สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 233

ในตอนกลางคืนหนานซ่งถูกพ่อบ้านจ้าวเทซุปสร่างเมาให้ดื่มสองถ้วย

อาจเป็นเพราะดื่มมากเกินไป เมื่อถึงเช้าวันรุ่งขึ้นเธอตื่นขึ้นมาเพราะปวดปัสสาวะ เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำเหมือนวิญญาณเร่ร่อน และเมื่อออกมาเธอก็ไม่รู้สึกง่วงนอนอีกเลย

กำลังอยากดูเวลา จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่กลับประหลาดใจที่สายโทรศัพท์ระหว่างเธอและพี่ใหญ่ จริงๆ แล้ว! ยัง! ไม่ได้! วาง! สาย!

หนานซ่งเบิกตากว้าง ส่ายหน้าไปมา ตอนแรกคิดว่าตนเองละเมอมองผิดไป

หลังจากแน่ใจแล้วว่าเป็นความจริง เธอก็รู้สึกไม่สบายตัวเลย

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเรียกหยั่งเชิงว่า "พี่ใหญ่?"

ที่ปลายสาย ได้ยินเพียงแค่เสียงลมฝนอย่างชัดเจน เสียงซ่าๆ ดังกระทบหน้าต่าง ตามมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำของผู้ชาย "อืม ตื่นแล้วเหรอ?"

เขาพูดด้วยสำเนียงลอนดอนแท้

หนานซ่งตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษว่า "ทำไมไม่วางสายล่ะ?"

"ได้ยินเสียงกรนที่ไม่ได้ยินมาตั้งนาน ทำใจวางไม่ได้หรอก อยากนอนกรนไปพร้อมกับเธอ และฉันก็สามารถนอนหลับฝันดีนี่"

พอพี่ใหญ่ใช้ภาษาอังกฤษ นอกจากภาษาจะคล่องแคล่วขึ้นมาก แล้วยังมาถากถางนางได้อีก

ใบหน้าของหนานซ่งหมองหม่น "ฉันไม่ได้กรนนะ! พี่ใส่ร้ายฉันให้มันน้อยหน่อย...... พี่เฝ้าโทรศัพท์มาตั้งหลายชั่วโมงเพื่อสิ่งนี้เหรอ? โรมมิ่งระหว่างประเทศ มันแพงมากนะพี่ใหญ่”

ลั่วจวินหัง พูดภาษาจีนว่า "เงินไม่ขาด”

หนานซ่ง “......” ก็ได้

แม้แต่บทพูดสั้นๆ ของนักแสดงบนเวทีก็ยังใช้แล้ว เยี่ยมมากจริงๆ เลยคุณ!

หนานซ่งมองเวลา และคํานวณความแตกต่างของเวลา "ตอนนี้เบอร์มิงแฮมน่าจะห้าทุ่มครึ่ง พี่ใหญ่ ถึงเวลาที่จะต้องนอนแล้ว”

ลั่วจวินหัง "อืม"

"ที่เบอร์มิงแฮมฝนตกใช่ไหม? ฉันได้ยินเสียงตกค่อนข้างหนัก ช่วงนี้เมืองหนานก็เข้าฤดูฝนแล้ว ฝนตกปรอยๆ...... พี่ออกนอกบ้านต้องกางร่มด้วย อย่าสวมแค่หมวกแก๊ปอวดความหล่อล่ะ แผลที่ขาปวดไหม? ยาที่ฉันส่งไปให้ต้องกินตรงเวลานะ......"

หนานซ่งกำชับไม่หยุด และเสียง 'อืม' ดังมาจากฝั่งนั้นเป็นครั้งคราว

"พี่นอนไม่หลับใช่ไหม?"

หนานซ่งได้ยินเสียง "อืม" เบาๆ อีกครั้ง คิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอเสนอว่า "เอาไหม ฉันจะร้องเพลงให้ฟัง?”

“......”

ลั่วจวินหังเหมือนหาวนอนแล้ว "ง่วงมากเลย วางแล้วนะ”

ตุ๊ดๆ

เกือบจะเจ็ดชั่วโมงของการโทร ในที่สุดก็วางสายลงแล้ว

หนานซ่งมองโทรศัพท์แล้วเบ้ปากอย่างไม่พอใจ "อะไรนะ ฉันร้องเพลงได้ไม่เพราะขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงได้ตกใจซะขนาดนี้......"

——

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนซูรุ่ยจัดการกับลูกสาวตัวเองยังไง สรุปได้ว่าเช้าตรู่วันนี้ ซูยินนั่งในโรงอาหารอย่างเชื่อฟัง ทักทายหนานซ่งอย่างว่านอนสอนง่าย

"อรุณสวัสดิ์ค่ะอา" ยังยืนขึ้นและโค้งคำนับให้

หนานซ่ง "อืม อรุณสวัสดิ์ พ่อเธอล่ะ?”

ซูยินเบ้ปากเบาๆ " กำลังฝึกรำมวยอู่ฉินซี่อยู่ที่ลานบ้านนู้น”

หนานซ่งมองออกไปด้านนอก ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ "ฝนยังตกอยู่เลย”

"ลมฝนไม่ใช่อุปสรรคของเขา และสงสัยคิดว่าการฝึกพวกนี้มันจะทำให้อายุยืนยาวถึงหนึ่งร้อยปี"

ซูยินบ่นพึมพำให้พ่อเป็นระลอก จากนั้นหาวไปหนึ่งที พอลืมตาขึ้นที่ห้องรับแขกก็ไม่มีวี่แววของหนานซ่งแล้ว "เอ๋ อาอยู่ไหน?”

พ่อบ้านจ้าวยกแท่งน้ำมันยี่หร่าขึ้นมา ยิ้มตาหยีแล้วพูดว่า "ไปฝึกกับคุณพ่อคุณหนูแล้ว"

ซูยิน "......" ผู้ใหญ่นี่ไม่ไหวจริงๆ เลย

มวยอู่ฉินซี่เป็นเทคนิคการออกกำลังกายที่คิดค้นโดยแพทย์ฮวาถัวเป็นแพทย์ชื่อดังในสมัยปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออก ตามหลักทฤษฎีหยินหยางของทั้งห้าธาตุ ที่เป็นสัญญาณสะท้อนการทำงานของอวัยวะภายในของร่างกายและการเปลี่ยนแปลงทางพยาธิวิทยา ได้รวมร่างกายของแต่ละบุคคลไว้ เพื่อเลียนแบบสัตว์ทั้งห้าชนิด และสามารถมีบทบาทในการควบคุมการไหลเวียนของเลือดและเส้นลมปราณ รวมทั้งการกระตุ้นเส้นเมอริเดียนด้วย