข้าวเช้า เธอถามเฉิงเซี่ยนอย่างจริงใจ “พี่เฉิง บ้านพี่ตกแต่งบ้านบริษัทไหน แนะนำหน่อยสิ เดี๋ยวฉันกลับไปจะติดตั้งผนังกันเสียงที่สวนดอกไม้”

เฉิงเซี่ยนหน้าไม่แดงใจไม่เต้นแรงตอบรับ “ได้” แต่จี้อวิ๋นกลับเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง มักรู้สึกว่าคำพูดของน้องสาวมีอะไรอยู่

ไม่ทันได้คิดเยอะ เขาก็นึกขึ้นได้ “ผนังกันเสียงของสวนดอกไม้ คุณแม่ไม่ให้ติดไม่ใช่เหรอ เพื่อความปลอดภัยของเธอ อย่าดื้อ ฟังคำพูดของแม่”

จากนั้นก็ยื่นขนมปังแผ่นที่ทาเสร็จแล้วส่งให้หนานซ่ง “ชีวิตน้อย ๆ ของเธอ ตั้งแต่เกิดมาก็มัดอยู่กางเกงมัจจุราช ตัวเองระวังหน่อย”

ผนังกันเสียงก็ไม่ได้ กลับถูกสั่งสอนชุดหนึ่ง

หนานซ่งเสียใจ กัดขนมปัง แล้วบ่น “คุณแม่ทำไมตอนนั้นถึงไม่เกิดน้องชายหรือว่าน้องสาวให้ฉัน?

เธอเล็กสุด ข้างบนมีพี่ชายห้าคน รังแกเธอคนเดียว

จี้อวิ๋นหัวเราะนิสัยและความโมโหเด็ก ๆ ของเธอ แต่นิสัยแบบนี้หนานซ่งไม่เคยแสดงออกต่อหน้าคนอื่น จะเผยให้เห็นแต่กับคนสนิทที่สุดเท่านั้น เขาก็ชอบใจ จึงยกมือลูบหัวเธอ กระตุ้นสายตาขุ่นเคืองของหนานซ่ง

“มือของพี่ยังติดเนยอยู่ อย่าแตะผมฉัน...พี่เฉิง จัดการเขาหน่อย!”

วุ่นวายช่วงเช้า พอถึงเวลาทำงาน วันนี้หนานซ่งจะไปดูสถานการณ์ร่างกายของเสิ่นเหยียน ไปโรงพยาบาลพร้อมกับจี้อวิ๋น

สำนักงานกฎหมายของเฉิงเซี่ยนอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเจียเหอ จึงไม่ให้จี้อวิ๋นขับรถ ถือโอกาสไปส่งพวกเขา

รถขับไปได้ครึ่งทาง จี้อวิ๋นได้รับสายจากโรงพยาบาล สีหน้าเปลี่ยนไป “...คนที่เพิ่งผ่าตัดทำเรื่องอะไร? ตกลง ผมรู้แล้ว พวกผมถึงแล้ว สงบเขาไว้ก่อน ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็ฉีดยากล่อมประสาทให้เขา”

เมื่อวางสาย หนานซ่งก็ถามขึ้น “ทำไมเหรอ?”

จี้อวิ๋นสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย “เช้า ๆ เสิ่นเหยียนก่อเรื่องขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร หลินลู่ก็บาดเจ็บไปด้วย

หนานซ่งได้ยิน ก็นึกได้ถึงสภาพของยวี่จิ้นเหวินหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จ สีหน้าก็เคร่งขรึมลงเหมือนกัน