“ไฮ สวัสดีพี่ฟาไฉ!”
ซูยินวิ่งไปพร้อมกับกระเป๋านักเรียนบนหลัง ดึงกระดาษทิชชูสองสามชิ้นแล้วเช็ดปากของฟู่ยวี่ “แปลกใจมากเลยหรือที่เห็นฉัน?”
ฟู่ยวี่: "..."
นี่เป็นเรื่องแปลกใจสำหรับฉันหรือ? เป็นเรื่องน่ากลัวมากกว่า?
เขาตกใจและจ้องไปที่ซูยิน "เธอ ทำไมเธอถึงวิ่งมาถึงที่นี่?"
“แน่นอน ฉันมาหาคุณ”
ซูยินกำลังพูด แต่ดวงตาของเธอหันไปที่โต๊ะอาหารค่ำ เธอหิวและน้ำลายไหลอย่างเมามัน "พี่ชาย ฉันหิวมาก ขออะไรกินหน่อยได้ไหม"
ดวงตาที่ใสกระจ่างและว่องไวของเธอมองที่ฟู่ยวี่อย่างกระตือรือร้น
ฟู่ยวี่ไม่สามารถทนต่อการจ้องมองของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ และหยิบเสี่ยวหลงเปาให้เธอทันที "กินซะ"
"ขอบคุณค่ะ."
ซูยินสุภาพมาก วางกระเป๋านักเรียนลง นั่งตรงข้ามเขา หยิบตะเกียบและกิน
แม้ว่าการกระทำจะดูกระตือรือร้นและดูหิวมาก แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดตอนกิน ด้วยการกัดเล็กน้อย จนแก้มของเขาโปนเหมือนกระรอกตัวน้อย
คนใช้เช็ดทำความสะอาดโจ๊กที่ฟู่ยวี่พ่นไปทั่วพื้น เมื่อเห็นความน่ารักของเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะนำขนมจำนวนมากจากครัวมาให้
ซูยินเป็นคนสุภาพมากในการติดต่อกับผู้คน ไม่ว่าใครจะนำอาหารอร่อยๆ มาให้เธอ เธอก็ยอมรับ แล้วก็ขอบคุณอย่างเชื่อฟัง และยังชมคนอื่นๆ อีกด้วยว่า "พี่สาว คุณใจดีมากเลย" "คุณพี่สาว คุณทั้งสวยและดี"...
คำพูดที่เฉียบแหลมและคำพูดหวานๆ ได้เบ่งบานหัวใจของผู้คนในบ้าน
ฟู่ยวี่มองไปจานที่ซูยินทานด้วยใบหน้าที่ตกใจ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "คุณกินเก่งจริงๆ"
ซูยินมั่นใจ "ฉันกำลังเติบโต แน่นอน ฉันกินได้"
จากนั้นก็พูดต่อว่า: "ร่างกายของฉันมันดีมากเพราะฉันกินอย่างไรก็ไม่อ้วน"
"..."
ถัดจากหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่พยายามอย่างหนักที่จะควบคุมอาหารและดื่มแต่น้ำ พวกเขากังวลอย่างอธิบายไม่ถูกและหลั่งน้ำตา
ในฐานะเพื่อนของผู้หญิงฟู่ยวี่ต้องพูดอะไรกับหญิงสาวตัวเล็ก ว่า "อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก มันจะเป็นการทำร้ายคนอื่นรู้ไหม"
ซูยินดูไม่รู้ "ทำไม?"
“เพราะว่า...” ฟู่ยวี่ไม่รู้จะอธิบายให้เธอฟังอย่างไร เห็นได้ชัดว่าวงจรสมองของเด็กสาวคนนี้ต่างจากคนปกติ เขาแค่พูดว่า “เพราะไม่ใช่ทุกคนจะเป็นเหมือนเธอ ที่มีร่างกายที่ดี”
ซูยินพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “เข้าใจแล้ว พี่ฟาไฉ ฉันจะฟังคุณ”
จู่ ๆ ฟู่ยวี่รู้สึกว่าเขาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม “เด็กดี”
เด็กยังค่อนข้างเชื่อฟัง
เขาผลักนมไปที่ซูยิน แต่ซูยินส่ายหัวและปฏิเสธ “พี่ชาย ฉันไม่ดื่มนม”
“ทำไม” ฟู่ยวี่พูดอย่างขมขื่น “เด็ก ๆ ดื่มนมมากๆ จะได้สูงขึ้น”
ซูยินกล่าวว่า “ฉันไม่ได้เตี้ย ตอนนี้ฉันเหมาะกับคุณแล้ว”
ฟู่ยวี่: "..."
เขาจะพูดอะไรได้?
ทำได้แค่เปลี่ยนเรื่อง "ทำไม...เธอถึงไม่ชอบดื่มนม"
“ไม่มีเหตุผล คุณอาไม่ชอบดื่มและฉันไม่ชอบดื่ม เธอคิดว่านมมีกลิ่นของรองเท้าหนัง?” ซูยินขมวดคิ้ว
ฟู่ยวี่: "..."
เขาไม่รู้สึกอะไร เพราะเขาได้รับคำสั่งให้ดื่มนมสองลิตรทุกวันตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
อาหลานสองคนนี้เป็นคนประหลาด?
เป็นหัวข้อที่ไปต่อไม่ได้
ฟู่ยวี่มองดูเด็กน้อยด้วยสายตาที่ยิ้มแย้ม และถามอย่างไม่มั่นใจ "พ่อและอาของคุณรู้ว่าไหมว่าคุณมาที่เมืองเป่ย"
ซูยินหลับตาลงอย่างเงียบงันและพูดอย่างคลุมเครือ “น่าจะรู้”
จู่ ๆ ฟู่ยวี่ก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีและบังคับความสงบของเขา "น่าจะรู้หมายความว่าอย่างไร รู้หรือไม่รู้"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สอนรักอดีตภรรยา
ต่อๆค่ะรอนานแล้ว...
อยากอ่านเร็วๆทำไงดี...
มีถึงตอนจบมั๊ยค่ะ อ่านสนุกมากเลย อ่านจบตอนทีลง 940 แล้วค่ะมีต่ออีกม่ะค่ะ รอๆอยู่ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
ทำไมตั้งแต่บทที่ 57 ขึ้นไปมี 4-5 บรรทัดตอนสั้นๆล่ะ...
แอด..ช่วยกลับมาลงต่อหน่อยจ้า .อย่าเทกันแบบนี้😄😄...
1...
1...
พี่ยวี่..ตายจริงไหม.ใครเป็นพระเอกอ่ะ😂😂...
สนุกมาก.....
นางเอกไม่น่าให้อภัยนะ เพราะผู้ชายใจดำ ดูแลมาตั้งสามปี ไม่เคยทำดีด้วยแล้วจู่ๆก็ทิ้ง นี่ถ้าไม่ถูกเปิดโปง เขาก็จะแต่งกับนังโจ๋...