สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 226

ซูยินโดนหนานซ่งลากไปอบรมสั่งสอน จับใบหูที่โดนดึงจนเจ็บ แล้วก้มหน้าไม่กล้าส่งเสียง

เธอรู้ว่าวันนี้ตัวเองทำเกินไปจริงๆ คุณน้าก็เลยโกรธ จึงทำตัวเจียมตัว กลัวว่าจะกระตุกต่อมอารมณ์หนานซ่งอีก

รอหนานซ่งด่าจบแล้ว ซูยินค่อยเงยหน้าขึ้น แล้วมองเธออย่างไร้เดียงสา "คุณน้า หนูไม่กล้าแล้วค่ะ หนูจะเป็นเด็กดี คุณน้าอย่าโกรธเลยนะคะ"

หนานซ่งไม่ใจอ่อนกับวิธีนี้ ยังทำหน้าเข้มงวด "เราไม่ต้องมาทำตัวน่าสงสารเลย น้าถามเรา เราอยากจะทำอะไรกันแน่?"

ซูยินเหลือบมองฟู่ยวี่ที่คาบบุหรี่อยู่ที่ข้างหน้าต่าง แล้วขยับไปใกล้หนานซ่ง พร้อมเอ่ยพูดเสียงเบา "หนูอยากจีบพี่ชายหล่อๆคนนั้น แต่เหมือนเขาจะไม่ชอบที่หนูยังเด็ก หนูอยากให้เขาลอง ว่าหนูไม่เด็ก"

ขณะพูด ก็ยืดหน้าอกที่โค้งขึ้นมา

"……"

หนานซ่งกุมขมับ ตอนนี้ไม่ใช่แค่พี่รุ่ยที่อยากสั่งสอนลูกสาว แม้แต่เธอที่เป็นน้าก็อยากจะสั่งสอนให้หลาบจำเหมือนกัน

เธอดันหน้าผากซูยินอย่างโมโห "เด็กคนนี้นี่ วันๆเอาแต่คิดอะไรเนี่ย? พรุ่งนี้น้าจะให้คนส่งตัวเรากลับเหมยซู เราจะได้ไม่ต้องมาทำให้น้าปวดหัวด้วย"

"อย่านะคะคุณน้า……" ซูอินนั่งลงขอร้องหนานซ่ง หนานซ่งไม่สนใจเธอ แล้วเดินไปอย่างไร้ความรู้สึก

เด็กคนนี้อ้อนเก่งมาก ถ้าเธอยังโดนตามอ้อนอีก เธอคงต้องใจอ่อนแน่นอน

ตอนที่หันเดินไป หนานซ่งก็มองฟู่ยวี่ตาขวาง จนฟู่ยวี่รู้สึกงง "???"

เธอเป็นอะไร?

ซูยินนั่งอยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร ดูแล้วน่าสงสารมากกว่าต้นไม้ที่โดนฝนกระหน่ำสาดข้างนอกอีก

ฟู่ยวี่ดับบุหรี่ แล้วเดินไปตรงหน้า แล้วก้มลงมา "เด็กน้อย อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ? แค่โดนด่าก็ร้องไห้แล้ว?"

ซูยินนั่งอยู่แบบนั้นดูเหมือนเด็กน้อยมาก เธอเงยหน้าขึ้นจากที่แขน ดวงตากลมโตมีม่านน้ำตา แล้วเสียงก็สะอึกสะอื้น "พี่ชาย คุณน้าจะไล่หนูไป"

ไม่รู้เพราะคำว่า"พี่ชาย"ทำให้เขาใจอ่อน หรือว่าสภาพของเด็กน่าสงสารเกินไป เหมือนกระต่ายน้อยที่จะโดนทิ้ง จนทำให้ใจของคุณชายฟู่ที่อยู่ในโลกสีเทาตลอด เริ่มเต้นแรง

เขานั่งลงไป ใช้ฝ่ามือลูบศีรษะของเธอ "ทำไมล่ะ? เพราะเราซนเกินไปใช่ไหม?"

ซูยินส่ายหน้า แล้วสูดจมูก "หนูซนมานานแล้ว คุณน้าไม่โมโหเพราะหนูซนหรอกค่ะ"

ฟู่ยวี่เหมือนกำลังปลอบใจเด็ก "งั้นทำไมเขาต้องโมโหด้วยล่ะ?"

เขาเพิ่งสูบบุหรี่เสร็จ บนตัวจึงยังมีกลิ่นควันอ่อนๆ กลิ่นน่าดมมาก เหมือนว่าเธอดมกลิ่นสมุนไพรมาจนชิน จึงทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น แล้วความกล้าก็เพิ่มขึ้นด้วย

ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขา เป็นประกายยิบยับมาก ในแววตาก็แฝงไปด้วยความจริงจัง แล้วเอ่ยพูดออกมาว่า "เพราะหนูชอบพี่ คุณน้าก็เลยโมโห"

"เพราะหนู ชอบพี่"

"ถึงแม้หนูจะอายุแต่สิบเจ็ด ถึงแม้พี่จะแก่เท่าๆกับพ่อซู แต่หนูก็ชอบพี่อยู่ดี"

ฟู่ยวี่เลิกคิ้ว แล้วพูดอย่างไม่อยากเชื่อ "เรากำลังบอกว่าหนานซ่งหึงเหรอ?"

"……"

เหมือนผู้ชายคนนี้ไม่ได้สนใจประเด็นหลัก ซูยินจึงโกรธ แล้วเลิกทำตัวน่าสงสาร ผันตัวกลายไปเป็นคุณหนูซู "หนูบอกว่าหนูชอบพี่ พี่หูหนวกเหรอคะ?"

เธอยกมือขึ้นมาจิ้มลักยิ้มเขา แล้วพูดกับเขาทีละคำ "ประเด็นคือ หนูซูยิน ชอบพี่!"

"เรื่องปกติมาก"

ฟู่ยวี่ยิ้ม ลักยิ้มข้างแก้มจึงชัดเจนมากกว่าเดิม แววตาของเขาทั้งมั่นใจทั้งหลงตัวเอง "พี่ชายสุดหล่อของเรามีผู้หญิงมากรี๊ดกร๊าดตั้งแต่คลอดแล้ว โดยเฉพาะกับเด็กผู้หญิง น่าหนักใจจริงๆ"

ซูยิน "……"

"แต่ว่า" สีหน้าฟู่ยวี่เปลี่ยนไป "เรื่องที่น้าเราหึง เป็นเรื่องที่ยากมาก เดี๋ยวพี่ไปถามเขาก่อน ว่าเขาหวั่นไหวกับพี่แล้วใช่ไหม?"