สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 239

ทำไมคนหนึ่งถึงตกหลุมรักอีกคนหนึ่ง?

เป็นเพราะเขาดีกับเธอ ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง หรือว่าเป็นเพราะบนตัวเขามีจุดเด่นมากมาย ดึงดูดให้เธอเข้าใกล้ทีละนิด?

หนานซ่งก็รู้ เธอรู้แค่ว่า หนานซ่งในอดีต ก็เหมือนกับซูยินในตอนนี้ รักผู้ชายคนหนึ่งโดยไร้สาเหตุ จากนั้นก็ ไม่สามารถถอนตัวได้ ต้องเป็นเขาเท่านั้น

แต่ความรักแบบนี้จะคงอยู่ได้นานแค่ไหน?

ตอนแรกรักมากก็จริง ตอนนี้ไม่รักแล้ว ก็เป็นความจริง

“ประธานยวี่” หนานซ่งค่อย ๆ เอ่ยปาก จากนั้นก็ยิ้มมุมปากอย่างเรียบเฉย “นายล้อเล่นกับฉันอยู่เหรอ?”

หัวใจของยวี่จิ้นเหวินหยุดเต้นลงชั่วคราว

เขาเตรียมใจที่จะถูกปฏิเสธอย่างราบคาบแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าหนานซ่งจะมีอารมณ์แบบนี้ มีความไม่เชื่อ และความดูถูกเล็กน้อย

เหมือนจะพูด：ยังจะฉลองเทศกาลแห่งความรักชีซี? นายไม่รู้ตัวเหรอ?

ยวี่จิ้นเหวินไม่ใช่คนที่ไร้สมองที่อยู่ในโลกของความรู้สึกไม่สนใจใด ๆ ยิ่งไม่เหมือนกับฟู่ยวี่ที่หน้าด้านหน้าหนาแบบนั้น แต่มีประโยคหนึ่งที่ฟู่ยวี่พูดถูกต้อง...จีบผู้หญิง จะเอาหน้าอะไร?

พูดกันว่าท้องทะเลกว้างขวาง แต่มันยากเกินไปสำหรับเขา และก็ไม่มีที่ว่างให้ถอย

เขาก็กระตุกมุมปาก ไม่ได้ยิ้ม แต่กลับมีสีหน้าจริงจัง “เสี่ยวซ่ง ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันอยากชวนเธอฉลองวันแห่งความรักชีซีจริง ๆ”

หนานซ่งมองเขา คิดในใจ: ดูท่าคนคนนี้จะฟังไม่รู้เรื่อง

เธอจึงทำได้เพียงพูดตรงกว่าเดิม

“ประธานยวี่ พวกเราหย่ากันแล้ว”

หนานซ่งน้ำเสียงเรียบเฉย แทบจะพูดเน้นทีละคำ “พวกเราในตอนนี้ ไม่ใช่คู่รักที่เด็ดบัวสายใยไม่ขาด เป็นแค่ผู้ร่วมงานกันเท่านั้น ใกล้เปิดกิจการเลือกเป็นวันแห่งความรัก เพียงแค่ฤกษ์ดี ไม่ได้มีความหมายอื่น”

ไอนี่คงไม่ได้คิดว่า เธอเลือกเปิดกิจการในวันแห่งความรัก กำลังแอบส่งสัญญาณอะไรให้เขาหรอกนะ?

“ฉันรู้”

ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองเธอ “ฉันไม่ได้คาดหวังให้เธอยกโทษให้ฉันกับเรื่องที่ผ่านมา และก็ไม่กล้าคิดว่าพวกเราจะสามารถย้อนกลับไปได้ ฉันเพียงหวังว่า เธอจะให้โอกาสฉันสักครั้ง ทำให้พวกเราสามารถที่จะเริ่มใหม่ได้”

หนานซ่งอารมณ์สงบ

“ประธานยวี่ คำพูดพวกนี้คุณพูดไม่เลี่ยน แต่ฉันฟังเลี่ยนแล้ว อันที่จริงพวกเราคุยกันแค่เรื่องงานก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องส่วนตัว”

เธอหมดความอดทน และก็ไม่อยากพูดอะไรอีก จึงพิงศีรษะเข้ากับพนักพิง แล้วหลับตาลง

ไม่ให้โอกาสเขาได้เอ่ยปากอีก

ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก กลัวว่าจะทำให้เธอโมโห ทำให้เธอลงจากรถในตอนนี้

อันที่จริง สามารถเป็นเหมือนตอนนี้ได้ เธออยู่ข้างกายเขา ถึงจะไม่คุยกันสักคำ เขาก็พึงพอใจมากแล้ว

บนรถเปิดแอร์เต็มที่ หนานซ่งสวมใส่แค่เสื้อเชิ้ตบาง มือขวาวางอยู่บนแขนซ้าย เป็นท่าทางป้องกัน

ยวี่จิ้นเหวินทำท่าทาง ให้คนขับรถเบาแอร์ในรถลงหน่อย จากนั้นก็ดึงผ้าห่มบาง ค่อย ๆ วางลงบนตัวของหนานซ่งอย่างเงียบ ๆ กลัวว่าจู่ ๆ เธอตื่นมา แล้วจะโมโหเขา

คนขับรถขับรถไปยังคฤหาสน์ยวี่

ยวี่จิ้นเหวินพิงเก้าอี้ เอนตัวเล็กน้อย จ้องมองด้านข้างของหนานซ่งอยู่ตลอด แทบจะอดใจไม่ได้ที่จะล็อกภาพเธอไว้ในหัว เก็บรักษาเอาไว้

ไม่ให้ใครดู ไม่อนุญาตให้ใครเห็น

ถึงแม้ยวี่จิ้นเหวินจะหวังว่าคนขับรถจะขับรถช้าหน่อย จะได้ใช้เวลาอยู่กับหนานซ่งนานหน่อย แต่พิพิธภัณฑ์จิงเหวินอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ยวี่นัก ตั้งใจอ้อมทางมากสุดก็ครึ่งชั่วโมงกว่า

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถขบวนหนึ่งจอดลงที่ประตูคฤหาสน์ยวี่

ในห้องรับแขกคฤหาสน์ยวี่ ซูยินนั่งไขว่ห้างหัวเราะเล่นเกมอย่างมีความสุขกับฟู่ยวี่ ได้ยินเสียงมาจากในสวน ก็เหมือนกับกระต่ายตื่นตูม กระโดดเข้าอ้อมกอดของฟู่ยวี่ทันที

ในมือยังถือจอยเกม ถลึงตาโต แล้วพูดไม่หยุด “แย่แล้ว ๆ นายท่านซูกับคุณป้ามาแล้ว! พี่โชคลาภช่วยฉันด้วย!”