สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 236

สวนกุหลาบเกือบจะแตกออกหลังการต่อสู้ระหว่างพ่อและลูกสาว

หนานซานไฉนั่งไขว่ห้างบนโซฟามองไปที่ซูยินที่มีใบหน้าแดงด้วยความโกรธ ซูรุ่ยซึ่งหน้ามืดลงจนถึงก้นหม้อดูเขาไม่มีความสุข

ใช้เวลานานกว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น และเขากวักมือเรียกซูยินให้นั่งลงข้างเขา “สาวน้อย เธอชอบฟู่ยวี่ใช่ไหม ตาถึงจริงๆ”

“ใช่ไหมคะ คุณปู่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน คุณปู่ตาดีจริงๆ!”

ในที่สุดซูยินก็พบคนที่อยู่ข้างเดียวกับเธอจับมือหนานซานไฉด้วยความตื่นเต้นบนใบหน้าที่เพิ่งถูกปกคลุมไปด้วยเมฆที่สว่างไสว

ซูรุ่ย พ่นลมด้วยความรังเกียจ

แม้ว่า หนานซานไฉและฟู่ยวี่จะพบกันเพียงครั้งเดียว ก็ยังประทับใจในตัวเขา “ชายหนุ่มค่อนข้างเป็นคนตรงไปตรงมา ตลกขบขัน และเป็นกันเอง เขาดีกว่าผู้ชายที่แซ่ยวี่ที่มีใบหน้าเย็นชาคนนั้น."

ซูยินเห็นด้วยเป็นอย่างมาก “ใช่!”

หนานซ่งส่ายหัวอย่างพูดไม่ออก

“ เสแสร้งจริงๆ คุณดูออกได้อย่างไร?”

หนานซานไฉจ้องมองหนานซ่ง "เธออย่าเพิ่มพูดแทนยวี่จิ้นเหวิน ตอนนนี้เรากำลังพูดถึง ฟู่ยวี่"

หนานซ่ง : "..."

เธอพูดแทนยวี่จิ้นเหวินเมื่อไหร่???

หนานหลินฟังแล้วยิ้ม บ้านไหนมีชายชราคนบ้านนั้นมีสมบัติล่ำค่า

“ใช่แล้ว คุณปู่ เรามาพูดถึง ฟู่ยวี่กันดีกว่า คุณรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้างช่วยบอกเล่าให้หนูฟังหน่อย...” ซูยินนั่งไขว่ห้างบนโซฟา พร้อมเตรียมคุยกับนายท่านหนานทั้งวัน

ซูรุ่ยและหนานซ่งมองหน้ากันและพูดอะไรไม่ออก

เดิมคิดว่าซูยินจะสร้างปัญหา แต่อยู่ดีๆ เรื่องก็ผ่านไป

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิด เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้น่ากลัวกว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก ไม่คิดว่าเธอจะหนีออกจากบ้านไปจริงๆ!

บอดี้การ์ดจำนวนมากที่หน้าประตูสวนกุหลาบทำให้ตกตะลึง

ซูรุ่ยอารมณ์เสียกลางดึก รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก “รีบตรวจสอบ ตำแหน่งโทรศัพท์ของเธอ! รอบนี้ใครห้ามหยุดฉัน เมื่อจับเธอกลับมาได้ฉันจะตีให้เธอจนหลังหักไปเลย!”

ก็ต้องจับให้ได้ก่อน

ซูยินฉลาดมาก โดยรู้ว่าจิ้งจอกเฒ่าของเธอได้ติดตั้งระบบตำแหน่งในโทรศัพท์มือถือของเธอไว้เธอเลยไม่ได้พบโทรศัพท์ไป

หนานซ่งปวดหัวเป็นอย่างมาก เธอให้คนไปที่สนามบินและสถานีรถไฟไล่สกัดตามเธอ แต่ก็หาไม่เจอจนกระทั่งรุ่งเช้า ไป๋ลู่ยวี๋เข้ามาในสวนกุหลาบพร้อมกับเสียงหัวเราะ.

เขาหัวเราะผิดปกติกว่าคนทั่วไป และมันไม่ใช่ยิ้มที่มีความสุข เขาหัวเราะน่าเกลียดกว่าร้องไห้จริงๆ

หนานซ่ง, ซูรุ่ยและคนอื่นๆ ไม่ได้นอนมาทั้งคืน เงยหน้าขึ้นมองไป๋ลู่ยวี๋ด้วยม่านตาหดตัว

หนานหลินไม่ได้นอนเช่นกัน หัวเธอดูวุ่นวาย เธอก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงหัวเราะของไป๋ลู่ยวี๋"พี่เจ็ด คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือ... หัวเราะอะไรขนาดนั้น"

“ฮ่าฮ่าฮ่า...อย่าพูดถึงมันเลย…ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เด็กสาวซูยินคนนั้น…ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เอาถั่วพิสตาชิโอหนึ่งซองให้…ฮ่าฮ่าฮ่า จากนั้นฉันเลยเป็นแบบนี้…ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า รีบช่วยฉันด้วย!"

ไป๋ชีหัวเราะมาทั้งคืนและร่างกายเหมือนกำลังจะพังทลาย

หนานซ่งและ ซูรุ่ยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทันทีที่พวกเขาเห็นสถานการณ์ พวกเขารีบนำยาไปให้ ไป๋ลู่ยวี๋กลืนเข้าไป ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหยุดและฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ในถั่วพิสตาชิโอนี่มันใส่อะไรลงไปกันเนี่ย ฉันหัวเราะทั้งคืนจนหน้าตึงไปหมดแล้ว”

ไป๋ลู่ยวี๋ถูใบหน้าเป็นเวลานานด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

หนานซ่งกล่าวเบา ๆ : "กระบี่เย้ยยุทธจักร"

ไป๋ชี: "อะไรนะ???"

“พูดตรงๆ มันคือยาชนิดหนึ่ง มันจะไปกระตุ้นเส้นประสาทสมองของคุณในระยะเวลาอันสั้นและทำให้คุณหัวเราะเหมือนเป็นโรคประสาท มันเคยถูกเรียกว่า 'กระจายหัวเราะจนโง่' แต่ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็น'กระบี่เย้ยยุทธจักร'”

หนานซ่ง อธิบายให้ ไป๋ลู่ยวี๋

ไป๋ลู่ยวี๋โกรธจนเบิกตากว้าง “ใครมันเป็นบ้าทำยาแบบนี้ออกมาได้!?”

ซูรุ่ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ฉัน”