สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 266

กินอิ่มแล้วหนานซ่งกับลั่วโยวก็เตรียมจะทำกิจกรรมที่ดีต่อร่างกายและจิตใจ

ย่อยอาหาร

เวลาพระอาทิตย์ตกใกล้เข้ามา แสงอาทิตย์ยามเย็นทำให้ท้องฟ้าสีน้ำเงินอมดำนั้นมีสีสันที่สดใสเพิ่มขึ้นมา ลมที่มาเย็นสบาย

บนถนนเส้นหลักของเมือง หนานซ่งกำลังขับรถปอร์เช่Carrera911ไปบนเส้นทางอย่างงมั่นคง

ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ โดนความมืดกลืนเข้าไปทีละนิด ๆ ตะวันตกดินไร้พรมแดนนั้นก็ดี เสียดายตรงที่ใกล้เวลาพลบค่ำ

ลมเย็นพัดเข้ามาปะทะกับใบหน้า ทำให้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ได้รู้สึกถึงอิสระ ได้ทำอะไรตามใจ

เครื่องเสียงในรถกำลังเล่นเพลง 'ตะวันตกดิน' เข้ากับบรรยากาศในตอนนี้

ร่างกายของลั่วโยวขยับเบา ๆ ตามเสียงเพลง เธอหลับตาลง จากนั้นก็ยกมือขึ้นไปสัมผัสกับอากาศ

เฉวียนเยี่ยเชียนขับรถซูเปอร์คาร์คันสีฟ้า ตามหลังพวกเธอมาติด ๆ

มองมีเรียวที่กำลังยกโบกไปมากลางอากาศ มือที่จับพวงมาลัยของเฉวียนเยี่ยเชียนก็กำพวงมาลัยเอาไว้แน่นกว่าเดิม ลอบกลืนน้ำลายลงคอ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ ๆ คอของเขาก็รู้สึกแห้งขึ้นมา แถมเขายังรู้สึกหงุดหงิดด้วย

เขาเร่งแอร์ในรถให้แรงขึ้นอีก

เพื่อลดความรู้สึกร้อน

สถานการณ์ทางฝั่งยวี่จิ้นเหวินก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาเท่าไหร่นัก

เมื่อมองไปยังพวกผู้ชายที่อยู่บนถนน ที่คอยเปิดหน้าต่างออกมาผิวปากแซว ชื่นชม แล้วก็คอยจีบหนานซ่ง เขาก็แทบอยากจะไปกระชากคอของพวกนั้นลงมาจากรถแล้วก็ชกเข้าไปที่หน้าของพวกมัน

ลั่วโยวหรี่ตาดูกระจกมองข้าง แล้วพูดขึ้น: "สองคนนี้นี่ทำไมถึงยังตามติดเป็นวิญญาณขอส่วนบุญแบบนั้นนะ"

หนานซ่งเองก็เหล่มองกระจกมองข้างเช่นเดียวกัน แต่ใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงหน้าอะไรออกมามากนัก

เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าพวกเขาขับรถตามพวกเธออยู่ด้านหลัง ถ้ามีแค่ยวี่จิ้นเหวินคนเดียว เธอก็คงจะสลัดเขาทิ้งไปแล้ว แต่ว่าในรถยังมีพี่รองอยู่ด้วย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะร่วมมือกันจนเธอเองก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา แต่เธอก็หวังว่าพี่รองจะสละโสดเสียที

ได้แต่งงานกับลั่วโยว

ยังไงก็ไม่ควรปล่อยให้ผลประโยชน์เป็นของคนนอกนี่

ถ้าเกิดลั่วโยวได้มาเป็นพี่สะใภ้คนรองของเธอ อย่างนั้นก็คงจะดีมาก ๆ

ดังนั้นเธอก็เลยไม่กล้าทำอะไรเสียทีเพราะกลัวจะส่งผลกระทบถึงพี่รอง หนานซ่งก็เลยไม่ได้ขับรถด้วยความเร็วมากนัก ปล่อยให้พวกเขาตามได้แบบนี้

