สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 228

ดวงตาที่กลิ้งกลอกไปมาของซูยิน เหมือนกับดวงตาที่หนานซ่งชอบทำ

มันเหมือนมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน

ซูรุ่ยไม่ได้โกรธเด็กนอกรีตคนนี้ เพียงแต่พูดอย่างเย็นชาว่า “ดวงตาคู่นี้มีไว้กลอกตาหรือ?”

หลังจากกลอกตา ซูยินรู้สึกผิด และมองดูหนานซ่ง "ฉันเรียนรู้มาจากอา"

หนานซ่งเหลือบมองเธอ เรียนรู้อะไรที่มันดีๆจากฉันไม่ได้หรือ

ก่อนที่หนานซ่งจะวิพากษ์วิจารณ์ ซูรุ่ยพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอจะเทียบอะไรกับอาเธอ ความสวย ความฉลาด หรือตาที่โตกว่า?”

ซูยิน: "..."

“เมื่อตอนอายุเท่าเธอ เธอไม่รู้หรอกว่าอาเธอแฮ็กข้อมูลมาได้กี่แห่งแล้ว เป็นเจ้าภาพจัดการประชุมระดับนานาชาติมากี่ครั้ง ทำอาหารไปกี่มื้อ แกะสลักหยกไปกี่ชิ้น และหาเงินมาได้เท่าไหร่” นอกจากจะทำให้ฉันเครียดแล้ว เธอทำอะไรได้บ้าง?"

ซูยิน: "..."

หนานซ่งเลิกคิ้วขึ้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอดูสูงมากในสายตาของพี่รุ่ย

ซูยินโดนด่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าอารมณ์เสียและพูดขึ้น "นั่นเป็นเพราะอามีพ่อแม่ที่เก่งไง และฉันมีพ่อ"ที่ไม่ไว้ใจฉัน ทำให้ผิดหวัง แล้วฉันจะดีได้แค่ไหน?”

ใบหน้าของซูรุ่ยทรุดลงและกล่าวอย่างเย็นชา “พูดใหม่สิ”

“หนูพูดอะไรผิดเหรอ? เพราะพ่อต้องการแต่งงานกับนางจิ้งจอกนั้น โดยรู้ว่าฉันไม่ชอบพวกเขา และยังต้องการพาพวกเขาเข้าบ้านอีก จงใจทำกับหนูแบบนั้น!”

เมื่อเห็นดวงตาของซูยินแดงขึ้นขณะพูด สีหน้าของซูรุ่ยก็รัดกุม และใบหน้าของเขาก็ผ่อนคลายลง

“แล้วทำไมถึงหาคู่ไม่ได้? เธอก็โตแล้วฉันต้องคอยปกป้องเธอไปตลอดชีวิตหรือ”

ซูยินกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ใครไม่ให้คุณมีความรัก คุณต้องหาคนที่ดีกว่านี้ ถ้าคุณสามารถหาผู้หญิงที่เหมือนอาได้ ฉันจะไม่พูดอะไรเลย”

หนานซ่ง : "..."

ซูรุ่ยยิ้มอย่างเย็นชา “ถ้าฉันสามารถแต่งงานกับอาของเธอได้ คิดว่าเธอจะยังมีตัวตนอยู่ไหม?”

“ไม่มี ก็ไม่เป็นไร ใครจะไปสน ทีคุณให้กำเนิดฉันโดยที่ฉันไม่ยินยอมยังได้เลย!”

ซูรุ่ยเลิกคิ้วอย่างเกียจคร้าน "ถ้าอย่างนั้น ฉันคงต้องหาท้องเพื่อยัดเธอคืนกลับเข้าไปหรือ"

"คุณ……"

ซูยินยังคงรอที่จะพูดคุยกลับมาอีกครั้ง แต่หนานซ่งหยุดด้วยการมองตาเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชา: "ถ้าจะทะเลาะกันโปรดกลับไปที่เหมยซู อย่ามาทะเลาะกันที่นี่"

จากนั้นบรรยากาศตึงเครียดก็ลดลง

หลังจากถอนหายใจด้วยความโล่งอก ซูรุ่ยพูดอีกครั้ง: “เด็กผู้ชายที่เธอชอบอยู่ที่ไหน เขาน่าเกลียดมากหรือ ถึงไม่กล้าพากลับมาให้ฉันดู?”

“เขาไม่ได้น่าเกลียด เขาหล่อกว่าคุณมาก”

ซู่ยินพยายามปกป้องฟู่ยวี่แล้วกล่าว “เขาไม่ใช่เด็กน้อย เขาเป็นพี่ใหญ่แล้ว”

นี้ยังไม่แต่งงานก็เข้าข้างกันแล้วหรือ?

ใบหน้าที่หล่อเหลาของซูรุ่ยถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็ง เขาเกือบจะกัดฟันคำหนึ่ง “ถ้าอย่างนั้น ให้ ‘พี่ใหญ่อะไรของเธอ’ คนนั้นมาพบฉันหน่อย”

"..." ความเย่อหยิ่งของซูยินอดไม่ได้ที่จะอ่อนกำลังลง บอกไม่ได้ว่าคนเขาไม่ชอบตัวเอง มันไร้ยางอายสิ้นดีลองคิดทบทวนคำพูดของตน "ยังคุยกันอยู่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน" รอโอกาสคงได้พบกัน”

เมื่อเห็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอ ซูรุ่ยก็รู้ และมุมริมฝีปากของเขาก็เยาะเย้ย “เขาไม่ได้ชอบเธอใช่ไหม?”

“ไม่ใช่แน่นอน!”

ซูยินถูกพ่อแทงใจดำ ดวงตาแดงก่ำ เขากดประโยค "หนูไม่คุยด้วยแล้ว" วิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นซูรุ่ยที่ยังคงดื่มชาอย่างสบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนานซ่งก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อพ่อบ้านจ้าวออกไปยุ่งกับงานข้างนอก และมอบที่นั่งให้หนานซ่งนั่งบนโซฟาพูดกับซูรุ่ยว่า "แก่แล้ว ยังสนุกกับการรังแกลูกสาวอยู่หรือ"

“เลี้ยงลูกเพื่อความสนุกไม่ใช่เหรอ?”

ซูรุ่ยดูไม่พอใจ วางถ้วยชาลง ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ชายคนนั้นเป็นใคร อายุเท่าไหร่ เขากำลังทำอะไร ครอบครัวของเขาอยู่ที่ไหน มีกี่คน มีนิสัยแย่ๆ อะไร บ้างไหม?"

คำถามมากมายถูกโยนมา ทำให้หนานซ่งรู้สึกท่วมท้น มองเขาอย่างพูดไม่ออก "เธอช่วยตรวจสอบข้อมูลเขาให้หน่อย"