สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 240

ซูยินถลึงตากลมโต จ้องมองยวี่จิ้นเหวิน “คุณลุง คุณคือใครคะ?”

คุณลุง?

ยวี่จิ้นเหวินมีความรู้สึกว่าตัวเองแก่อย่างแปลกประหลาด ในใจไม่รู้จะร้องไห้หรือจะดีใจ เพราะว่าเด็กคนนี้เป็นหลานสาวของหนานซ่ง ใกล้ชิดกันมากขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาหยอกล้อเหมือนกับเด็ก ค่อย ๆ ยิ้มมุมปาก พูดขึ้น “ที่นี่คือบ้านของฉัน”

ซูยินหน้าตามึนงง

จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือ “คฤหาสน์ยวี่” แล้วโต้ตอบในทันที “อ้อ คุณคือยวี่จิ้นเหวิน คุณป้าของหนู...”

เธอยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นพูดคำว่า “สามีเก่า” ออกมา ก็ถูกหนานซ่งพูดดักเอาไว้ “คุกเข่า”

ซาลาเปาน้อยซูยินใจฝ่อคุกเข่าลงอย่างว่าง่าย

ตายังจ้องไปที่ยวี่จิ้นเหวิน ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความโกรธในทันที “คุณก็คือคนที่ทรยศความรักของคุณป้า ที่ทำให้คุณป้าเปลี่ยนไป หนูเกลียดคุณ”

ยวี่จิ้นเหวิน “...”

จากนั้นก็หันหน้ามาพูดก็ฟู่ยวี่ “พี่โชคลาภ พี่อย่าไปเล่นกับเขา เขาสอนอะไรพี่ไม่ดี ทำให้พี่ร้ายจะทำยังไง”

ฟู่ยวี่ “...”

บรรยากาศเข้าสู่ความอึดอัดอีกครั้ง

จนกระทั่งคนรับใช้ที่ทำงานมาหลายปีที่คฤหาสน์ยวี่มองหนานซ่ง

หนานซ่งค่อย ๆ หันหน้ามา มองไปที่คนคนนั้น “น้าลัว”

เธออยากพูดว่า เธอไม่ใช่คุณนายของพวกเขาแล้ว

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดคุณ น้าลัวก็ตื่นเต้นจนตะโกนออกมา “คุณหญิง คุณหญิงจริง ๆ ด้วย!”

จากนั้น คนรับใช้ที่ทำงานอยู่ที่คฤหาสน์ยวี่หลายปี ที่เคยรับใช้หนานซ่ง พากันรุมล้อมเข้ามา พวกเขาซึ้งจนน้ำตาซึม “คุณหญิง ในที่สุดคุณหญิงก็กลับมาแล้ว...”

สถานการณ์ที่เดิมที่ตึงเครียดกลับเปลี่ยนเป็นเศร้าสลดในทันที ซูรุ่ยกับไป๋ลู่ยวี๋แอบถอยออกไป ปล่อยให้หนานซ่งเพลิดเพลินไปกับ “สนุกสนาน” ท่ามกลางฝูงชนเพียงลำพัง

ส่วนยวี่จิ้นเหวิน คนหน้าด้านคนนี้ กลับยืนมองอยู่แบบนั้นที่ด้านข้าง

เหมือนจะยังพึงพอใจกับฉากแบบนี้ด้วย

หนานซ่งใช้เวลาเต็ม ๆ สิบนาทีกว่าจะปลอบกลุ่มคนที่กำลังร้องไห้ พูดในใจว่า หลังจากที่เธอจากไป คนพวกนี้อยู่ในมือของยวี่จิ้นเหวินลำบากมากแค่ไหน?

ยวี่จิ้นเหวินไม่ถึงกับทารุณพวกเขา เพียงแต่น้าลัวร้องไห้สะอึกสะอื้นบอกว่า “บ้านไม่เป็นบ้าน” คนรับใช้พวกนี้ส่วนมากมีลูก เมื่อก่อนอยู่รับใช้ผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลยวี่กับยวี่เฟิ่งเจียวที่คฤหาสน์เก่า มีความรู้สึกพิเศษกับตระกูลยวี่เป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่กล้าที่จะคิดว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลยวี่ แต่ลึกในใจรู้สึกว่าตระกูลยวี่คือบ้านของพวกเขา ดังนั้นทุกคนจึงรับใช้พวกเขาอย่างสุดใจ

หลังจากหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวิน ยวี่เฟิ่งเจียวจึงพาคนใช้บางส่วนมาจากคฤหาสน์เก่า หนึ่งคือกลัวว่าจะคนนอกไม่ชัดเจนเกี่ยวกับรายละเอียดของพวกเขา รับใช้ไม่ดี สองคือกลัวว่าหนานซ่ง “เด็กบ้านนอก” จะเอาไม่อยู่ ดังนั้นจึงตั้งใจเลือกคนที่ซื่อสัตย์สู้งานมา

ตั้งแต่มาที่คฤหาสน์ยวี่ หนานซ่งใช้บุญคุณกับความน่าเกรงขามในขณะเดียวกัน เธอที่เป็นคุณผู้หญิงมักใช้เวลาอยู่กับคนใช้มากกว่าคุณผู้ชายที่เห็นแต่หัวไม่เห็นหางมากกว่าอยู่แล้ว ความรู้สึกลึกซึ้งมากกว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ

นอกจากพ่อบ้าน

หนานซ่งมองไปทางพ่อบ้าน รู้สึกตกตะลึงนิดหน่อย แต่ก็อยู่ในความคาดเดา “พ่อบ้านโจว ตอนนี้คุณดูแลคฤหาสน์ยวี่อยู่เหรอ?”

พ่อบ้านโจวพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินเข้ามาโค้งตัวทักทาย “สวัสดีครับคุณหญิงน้อย”

โจวเหลียงคือลูกชายคนโตของแม่บ้านป้าเว่ย เมื่อก่อนอยู่รับใช้ผู้อาวุโสทั้งสองที่คฤหาสน์เก่า คิดไม่ถึงว่าถูกเรียกมาที่คฤหาสน์ยวี่ งั้นพ่อบ้านเผิงที่คฤหาสน์ยวี่ก่อนหน้านี้...

กำลังคิดถึงตรงนี้ โจวเหลียงก็พูดอธิบาย “พ่อบ้านเผิงแก่มากแล้ว คุณชายใหญ่เป็นคนตัดสินใจ ให้เขากลับไปบ้านเก่าก่อนกำหนดครับ”

หนานซ่งขมวดคิ้ว