สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 234

พอประชุมเข้าเสร็จ ยวี่จิ้นเหวินก็ถือโทรศัพท์เดินไปที่ห้องทำงานผู้บริหาร เปิดหน้าสนทนา แล้วลบข้อความซ้ำแล้วซ้ำอีก

เอาแต่แก้ไขไปมา แต่กลับไม่กดส่งสักที

[วันนี้ที่เมืองหนานฝนจะตกหนัก ออกเดินทางต้องระวังด้วย]

ไม่ได้ น้ำเสียงดูแข็งเกินไป

น้ำเสียงจะดูแข็งมากไม่ได้ ต้องเติมคำเสริมน้ำเสียงอย่าง"ครับนะน้าอื้อ"อะไรพวกนี้ด้วย ดีที่สุดต้องมีเครื่องหมายตัวหนอน จะได้ดูมีชีวิตชีวา

ยวี่จิ้นเหวินนึกถึงน้ำเสียงที่น่าขนลุกของยวี่เจ๋ออวี่ แล้วพิมพ์ข้อความอีกครั้ง

[ วันนี้ที่เมืองหนานฝนจะตกหนักนะครับ ออกเดินทางต้องระวังมากๆน้า รู้ไหมเอ่ย?]

……เติมคำเสริมน้ำเสียงมากไปหรือเปล่า?

รู้สึกจะอ้วกกับตัวเองมาก

ไม่ได้ ต้องแก้ใหม่

[พี่หนานครับ วันนี้เมืองหนานฝนจะตกหนัก ออกเดินทางต้องระวังด้วยน้า~]

สุดท้ายก็กดส่งออกไปสักที

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเกร็ง แล้วนึกถึงสิ่งที่ยวี่เจ๋ออวี่เคยพูด

อยู่ๆก็มาทำดีด้วยต้องมีอะไรแอบแฝงแน่นอน คนเราจะกลัวการเอาใจใส่อย่างกะทันหัน จะโป๊ะแตกง่าย พอแสดงความใส่ใจแล้ว ก็ต้องมีคำขอเล็กๆด้วย พี่หนานก็จะไม่สงสัย

จากนั้นยวี่จิ้นเหวินก็พิมพ์ข้อความอีกครั้ง

[กำไรข้อมือที่เคยรับปากผมไว้ อย่าลืมนะครับ~]

พอคิดไปมา ก็ค้นเอามีมน่ารักๆที่ยวี่เจ๋ออวี่เคยส่งให้เขา แล้วส่งไปด้วย

สำเร็จสักที

เหอจ้าวเห็นบอสยวี่พิมพ์ข้อความนานมาก ไม่รู้ว่าส่งให้ใคร สีหน้าก็แปรปรวน แล้วจริงจังมากด้วย เมื่อก่อนถ้ามีเรื่องอะไรเขาจะโทรตลอด เป็นคนล้าสมัยที่ไม่ค่อยส่งข้อความเลย

เห็นบอสยวี่ยิ้มสักที ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ควรแอบดู แต่ผู้ช่วยเหอก็หักห้ามความประหลาดใจไม่อยู่ เขย่งเท้าขึ้น แล้วแอบส่องดู

ไม่เห็นข้อความ แต่เห็นแค่มีมในนั้น

ซึ่งทำให้เหอจ้าวอึ้ง! มาก!

บอสยวี่ใช้มีมแบบนี้ด้วยเหรอ?

แถมยังใช้มีมที่น่ารักมากด้วย?

วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกเหรอเนี่ย?

พระอาทิตย์ไม่ได้ขึ้นทางทิศตะวันตก แต่คุณชายฟู่กลับโผล่มาทางทิศตะวันตก แล้วเผชิญหน้ากันที่หน้าห้องทำงานยวี่จิ้นเหวิน

"คุณชาย นี่คุณ ลี้ภัยมาเหรอครับ?"

เหอจ้าวมองสำรวจฟู่ยวี่ จนเกือบจะจำไม่ได้

ฟู่ยวี่เป็นคนหลงตัวเองอยู่แล้ว ปกติก็แต่งตัวจัดเต็มเหมือนนกยูง เดินไปไหนก็จะเป็นจุดเด่นตลอด

เพราะฉะนั้น……วันนี้ตอนที่เห็นตัวเขามีแต่โคลน แล้วชายกางเกงก็มีเศษโคลนติด รองเท้าก็เปียก เสื้อผ้าก็ยับยู่ยี่ ผมก็ยุ่งเหยิง เหมือนซูเปอร์ไซย่าในการ์ตูน

ยามชั้นล่างก็เกือบจะห้ามฟู่ยวี่ไว้ แล้วไม่ให้เขาเข้ามา

ตอนที่ยวี่จิ้นเหวินเห็นสภาพฟู่ยวี่ ก็ขมวดคิ้วเหมือนกัน

ใบหน้าฟู่ยวี่เข้มขรึม แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "ลี้ภัยอะไรล่ะ หนีเอาชีวิตรอดมากกว่า รีบไปซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้ฉัน เอารองเท้าด้วย แล้วก็ชงชาร้อนๆให้ฉันด้วย ฉันรู้สึกว่าเหมือนฉันจะไม่สบาย……ฮัดชิ้ว!"

เพิ่งพูดจบ ก็จามเสียงดังสนั่น

ยวี่จิ้นเหวินกับเหอจ้าว ถอยห่างออกไปหนึ่งก้าวพร้อมกัน แล้วอยู่ไกลจากเขา

ฟู่ยวี่ขยี้จมูกที่แดง มองยวี่จิ้นเหวิน แล้วพูดอย่างน้อยใจ "นี่เพื่อน รับไปอยู่ด้วย……"

ฟู่ยวี่ที่เข้าไปอาบน้ำในห้องรับรอง เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดินออกมาอย่างสะอาดสะอ้าน รู้สึกว่าตัวเองค่อยเหมือนคนสักที จากนั้นก็กระดกชา แล้วพูดระบายสิ่งที่ตัวเองเจอมากับยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินเห็นสภาพทรุดโทรมของเขาก็เดาออกแล้วว่าคงต้องเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง ทีแรกไม่มีอารมณ์ฟัง แต่พอได้ยินว่าเป็น"หลานของหนานซ่ง" ค่อยเงยหน้าขึ้น