สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 232

เป็นเรื่องปกติที่หนานซ่งจะถูกเรียกว่าอาจารย์ป้าเมื่ออายุเท่านี้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับการปฏิบัติจากเธอเหมือนเป็นแม่

เธอเงยหน้าขึ้นและมองที่ซือเจ๋อ "อยากตายไหม?"

"......"

ซือเจ๋อส่ายหัวและตัวสั่น

หนานซ่งยังคงทายาให้เขาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่น้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดี "การเรียกพี่ว่าพี่สาวก็ดีอยู่แล้ว อย่าคิดมาก"

ซือเจ๋อตอบอย่างเชื่อฟัง "อ่อ"

จากนั้นเขาก็ถามว่า "รุ่นพี่ที่พี่พามาในวันนี้เป็นพี่ชายของคุณเหรอ?"

"ใช่" หนานซ่งทายาเสร็จแล้วก็ปิดฝาขวด แล้วพูดว่า "พี่ก้าน"

ซือเจ๋อพยักหน้าและพึมพำ "มีพี่ชายหลายคนนะ....."

"นายก็มีไม่ใช่เหรอ?"

หนานซ่งคิดว่าเขาอิจฉาและหัวเราะคิกคัก "ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดีเหมือนฉัน นายมีคนเดียวก็ดีแล้ว"

ซือเจ๋อเงยหน้าขึ้นและยิ้มเล็กน้อย "พี่ก็พูดถูก"

หลังจากทายาแล้ว เขาก็ยืนขึ้นและพูดกับหนานซ่งอย่างจริงจัง "ขาของพี่ชายฟื้นตัวได้ดีมาก โชคดีที่พี่มีฝีมือการแพทย์ชั้นยอด ผ่านไปซักพักเมื่อพี่ชายของฉันกลับมาจากการถ่ายทำ พี่ชายของเราจัดโต๊ะและขอบคุณพี่สาว"

"เกรงใจอะไรขนาดนี้"

หนานซ่งยิ้มอย่างไม่ใส่ใจแล้วตอบว่า "ตกลง"

........

กลับมาที่ห้องส่วนตัว พี่น้องทั้งสามได้กินและดื่มไปเรียบร้อยแล้ว

หัวข้อบทสนทนานี้ไม่รู้ว่าจะพูดถึงหนานซ่งจากซูยินอย่างไร มองตาเธอทีละคน เรียกว่าเกลียดยิ่งกว่าเหล็กกล้า

ไป๋ลู่ยวี๋พูด "พวกคุณไม่รู้หรอกตอนนั้นที่ฉันไปรับเธอที่เมืองเป่ยนั้นมีความรู้สึกยังไง หลังจากสามปีของการแต่งงาน เธอออกจากบ้าน และเมื่อเธอทิ้งคฤหาสน์ยวี่เธอไม่มีของมีค่าในร่างกายของเธอ และฉันก็มีความสุขมากจริงๆ"

"พูดจาไร้สาระ ไม่มีความสุขได้ไหม?"

ดวงตาของเฉวียนเยี่ยเชียนเบลอเล็กน้อยเมื่อเขาดื่มและเขาชี้ไปทางหนานซ่ง "ในที่สุดเราเสี่ยวหลิ่วก็ออกจากทะเลแห่งความทุกข์ เราไม่จำเป็นต้องเป็นแม่ของผู้ชายอีกต่อไป แน่นอนมันเป็นแบบนั้น มาฉลอง มาดื่มกันเถอะ!"

เขาถือแก้วไวน์เดินไปหาหนานซ่ง เกี่ยวไหล่เธอ แล้วส่งไวน์แดงในมือเธอ

หนานซ่งมองไปที่แก้วไวน์แดง "นี่คุณเคยใช้ไหม?"

เฉวียนเยี่ยเชียนจ้องมอง

"ทำไมล่ะ รังเกียจฉันเหรอ?"

หนานซ่งพยักหน้า "ใช่ รังเกียจ"

แม้ว่าจะพูดอย่างนั้น ก็ยังเงยหน้าขึ้นและดื่มไปหนึ่งแก้ว มันเป็นความสุขที่จะดื่ม

ไวน์แดงนี้เป็นสิ่งที่เธอสั่งจากปาร์ตี้ไวน์ที่เมืองไป๋ไวน์ไม่แรง ค่อนข้างนุ่มคอ และค้างอยู่ในคอเป็นเวลานาน

หลังจากดื่มไปหนึ่งแก้วแล้ว หนานซ่งก็เดินไปนั่งแล้วพูดเบาๆว่า "คำหรือสิ่งของที่ล้าสมัยและไม่มีนัยสำคัญ อย่าพูดถึงมันอีก ใครยังไม่รู้ถึงอดีตที่ไม่ดี คุณต้องการให้ฉันเล่าอดีตที่ไม่ดีของคุณทั้งหมดหรือไม่?"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา พี่น้องทั้งสามทุกคนก็ยิ้มอย่างเหยียดหยาม "เราจะมีอดีตที่ไม่ดีได้อย่างไร"

หนานซ่งดื่มซุป มองขึ้นไปทีละคนแล้วมองดู——

"พี่รุ่ย ตอนนั้นที่แม่ช่วยพี่ไว้พี่อายุราวๆสิบขวบ ฉันยังไม่เกิด แต่ฉันได้ยินจากพ่อของฉันว่าคุณถูกหมาป่าชั่วร้ายไล่ตามและวิ่งไปทั่วภูเขา วิ่งไปร้องไห้ไป ต่อมาฉันพบว่าคนที่ไล่ตามคุณคือกวางที่โง่เขลา"

ซูรุ่ย "......."

"พี่สอง ตอนที่ยังเด็กพี่เรียนกังฟู ออกไปสู้กับผู้คนเสมอ ไม่เคยแพ้ มักจะโอ้อวดต่อหน้าเรา แต่สุดท้ายพี่ก็โดนผู้หญิงคนหนึ่งตบจนร้องไห้ พี่ตามหาเธอมาหลายปีแล้วยังไม่เจออีกหรือ?"

เฉวียนเยี่ยเชียน "........" อกหักอย่างอธิบายไม่ได้

"พี่เล็ก ตอนที่ยังเด็กพี่ร้องไห้บ่อยมาก ฉันขี้เกียจจะพูด แต่หนึ่งปีในวันเด็ก แม่ของพี่แต่งตัวให้เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆถักเปียและสวมกระโปรงตัวเล็กของฉันเพื่อแสดงบนเวที ตอนนั้นพี่อวดดีมาก"