สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 22

หนานซ่งบอกว่าเธอไม่ว่างมันไม่ใช่เรื่องโกหก เธอยุ่งจริงๆ

หลังจากกลับมาที่เมืองหนาน แทบจะไม่มีเวลากินข้าว มัวยุ่งอยู่กับงาน ไม่มีเวลาไปทานมื้อเย็นกับใครเลย เธอบอกว่าเธอควรให้ความสำคัญกับอาชีพการงานของเธอก่อน จึงได้รับสีหน้าที่เฉยเมยจากพี่ๆ

คืนนี้มีงานที่สำคัญรอเธออีกแล้ว

หลังพลบค่ำของเมืองหนานเป็นช่วงที่คึกคักที่สุด ในตอนกลางคืนถนนคนเดินแสงสลัวเต็มไปด้วยเพื่อนสนิทพากันจับมือเดินซื้อของและคู่รักกำลังจูบกันเพิ่มบรรยากาศที่อบอุ่น ได้กลิ่นอายโรแมนติกของเมืองเก่า

หนานซ่งเอนหลังพิงเบาะ เปิดหน้าต่างลง จ้องมองไปที่โลกภายนอกอย่างเงียบๆ

คู่รักคู่หนึ่งกำลังกินเนื้อเสียบไม้ย่างสดๆบนขอบถนน ผู้หญิงป้อนผู้ชาย หลังจากที่ผู้ชายกินเนื้อย่างที่แฟนสาวป้อนเขาก็จูบเธอกลับหนึ่งที แฟนสาวมองเขาด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองจับมือกันเดินมุ่งหน้าไปยังแผงขายอาหารข้างทาง...เป็นชีวิตที่เรียบง่ายและมีความสุขของความรัก

เป็นสิ่งที่เธอต้องการ แต่มันก็เท่านั้นแหละ

พรุ่งนี้เป็นวันที่เขาจะแต่งงานกับเจ้าสาวอีกคน เหตุผลที่เธอไม่อยากพบเขาเพราะเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขา

ในฐานะอดีตภรรยา ในฐานะคนที่รักเขามาหลายปี วิธีที่ดีที่สุดสำหรับเธอควรจะอวยพรเขาอย่างไม่เห็นแก่ตัว แต่เธอเป็นคนตระหนี่ ทนเห็นเขาจับมือกับคนอื่นไม่ได้

"ช่วยเปิดเพลงหน่อย"

หนานซ่งออกคำสั่ง กู้เหิงที่นั่งอยู่ข้างๆก็เปิดเพลงในรถ เพลงเก่าสุดคลาสสิกค่อยๆบรรเลงขึ้น “ถ้าเกิดคำสองคำนั้นไม่ได้ลั่นขึ้น ฉันก็คงไม่เจ็บปวดขนาดนี้ ถ้าเกิดไม่พูดออกมา เราก็คงไม่เลิกกัน...”

เธอค่อยๆหลับตาลง ฟังเพลงช้าๆ จนถึงท่อนฮุกของเพลง——

“สิบปีก่อน ฉันไม่รู้จักเธอ เธอไม่ใช่ของฉัน เราก็ยังเหมือนเดิม เดินอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าตามถนน สิบปีต่อมา เราเป็นเพื่อนกัน…”

ในหัวของหนานซ่งปรากฏเรื่องราวของยวี่จิ้นเหวินเมื่อสิบปีก่อน รูปลักษณ์ที่น่าภาคภูมิใจของเขา รูปลักษณ์ที่มีชัยชนะ ลักษณะที่เจ็บปวดของเขา รูปลักษณ์ตอนที่เขานอน ทุกช่วงเวลาล้วนตราตรึงอยู่ในหัวใจของเธอ

แต่เธอไม่อยากรู้หน้าตาของเขาตอนที่อยู่กับคนรักเป็นอย่างไร

เธอเคยเห็นแล้ว และมันก็ทำให้ใจสลาย

พรุ่งนี้ ความรักและความอบอุ่นของเธอจะสิ้นสุดลง

...

มื้อเย็นถูกนัดที่กงสีหูบิน กงสีนี้ถูกตั้งขึ้นโดยสาธารณรัฐจีนในยุคสมัยเขตปกครองของฝรั่งเศษ มันยังคงรักษาสีสันของสาธารณรัฐจีนไว้มากมาย ทั้งแผ่นเสียง ภาพวาดสีน้ำมัน รถลาก ฯลฯ พนักงานเสิร์ฟยังคงสวมชุดกี่เพ้า

หนานซ่งพาผู้ช่วยเข้าไปห้องอาหารที่ชั้นสามโดยตรง วันนี้คนที่นัดเธอคือผู้จัดการหยางเคอของบริษัทหนานฮัวอสังหาริมทรัพย์ ต้องการคุยกับเธอเกี่ยวกับการร่วมมือในที่ดินในชานเมืองทางเหนือ

แต่เมื่อไปถึงห้องอาหาร ด้านหลังคนที่นั่งริมหน้าต่างไม่ใช่หยางเคอ แต่เป็น—

“ฟู่ยวี่” หนานซ่งหรี่ตาและเรียกชื่อเขา

เดิมทีคุณชายน้อยฟู่ยืดขาไปที่หน้าต่างอย่างเกียจคร้าน หน้าต่างสูงมาก แต่ขายาวของเขาสามารถเอื้อมถึง มองไปเห็นแต่ขาทั้งสองของเขา

เมื่อเห็นหนานซ่งมาถึง ฟู่ยวี่ก็ยืนขึ้นและแสดงท่าทางต้อนรับ “คุณหนูหนาน ยินดีที่ได้พบ”

“ฉันมาผิดที่หรือเปล่า?” หนานซ่งถามอย่างใจเย็น

"เปล่า"

ฟู่ยวี่ยิ้มเบาๆ แล้วเดินไปอีกด้านหนึ่งของโต๊ะอาหารเพื่อดึงเก้าอี้ให้หนานซ่ง เขาโบกมือ "เชิญนั่ง"

หนานซ่งยืนนิ่ง

ทันทีที่กู้เหิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ฟู่ยวี่ก็พูดว่า "ไม่ต้องยืนยันหรอก ผมเอง ผมอยากร่วมงานกับคุณ ก็เลยให้หยางเคอออกไป”

คำพูดนี้ดูหยิ่งผยองอย่างยิ่ง

“ประธานหนาน…” กู้เหิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อรอคำสั่งจากหนานซ่ง พร้อมที่จะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ขึ้นมาและพาหนานซ่ง ออกจากที่นี่

หนานซ่งมองไปที่ฟู่ยวี่ที่ดูมั่นใจและเป็นการเอง เธอไม่ไปจากที่นี่ เธอต้องการดูว่าคนคนนี้จะมาไม้ไหน