ตอนนี้ลั่วโยวเองก็แอบทะเลาะกับตัวเองอยู่เหมือนกัน

เธอรำคาญมากที่มีคนอื่นคอยตามเธออยู่แบบนี้ ตอนนั้นที่เธอเลือกเข้าไปประจำการในกองทัพ ก็เพราะว่าครอบครัวของเธอเลี้ยงเธอทะนุถนอมเกินไป ไม่ยอมให้เธอได้เจอกับเรื่องอะไรเลย ส่วนหนึ่งเพราะกลัวเธอได้รับบาดเจ็บ ส่วนหนึ่งเพราะเกิดอันตรายขึ้นกับเธอ ก็เลยส่งเธอไปฝึกวรยุทธ์ที่วัดเส้าหลิน

ตอนแรกก็เพราะต้องการให้เธอร่างกายแข็งแรง ปกป้องดูแลตัวเองได้ มีความรู้เกี่ยวกับการปกกันตัว

ไม่นึกเลยว่าพอได้เรียน พวกเขาก็ไม่สามารถควบคุมลั่วโยวได้อีก เธอตัดสินใจเข้าร่วมกองทัพ แล้วก็ไม่มีใครคอยตามเธออีกเลย

ถ้าเกิดเปลี่ยนให้เธอเป็นคนขับ ในตอนนี้เธอก็คงจะสลัดพี่รองเฉวียนนั่นหลุดไปได้นานแล้ว

แต่ว่าบนรถยังมียวี่จิ้นเหวินอยู่ด้วย เห็นว่าเพื่อนเก่าดูท่าทางน่าสงสารแบบนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเขาสักหน่อย

สองพี่น้องต่างก็มีความคิดเห็นของตน แต่พอลั่วโยวเอ่ยปากออกมา หนานซ่งก็รับคำทันที "ทำให้พวกเขาเลิกตาม?"

ลั่วโยวหันหน้าไป จากนั้นก็พยักหน้า "ฉันว่าได้"

หนานซ่งไม่ลังเลอีก ไฟเขียวเหลือเวลาอีกสามวินาที และข้างหน้าเธอก็ไม่มีรถ เธอจึงเหยียบคันเร่งอย่างแรง จากนั้นรถก็พุ่งไปด้านหน้า

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่ทันได้ระวัง ก็เลยตามไปไม่ทัน ติดแหง็กอยู่ที่ไฟแดง

ยวี่จิ้นเหวินชะโงกหน้า มองรถปอร์เช่คันสีแดงหายเข้าไปรวมกับรถคันอื่น ๆ บนท้องถนน แล้วเขาก็ขมวดคิ้ว

แค่เพียงเวลาครึ่งนาที เมื่อตามไป ก็หาพวกหนานซ่งไม่เจอเสียแล้ว

"เย่!"

เมื่อสะบัดวิญญาณขอส่วนบุญออกไปได้สำเร็จ หนานซ่งกับลั่วโยวก็หันไปตีมือกัน

"จิ๊!" เฉวียนเยี่ยเชียนทุบพวงมาลัยแรง ๆ

หลังจากนั้นเขาก็โทรหาหนานซ่ง

เมื่อเธอรับสาย เขาก็พูดออกมาด้วยเสียงเข้ม: "เด็กน้อย ขับช้า ๆ หน่อยสิ!!!"

"ไม่ได้ขับเร็วเลย"

น้ำเสียงสดใสของหนานซ่งดังออกมาจากลำโพง "พี่รอง ฉันกับโยวโยวจะไปที่ของสาว ๆ กัน พวกพี่ตามไปด้วยไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ ก็เลยไม่ขอพาพวกพี่ไปด้วย บ๊ายบาย ไม่ต้องตามพวกเรามาแล้ว"

เมื่อเธอพูดจบ โทรศัพท์ก็มีเสียงตู๊ด ๆ ๆ ดังขึ้น

"หนานซ่ง!"