สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 213

ทันทีที่เห็นหนานซ่ง ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของหนานซานไฉก็กลายเป็นรอยยิ้มทันที “ซ่งซ่งกลับมาแล้ว”

"คุณปู่"

หนานซ่งเดินไปข้างหน้า ขอให้กู้เหิงเอายาสูบแอลกอฮอล์และชาที่จี้อวิ๋นฝากมาให้คุณปู่ไปวางไว้ด้านข้าง บอกความห่วงใยที่พี่สี่ฝากมา

คุณปู่พยักหน้าอย่างชื่นชม "เสี่ยวอวิ๋น เป็นเด็กที่ใจดีจริงๆ”

กู้เหิงมองหนานหนิงจู๋ที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสายตาที่เย็นชา ดวงตาของเขาไม่สามารถซ่อนความไม่พอใจของเขาได้

จี้อวิ๋นไม่ใช่หลานชายแท้ๆของนายท่าน แต่ยังรู้จักเตรียมของฝากมาให้ผู้ใหญ่ หันกลับมามองลูกชายแท้ๆอย่างหนานหนิงจู๋ มามือเปล่า ยังมีหน้ามาขอให้นายท่านช่วยเหลือ

หนานหนิงไป่และหนานหนิงจู๋เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง รู้แต่จะเอา ไม่รู้จักให้

หนานหลินรู้สึกขอบคุณที่หนานหนิงจู๋ไม่เลี้ยงและสั่งสอนเธอ ไม่เช่นนั้น เธอคงจะกลายเป็นเหมือนหนานหยา

“อาสาม ทำไมถึงมารบกวนการพักผ่อนของคุณปู่?”

หนานซ่งมองไปที่หนานหนิงจู๋ พูดด้วยน้ำเสียบที่สงบ "อาสองทำให้คุณปู่โกรธจนเลือดออกในสมอง ถ้าอามาทำให้ปู่โมโหอีกคน เกิดเป็นอะไรไปอารับผิดชอบไหวไหม?”

น้ำเสียงของเธอสงบ แต่หนานหนิงจู๋ได้ยินความหนาวเย็นและความดุร้ายอย่างชัดเจน

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสถานการณ์อันน่าสลดใจของพี่สองหนานหนิงไป่ คุกเข่าอ้อนวอนหนานซานไฉ เพราะกลัวหนานซ่งจะตีเขาแบบนั้น

“พ่อครับ ช่วยผมด้วย เธอจะฆ่าลูกชายของพ่อ...”

เมื่อเห็นว่าหนานหนิงจู๋กำลังจะกระโจนเข้าหาหนานซานไฉ หนานซ่งหรี่ตาและพูดว่า "นายเค"

ทันทีที่พูดจบ นายเคสวมรองเท้าบูททหาร เตะเอวด้านข้างของหนานหนิงจู๋อย่างแรง จนเขากลิ้งไปมาบนพื้น

การแสดงออกของหนานซานไฉตึงเครียด เขาอยากช่วยลูกชายของเขาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ดึงมือกลับอย่างขมขื่น

ลูกรักของพ่อทั้งสอง ถูกเขาตามใจจนไม่เหลือความเป็นคน ถ้าเขายังให้ท้ายอีก คนผมหงอกก็คงต้องทำพิธีงานศพให้คนที่ผมยังดำ

นายเคเตะไม่แรงมาก ใช้แรงเพียงเศษหนึ่งส่วนสาม ยังทำให้หนานหนิงจู๋ขดตัวกลิ้งกับพื้นเป็นเวลานานด้วยความเจ็บปวด

ราวกับหมาข้างถนน ที่ไม่มีวันได้เป็นหมาที่สง่างาม

หนานหลินยืนอยู่ข้างๆ เธอหันหน้าไปทางหน้าต่าง ไม่อยากเห็นฉากนี้

แต่มือของเธอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว จู่ๆก็มีฝ่ามืออุ่นๆมาจับที่หลังมือของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นและพบกับดวงตาอันอบอุ่นของกู้เหิง

เขาเปิดริมฝีปากสีแดงขึ้นเบาๆ และพูดว่า “ไม่ต้องกลัว”

หนานหลินพยักหน้าเบาๆ หัวใจของเธอค่อยๆสงบลง

เดิมทีหนานซ่งไม่อยากให้คุณปู่เห็นฉากนี้ แต่เรื่องบางเรื่อง ก็ทำต่อหน้าท่านให้ชัดเจนไปเลยดีกว่า

เธอนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูหนานหนิงจู๋ที่ขดตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด

“อาสาม ฉันส่งคนไปเชิญอาตั้งหลายคน ให้มาเยี่ยมคุณปู่ แต่อามัวยุ่ง ยุ่งกว่าประธานบริษัทอีก สละเวลามาเยี่ยมสักนิดก็ไม่ได้ จนฉันหมดหนทาง ก็เลยต้องเชิญมาด้วยตัวเอง”

หนานซานไฉได้ยินคำนี้ รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เมื่อคนเราเริ่มแก่ ก็กระหายหาความรักใคร่จากครอบครัวมากขึ้น คิดว่าลูกชายทั้งสองไม่ได้ไร้หัวใจขนาดนั้น เขาคิดว่าเมื่อเขาล้มป่วยลูกทั้งสองจะคิดได้และมาหาเขา แต่ในใจของลูกชายไม่เคยมีความห่วงใยเขาอยู่เลย