สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 255

ยวี่จิ้นเหวินไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ปัญหาถึงได้โยนมาหาเขาแล้ว

สมองได้ลัดวงจรไปชั่วขณะ

เขาส่งสายตาไปให้ภัณฑารักษ์เหวิน นี่ไม่ใช่ท่านก่อเรื่องหรอกหรือ? จะให้ผมตอบอย่างไร?

ด้านหนึ่งเป็นนายท่านหนาน อีกด้านเป็นบรรพชนที่ยังมีชีวิตอยู่ ใครก็ไม่อาจจะล่วงเกินได้

บรรยากาศเงียบสงัดไปครู่หนึ่ง ยวี่จิ้นเหวินยิ้มบางๆ พูดว่า "เงินทองไม่รั่วไหลออกไปข้างนอก เพราะจะเข้าไปล้วนเป็นกระเป๋าของคนในครอบครัวเดียวกัน”

ใครจะคาดคิดว่าเมื่อสิ้นเสียงลง หนานซานไฉและหนานซ่งทั้งสองใบหน้าก็พังลงไปพร้อมๆ กัน เสียงเดียวกันก็ดังขึ้น

"ใครเป็นครอบครัวเดียวกับนาย?" 

อย่าไปปีนป่ายความสัมพันธ์ที่นี่แบบมั่วๆ!

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอีกครั้ง เผชิญหน้าด้วยความยากลำบาก "เงินที่นายท่านหนานหามาได้ ล้วนเป็นเสี่ยวซ่งของเธอหรอกเหรอ?”

คำพูดนี้ก็เป็นความจริง

หนานซานไฉฮึเบาๆ แล้วพูดด้วยเสียงที่คอระรัว "ใช่ ที่พูดมาก็ไม่ใช่หมายความแบบนี้เหรอ?”

หนานซ่งเองก็ไม่ได้เปิดเผยเจตนาที่แท้จริงของคุณปู่ และไม่อาจจะบอกต่อหน้าคนตั้งมากมายว่าสาเหตุที่คุณปู่รับปากทำโครงการนี้ เพราะต้องการเงินครึ่งหนึ่งของโครงการด้วย เพื่อช่วยเธอเรียกร้องความยุติธรรม และขอค่าหย่าจากยวี่จิ้นเหวินด้วยมั้ง

อย่าว่าแต่คุณปู่เลย คนคนนี้เธอไม่อาจขายหน้าได้

หนานซ่งก็ทำหน้าบึ้งตึง พูดขึ้นมาอย่างมั่นใจว่า "ฉันก็หมายความว่าเช่นนั้นเหมือนกัน" ”

ปู่หลานมองหน้ากัน ไม่นานก็ได้ตกลง เปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"คุณปู่ ภาพวาดนกกระสามงกุฎแดงของคุณปู่ช่างงดงามมาก ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ดจริงๆ "หนานซ่งชมอย่างเต็มที่

หนานซานไฉยิ้มอย่างมีเมตตา "ภาพวาดกิ่งสนของแกก็ไม่เลว ดีกว่าพ่อแกเยอะ ได้รับการถ่ายทอดจากฉันเต็มๆ”

"ต้องขอบคุณคุณปู่ที่สอนมาเป็นอย่างดี”

"แม้จะพูดแบบนี้ อาจารย์เป็นผู้นำนาง แต่ศิษย์ก็ต้องก้าวเดินด้วยตัวเอง เสี่ยวซ่งของเรามีพรสวรรค์ และตั้งใจ......"

คุณปู่เป็นคนใจดีมีเมตตาหลานกตัญญูรู้คุณ ช่างเป็นภาพที่น่าอบอุ่นจริงๆ

เหวินจิ่งอี้หรี่ตาลง และทำปากจู๋พูดกับยวี่จิ้นเหวินว่า "นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายเหมือนอะไร? ”

ยวี่จิ้นเหวินหลับตาลง ไม่ต่อคำพูด เพราะรู้ว่าคงไม่มีอะไรดีแน่

แน่นอนว่าภัณฑารักษ์เหวินหัวเราะคิกคัก "ไม่อาจจะทำให้ฝ่ายใดฝ่านหนึ่งพอใจได้"

ยวี่จิ้นเหวิน "......"

—

ใช้เวลาอยู่ในพิพิธภัณฑ์จิงเหวินทั้งวัน

หนานซ่งก็นับว่าติดใจแล้ว ที่ได้ปรึกษาหารือกับหนานซานไฉและอาจารย์แกะสลักหยก ว่าจะซ่อมแซมเศษหยกที่แตกละเอียดเหล่านั้นอย่างไร หากพูดไม่ตรงกันก็อ้างอิงตำราเป็นหลักในการโต้แย้ง พูดตังแต่โบราณกาลจนถึงปัจจุบัน บรรยากาศการสนทนาดูคึกคักเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น คนที่ไม่รู้ก็นึกว่าเป็นการแลกเปลี่ยนวงการวรรณกรรมอะไรนั้นแล้ว

เหล่าอาจารย์ที่ดูไปแล้วก็หน้าตาไม่ดี การแต่งกายก็ไม่หรูหราและไม่เหมือนใคร อันที่จริงล้วนเป็นปรมาจารย์ที่ปกปิดตัวตนไว้อย่างมิดชิด ไม่เพียงแค่ฝีมือที่สูงส่งเท่านั้น แต่ในท้องก็เต็มไปด้วยความรู้อันแท้จริง ความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์แบบฉบับโบราณดูดีๆ อาจจะมากกว่าอาจารย์สาขาประวัติศาสตร์ซะอีก

สิ่งที่เรียกว่าการศึกษา สถานะ ไม่เคยเป็นเกณฑ์ในการวัดความรู้ของบุคคลอย่างแท้จริง

แต่อยู่ก่อนหน้าความรู้ เงินตรา สถานะอะไร มันช่างไร้ค่าเสียจริง

วันนี้ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่น้อยหน้า