สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 227

เสียงฟ้าร้องดังลั่นด้านนอก กระแทกหน้าผากของฟู่ยวี่

ฟ้าร้องดังใส่เขานั้นไม่เบาเลย

หลังจากเดินไปตามแม่น้ำและทะเลสาบเป็นเวลาหลายปี ฟู่ยวี่เป็นหนึ่งในดอกไม้นับพัน ไม่ได้สัมผัสร่างกาย ไม่ใช่ว่าไม่เคยถูกผู้หญิงแฉ แต่ไม่มีใครกล้าหนีตามตรง!

แน่นอน ลูกโคแรกเกิดไม่กลัวเสือ เสือไม่รู้ก็ไม่กลัว

เด็กสมัยนี้ยอมแพ้กันง่ายแบบนี้แล้วเหรอ?

ฟู่ยวี่มองไปที่หนานซ่งด้วยท่าทางแข็งทื่อ ดวงตาเต็มไปด้วยความทุกข์ "ทำไมคุณไม่ตอบสนองเลย รีบดูแลลูกของคุณเลย"

เธอกำลังจะหนีไปกับฉัน! ! !

หนานซ่งเหลือบมองที่ซูอินอย่างเย็นชาและพูดว่า "ไม่ยุ่งแล้ว ถ้าเธอยังไม่ยอมแพ้ ก็เอาไปด้วยเลย"

ฟู่ยวี่ "........"

แมวตัวนี้ชื่ออะไรเหรอ? ? ? ! ! !

เอียงศีรษะไปมองที่ซูยินมองดวงตาที่เปล่งประกายแวววาว หัวใจของฟู่ยวี่ก็สั่นเทาทันที เด็กโง่คนนี้ ไม่ได้ชอบเขาจริงๆหรอกใช่ไหม?

........

เมื่อฝนหยุดตกครู่หนึ่ง หนานซ่งและคนอื่นๆก็ออกจากสนามแข่ง

ฟู่ยวี่ที่เก็บรถและขับรถออกไป สามารถอธิบายได้ว่ากำลังหลบหนี

ซูยินมองที่ด้านล่างของรถอย่างโกรธเคือง "เขาจะหนีไปแบบนี้เลยเหรอ? จริงๆเลยนะ ฉันไม่ได้จะกินเขาเข้าไปสักหน่อย"

หนานซ่งพ่นลมหายใจ "เขากลัวว่าพ่อของคุณจะกินเขา"

แน่นอนว่าฟู่ยวี่กลัวซูรุ่ยหัวหน้าที่ยอดเยี่ยมทั้งในด้านยาและพิษ เป็น "ปรมาจารย์แห่งโลก" ในตำนานที่ไม่ค่อยลงจากเขา แต่มีชื่อเสียงว่า "การกลับชาติมาเกิด" แต่นั่นก็อยู่ในสายตาของสาธารณชนทั่วไป

สำหรับนายน้อยของตระกูลฟู่ ซูรุ่ยที่เขาเคยได้ยินมาตั้งแต่ยังเด็กเป็นบุคคลที่น่ากลัวซึ่งฆ่าสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยเข็มเงิน แม้แต่คุณฟู่ยังให้สามคะแนนอย่างสุภาพ

ถ้าฟู่ยวี่บังเอิญ "แหย่" ลูกสาวสุดที่รักของเขา ฟู่ยวี่จะไม่วิ่งหนีเพื่อรอโดนไล่ออกหรือ?

เดิมทีหนานซ่งวางแผนที่จะไปที่บริษัท แต่เมื่อซูรุ่ยมาเธอจึงต้องเปลี่ยนเส้นทางและกลับไปที่สวนกุหลาบก่อน

ซูยินรู้สึกเบื่อหน่ายตลอดทาง โดยไม่รู้ว่าความภาคภูมิใจในตนเอง เธอหงุดหงิดหลังจากถูกฟู่ยวี่ปฏิเสธ กำลังจะเผชิญหน้าพ่อหลังจากหนีออกจากบ้าน เลยมีความกลัว และรู้สึกผิด พูดสั้นๆคือไม่ค่อยจะเงียบและทำตัวเชื่อฟังเหมือนแมวน้อย

หนานซ่งยังคงเข้าใจจิตใจของสาวน้อย ท้ายที่สุดก็มาที่นี่เช่นกัน

ซูยินถูกเลี้ยงดูมาโดยเธอ เกือบจะเป็น "แบบจำลอง" ในวัยเด็กของเธอ

หนานซ่งถอนหายใจเบาๆยังคงเปิดปากของเขาอย่างเหลือทน "ชอบเขาขนาดนี้เลยเหรอ?"

ซูยินเงยหน้าขึ้นทันที และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อจ้องมองที่หนานซ่งมองอยู่ จากนั้นพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว "อืม อืม อืม!"

แล้วใบหน้าเล็กๆก็เปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง "คุณอา คุณรู้ไหมว่าอะไรคือ 'รักแรกพบ' ฉันคิดว่าฉันเป็นแบบนี้!"

รูม่านตาของหนานซ่งหดตัวเล็กน้อย เธอไม่รู้ได้อย่างไร

เธอตกหลุมรักยวี่จี้เหวิน ตั้งแต่แรกเห็นหรือไม่?

แต่มันง่ายที่จะตกหลุมรัก แต่ยากที่จะรักกัน

แต่หนานซ่งไม่ได้เยาะเย้ยหรือดุเธอ แค่พูดกับเธออย่างเฉยเมยว่า "ยินยิน เธอมีสิทธิ์ที่จะชอบใครซักคน แต่เธอต้องเข้าใจว่าในโลกอารมณ์ เธอจะไม่มีวันตกหลุมรักเธอด้วยหัวใจ ก็ต้องทุ่มเท"

ซูยินมองเธออย่างไม่รู้ "ทุ่มเทอะไร?"

"บางครั้งก็ทุ่มเทร่างกาย บางครั้งก็ทุ่มเทเงิน บางครั้งก็ทุ่มเทเวลา ยังมี......ทุ่มเทให้ทั้งใจ"

น้ำเสียงของหนานซ่งสงบ "ในขณะที่ทุ่มเท เธอต้องทำได้ดี อีกฝ่ายไม่รับรู้ถึงการทุ่มเทของเธอ พูดอีกอย่างก็คือ แม้ว่าคุณจะให้ทุกอย่างเพื่อเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องคืนอะไรให้คุณ และอาจทำร้ายคุณกลับได้"