สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 242

ทันทีที่หนานซ่งและไป๋ลู่ยวี๋พาซูยินไปถึงที่รถ ยวี่จิ้นเหวินก็ตามพวกเขาออกมา

"เสี่ยวซ่ง..."

ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะพูด แต่หนานซ่งพูดก่อนว่า: "ไม่ต้องไปส่งหรอกประธานยวี่ เราจองโรงแรมไว้แล้ว พวกเราไปเองได้”

เดิมทียวี่จิ้นเหวินจองโรงแรมในเครือบริษัทยวี่ซื่อกรุ๊ปไว้ให้ แต่เนื่องจากหนานซานไฉไปหาเหวินจิ่งอี้ หนานซ่งจึงไม่จำเป็นต้องพักโรงแรมนี้

นอกจากนี้โรงแรมจวินอี้ ยังเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานของยวี่จิ้นเหวินและโจ๋เซวียน หนานซ่งรู้สึกผิดหวังมาก

“ถ้าพวกเธอไม่ชอบสภาพแวดล้อมของโรมแรมจวินอี้ ฉันจะจองที่ใหม่ให้...” ยวี่จิ้นเหวินตอบ

หนานซ่งขัดจังหวะเขาอย่างไร้ความปราณี "ไม่จำเป็น ประธานยวี่ ฉันมีคอนโดในเมืองเป่ย”

แค่เพียงคำตอบเดียว ทำให้คำพูดทั้งหมดของยวี่จิ้นเหวินสำลักลงคอ

หนานซ่งมองไปที่การแสดงออกของเขาและพูดต่ออย่างเย็นชา: “ฉันซื้อคอนโดไว้ตั้งแต่แต่งงานกับนายปีแรก ไม่เพียงแต่เพื่ออำนวยความสะดวกในการทำงาน แต่ยังเป็นที่ผ่อนคลายของตัวเอง เพราะนิสัยของนายแย่มาก”

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธออย่างลึกซึ้งและไม่พูดอะไร

“ฉันบอกแล้ว นายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลย”

การแสดงออกของหนานซ่งเฉยเมย "ฉันมีอะไรมากมาย แต่นายไม่เคยใส่ใจเลย และไม่เคยคิดจะทำความเข้าใจ ตอนนี้ นายก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเหมือนกัน”

บางคำพูด ถึงจะไม่พูดออกมาโดยตรงแต่ก็สามารถแทงคนได้

หลังจากพูดจบ หนานซ่งก็ขึ้นรถ

รถค่อยๆแล่นผ่านหน้ายวี่จิ้นเหวินไปอีกครั้ง

ขับออกไปสู่ถนนใหญ่ของเมืองเป่ย

เมืองหนานและเมืองเป่ยแยกจากกันด้วยแม่น้ำ ทัศนียภาพค่อนข้างต่างกัน ไม่สวยและเงียบสงบเหมือนเมืองหนาน เมืองเป่ยทำให้ผู้คนรู้สึกอึกทึกครึกครื้น ต้นไม้สองข้างทางเป็นต้นป็อปลาร์

ดวงตาของไป๋ลู่ยวี๋และซูยินจ้องไปที่หนานซ่ง หนานซ่งรู้สึกรำคาญกับพวกเขา เธอขมวดคิ้ว “จ้องหน้าฉันทำไม? หน้าฉันมีดอกไม้หรือไง?”

มือของซูยินยังคงถูกมัดไว้ข้างหลัง “คุณอา ช่วยแก้มัดให้ฉันก่อนได้ไหม?”

หนานซ่ง : "ไม่ได้"

……ก็ได้

ซูยินยอมรับ เอนหลังพิงเบาะแล้วพึมพำ "คุณอา ลุงที่หล่อเหลาคนนั้นคือสามีเก่าของอาใช่ไหม? ตอนนี้เขากำลังตามง้ออา อยากคืนดีกับอาใช่หรือเปล่า?”

หนานซ่งพูดด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง “เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่ายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่”

ซูยินเบือนหน้าหนีอย่างไม่พอใจ

"ฉันกำลังจะอายุ18แล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว...”

ไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่อีกฝั่ง พูดเบาๆว่า “ไม่ใช่เด็ก แต่ไม่พอใจก็หนีออกจากบ้านงั้นเหรอ?”

“คุณอา” ซูยินเหลือบมองอย่างไม่พอใจ ทำไมต้องซ้ำเติม?

หนานซ่งสั่งสอนเธอต่อ “ในเมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ใช่เด็กแล้ว ก็เลิกทำเรื่องไร้สาระได้แล้ว อย่าทำให้ผู้ใหญ่ต้องเป็นห่วง”