สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 265

เผชิญการยั่วยุของลั่วโยว เฉวียนเยี่ยเชียนหัวเราะในลำคอ แล้วค่อย ๆ พูดขึ้น “ไม่ต้องรีบร้อน มีโอกาสที่จะจัดการเธอแน่”

ลั่วโยว “...”

เธออยากจะเอาหัวโขกกำแพง!

เกลียดความรู้สึกถูกแขวนแบบนี้มากที่สุด ก็เหมือนกับมีดตัดหญ้าห้อยอยู่บนหัว ไม่รู้ว่าจะตกลงมาเมื่อไหร่

สู้ต่อยกันสักยกให้จบไปจะดีกว่า!

ชักช้า อืดอาด น่ารำคาญ!

เมื่อเห็นว่าลั่วโยวแทบจะระเบิด ศึกใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น

หนานซ่งจึงรีบพูดเตือน “เอวของเธอ ช่วงนี้สงบเสงี่ยมไว้หน่อยดีกว่า ไม่เหมาะกับการออกกำลังกายที่หนักหน่วง”

เพียงประโยคเดียว ก็เหมือนกับเข็มที่แทงลูกบอล ทำให้ลั่วโยวหงอยในทันที

ลั่วโยวเลิกคิ้วเงยหน้าขึ้น จู่ ๆ ก็ยิ้มกว้าง “โอ้โห พี่สอง พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เฉวียนเยี่ยเชียน “?”

ลั่วโยวทำเหมือนคนไม่เป็นอะไร รีบขยับที่นั่ง แล้วปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่บนเก้าอี้

“พี่สองของเสี่ยวซ่งก็คือพี่สองของฉัน ไม่ต้องเกรงใจ นั่งนั่งนั่ง”

ท่าทางสนิทสนม ท่าทางใจกว้าง

เฉวียนเยี่ยเชียนขมวดคิ้ว นั่งลงข้างเธอเหมือนกับคุณปู่ยังไงยังงั้น แล้วถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “ตอนเด็ก ๆ นอกจากเธอจะเรียนกังฟูที่วัดเส้าหลินแล้ว เธอได้ไปเรียนเปลี่ยนหน้าที่คณะกายกรรมด้วยใช่ไหม? เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าเปิดหนังสือ”

ลั่วโยวถลึงตาโตคู่สวยมองเขา “พี่รู้ได้ยังไง? ฉันเคยเรียนมาจริง ๆ!”

“...”

“พี่ไม่เชื่อเหรอ? วันไหนฉันจะเปลี่ยนหน้าให้พวกพี่ดูฟรี!”

“...”

ใบหน้าทีมีชีวิตชีวาของลั่วโยวจู่ ๆ ก็บูดบึ้งในทันที จากนั้นเธอถอนหายใจ “เฮ้อ ทำยังไงได้ โทษครอบครัวที่ยากจนของฉัน ออกมาทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย มีความสามารถเยอะแยะ คิดเพียงแต่โตขึ้นสามารถหากินได้...”

“พอ”

เฉวียนเยี่ยเชียนกระตุกมุมปาก อดไม่ได้ที่จะกุมขมับ

ยอมแพ้เธอจริง ๆ

ถ้าหากไม่เคยสืบภูมิหลังของเธอ เฉวียนเยี่ยเชียนเกือบจะเชื่อแล้ว

เรียนทักษาะพิเศษตั้งแต่เด็กอันนี้จริง แต่ครอบครัวยากจนนี่...เหอะเหอะ

เธอคิดว่าเขาไม่เคยเห็นโลกภายนอกเหรอ ไม่รู้จักตระกูลลั่วเมืองจิงเหรอ?

หนานซ่งรู้สึกตลกกับเล่ห์กลของลั่วโยว

ยวี่จิ้นเหวินมาข้างเธอ พูดเสียงเบา “รบกวนขยับไปด้านในหน่อย”

หนานซ่งค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้ว เหมือนกับมีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหัว

ว่า: คุณผู้ชาย เรารู้จักกันเหรอ?

พนักงานเดินเข้ามา ถามขึ้นอย่างฉลาด “คุณผู้ชายครับ ต้องการเพิ่มเก้าอี้อีกตัวไหมครับ?”

ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองหนานซ่ง เห็นเธอไม่มีท่าทีที่จะขยับ

เขาเม้มปาก แล้วพูด “ไม่ต้อง”

จากนั้นก็ก้มตัวลง อุ้มหนานซ่งขึ้นมา แล้วเคลื่อนไปตำแหน่งด้านข้าง ค่อย ๆ วางลง

หนานซ่ง “!”

เฉวียนเยี่ยเชียนกับลั่วโยวที่อยู่ตรงข้าม ก็มองดูอย่างตกตะลึง

ในตอนที่รู้สึกตัวอีกที ยวี่จิ้นเหวินนั่งลงบนตำแหน่งที่นั่งเดิมของหนานซ่ง เหมือนกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แล้วพูดกับบริกรอย่างใจเย็น “รบกวนเพิ่มชุดอาหารสองชุดครับ ขอบคุณครับ”

“ครับคุณผู้ชาย รอสักครู่นะครับ”

การกระทำนี้ ทำให้หนานซ่งพูดไม่ออก

เธอจ้องมองหน้าด้านข้างของยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งโกรธแค้น: ตอนนี้หน้าหนากว่า...หนังหมูอีก!

เธอไม่อยากพูดกับยวี่จิ้นเหวิน จึงมองไปทางเฉวียนเยี่ยเชียน “พวกพี่สองคนมาด้วยกันได้ยังไง?”

แน่นอนว่าเฉวียนเยี่ยเชียนไม่มีทางพูดว่าพวกเขาตามพวกเธอมา

เขาเลียริมฝีปากแล้วพูด “บังเอิญเจอ”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า พูดต่อ “บังเอิญเจอกันเฉย ๆ”

ลั่วโยวกับหนานซ่ง คนหนึ่งมองเฉวียนเยี่ยเชียน อีกคนมองยวี่จิ้นเหวิน ทั้งคู่ไม่เชื่อ