สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 235

“ส่งข้อความถึงใคร หัวเราะอย่างคนบ้าเลย”

ฟู่ยวี่อยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์จากยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินรีบขยับหนีล็อกหน้าจออย่างรวดเร็วแล้วเก็บโทรศัพท์

เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา “หัดมีมารยาทหน่อย”

ฟู่ยวี่เลิกคิ้วขึ้น "หนานซ่งดึงคุณออกจากบัญชีดำ แล้วคุณเพิ่มเธอใหม่แล้วหรือ"

ยวี่จิ้นเหวิน เม้มปาก “เกี่ยวอะไรกับคุณ”

“เมื่อกี้ตอนที่คุณยิ้ม ราวกับเด็กผู้หญิงที่กำลังตกหลุมรักอยู่”

ฟู่ยวี่จ้องมองเขา "แต่ในสถานการณ์ของคุณแบบนี้ น่าจะยังไม่มีผู้หญิงอื่น ที่จริงคุณดูแล้วค่อนข้างอนาถ หลังจากที่เคยผ่านอดีตภรรยาอย่างหนานซ่ง ชาตินี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะตกหลุมรักผู้หญิงคนอื่น”

เขาลูบหน้าผากครุ่นคิดอย่างหนัก “คำพูดเหล่านี้คุณพูดออกมาได้อย่างไร โอ้ ใช่ซิ ความลึกและความกว้างของความรักนั้นยากจะมองเห็น นอกจากผู้หญิงคนนั้น…”

ยวี่จิ้นเหวิน ได้ยินเรื่องไร้สาระมามากพอแล้วจึงโยนกุญแจรถให้เขา "ลาก่อน ไม่ส่งนะ"

ฟู่ยวี่หยิบกุญแจรถโบกมือด้วยความพอใจหันหลังเดินจากไป

“ขอบคุณครับพี่น้อง ผมจะรอคุณที่บ้าน~”

ความลึกและความกว้างของความรักนั้นยากจะมองเห็น นอกจากผู้หญิงคนนั้น

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม ใครบอกว่าไม่ใช่?

เหอจ้าวเคาะประตูแล้วพูดว่า "ประธานยวี่ มีข่าวจากเมืองหนานว่าผู้เฒ่าหนานยอมลงนามในสัญญาแล้ว"

"ดี."

ดวงตาของ ยวี่จิ้นเหวินเป็นประกาย “ช่วยจัดการให้หน่อย ฉันจะไปรับเอง”

“เอ่อคือ...” เหอจ้าวพูดอีกครั้ง: “ประธานหนานได้ส่งนายท่านหนานพร้อมบอดี้การ์ดสิบนายด้วยเครื่องบินส่วนตัว และได้บอกให้เราทำการต้อนรับที่นี่ก็พอ”

ร่างของยวี่จิ้นเหวินที่กำลังจะลุกขึ้นหยุดนิ่งและนั่งกลับที่เดิม ความสุขบนใบหน้าของเขาหายไปในทันที และพูดช้าๆ ว่า "ได้"

เธอไม่อยากเจอเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?

——

หนานซ่งไปโรงพยาบาลด้วยตัวเองเพื่อรับนายท่านหนาน

โดยพาหนานซานไฉกลับไปที่สวนกุหลาบและเก็บสัมภาระก่อน

หนานซานไฉในมือที่ถือหัวกระบอกไม้ยาสูบนั่งอยู่บนโซฟาไม้มะฮอกกานีสีแดงอย่างสบายใจ เขามองไปที่หลานสาวสองคนของ หนานซ่ง และ หนานหลินที่กำลังช่วยเขาเก็บสัมภาระ เขารู้สึกได้ว่าเขาช่างเป็นคนโชคดีจริงๆ

คนโบราณบอกเลี้ยงลูกเพื่อเลี้ยงตอนแก่ เขามีลูกชายสามคน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครสะดวกดูแลเขา ยังดีมีหลานสาวทั้งสอง

“คุณปู่ คุณต้องการเสื้อจีนตัวเก่าสองตัวนี้ไหม” หนานหลินหยิบเสื้อจีนตัวเก่าสองตัวที่เก่าและยับยู่ยี่มาก

หนานซานไฉไม่ลังเลที่จะพูด "แน่นอนต้องเอาไปด้วย"

“เก่าและยับยู่ยี่ไปหมดแล้ว โยนทิ้งเถอะค่ะ”

หนานซ่งพับเสื้อกล้ามที่ซักใหม่สองสามตัวใส่ลงในกระเป๋าเดินทาง นายท่านหนานค่อนข้างอนุรักษนิยม เขาไม่ค่อยเปลี่ยนรูปแบบการแต่งตัวของเขาตลอดเวลาหลายสิบปี เขาต้องใส่มันตามที่เขาต้องการ

หนานซานไฉเริ่มกังวลทันที "ไม่ได้ เอาไปทิ้งไม่ได้ ยังไม่มีรู เส้นยังไม่ขาดเลย ทำไมต้องโยนทิ้งมัน..."

หลังจากสู้กันได้สักพัก ก็อยู่สู้ เพราะกลัวว่าปู่จะโกรธ หนานซ่งต้องประนีประนอมและปล่อยให้หนานหลินใส่เสื้อผ้าเก่าให้กับคุณปู่

ขณะที่กำลังเก็บข้าวของกันอยู่ หนานหยาก็เดินออกจากห้องอย่างช้าๆ และเรียกเบาๆ ว่า "คุณปู่"

“เสี่ยวหยา มานี่เร็ว”

หนานซานไฉเอื้อมมือออกไปทักทายหนานหยา