สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 267

หนานซ่งและลั่วโยวตั้งGPSไปที่คลับที่ 'ยวี่เจ๋ออวี่' เป็นคนแนะนำมา

คลับที่นี่ไม่ต่างอะไรไปจากคลับส่วนตัว รับเฉพาะสมาชิกเท่านั้น หนานซ่งเอาโทรศัพท์ออกมา เพื่อเตรียมจะจ่ายเงินสมัครเป็นสมาชิก

"พี่สะใภ้มาแล้วเหรอครับ!"

ได้ยินน้ำเสียงสดใสดังขึ้น

หนานซ่งหันหน้าไปมอง ก็เจอเข้ากับชายหนุ่มหน้าตาดี ที่มีรูปร่างอวบอยู่เล็กน้อย สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า กำลังวิ่งมาทางเธอ เด็กหนุ่มตรงโต๊ะต้อนรับ เรียกเขาว่า "เฮีย"

สำหรับหนานซ่งใบหน้านี้ไม่ได้แปลกหน้าไปเสียทีเดียว เขาคือลูกชายคนรองของคุณชายรองตระกูลยวี่ ยวี่เจียหาง

แล้วก็เป็นญาติที่เป็นน้องชายของยวี่จิ้นเหวิน

"เจียหาง"

หนานซ่งตกใจเล็กน้อย "คลับนี่เธอเป็นเจ้าของเหรอ?"

"ใช่ครับ ๆ "

ยวี่เจียหางยิ้ม แล้วพยักหน้า จากนั้นก็หยีตาส่งยิ้มให้ลั่วโยว

เทียบกันระหว่างสามครอบครัวของตระกูลยวี่ เธอสนิทกับสองพี่น้องยวี่ฟานยินกับยวี่เจ๋ออวี่มากกว่าลูกชายสองคนของครอบครัวของคุณชายรองตระกูลยวี่

เพราะได้เจอกันเฉพาะช่วงเทศกาลตรุษจีน ปีใหม่เท่านั้น

คุณชายรองตระกูลยวี่มีลูกชายสองคน ลูกชายคนโตคือยวี่เจียรุ่ย เขาเป็นคนรักสันโดษมาตั้งแต่เด็ก รักการเล่นหมากล้อมมาก แถมยังเป็นมือวางอันดับต้น ๆ ของวงการหมากล้อมในประเทศด้วย

ปกติถ้าไม่อยู่ที่สมาคมหมากล้อม ก็ออกไปแข่งหมากล้อม ปีปีหนึ่งไม่เคยได้เจอแม้แต่เงาของเขา

ลูกชายคนที่สองยวี่เจียหางเป็นเด็กที่รักสนุกเสเพล ตั้งแต่เด็กก็มีความสามารถในการทำลายครอบครัว ตอนยังเด็กเขาเคยเอาของสะสมโบราณในบ้านไปขายเพราะอยากได้เงินค่าขนม พอตอนโตก็ขายหุ้น ทำให้คุณชายรองตระกูลยวี่โมโหจนหน้าเขียวจนต้องส่งเขาไปออกรายการX-Change ให้ลองใช้ชีวิตแบบชนบท

ให้เขาได้ลองสัมผัสว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าความลำบาก

ตอนนั้นหนานซ่งกำลังเบื่อ ๆ เธอเลยลองดูรายการนี้ ในตอนนั้นยวี่เจียหางก็คือบ่อน้ำแห่งความสุขของเธอ

ยวี่เจียหางนึกว่าพ่อแท้ ๆ ของตนนั้นขายตนให้คนอื่นแล้ว เขาเลยร้องไห้อยู่เต็ม ๆ สองอาทิตย์ เจอกับใครก็ทำตัวน่าสงสาร แถมยังพูดขายพ่อตัวเองอีก "ยวี่เจี้ยนกั๋วพ่อของผมขายผมทิ้งแล้ว" ไม่ใช่เพียงแค่คนในหมู่บ้านนั้นที่รู้จักยวี่เจี้ยนกั๋วคนดัง แม้แต่คนทั้งประเทศก็รู้เรื่องที่ยวี่เจี้ยนกั๋วขายลูกชายของตัวเอง

ทำลายความสุขของลูกชาย คุณชายรองตระกูลยวี่เกือบจะกลายเป็นหัวข้อร้อนแรงบนอินเทอร์เน็ต ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ต้องโดนคนถามไม่ก็แสดงความเสียใจ ทำเอาเขาโมโหเสียยกใหญ่

และสุดท้ายเขาก็ทนเสียหน้าไม่ไหว คุณชายรองตระกูลยวี่ก็เลยต้องการจะพาตัวลูกชายกลับมา แต่ไม่นึกเลยว่ายวี่เจียหางจะยอมรับความจริงข้อนั้น ไม่แต่เพียงค่อย ๆ คุ้นชินกับชีวิตในชนบท ยังเรียกชาวบ้านที่คอยดูแลเขาในระหว่างนั้นว่าพ่อกับแม่อีกด้วย คำก็พ่อ สองคำก็แม่ ทำเอาคนฟังตื้นตันใจ

คุณชายรุ่นที่สองจากในเมือง อยู่ ๆ ก็กลายเป็นชาวบ้านใช้แรงงาน วันวันคอยปล่อยแกะ ให้อาหารหมู เลี้ยงไก่ ถอนหญ้า แถมยังทิ้งนิสัยเดิม ๆ ไป แถมยังชอบเอ่ยคำพูดข้อคิดดี ๆ กลายเป็นมีมอยู่หลายมีม ให้ความสนุกแก่ชาวเน็ต ที่คอยส่งข้อความหัวเราะมายังหน้ารายการ

นายท่านยวี่กับนายหญิงยวี่นำคนอื่นานั่งดูรายการอยู่หน้าทีวี พวกท่านยังโดนหลานชายคนโปรดของตนทำให้หัวเราะออกมาได้ มีเพียงคุณชายรองตระกูลยวี่และภรรยาของท่านที่คนหนึ่งหน้าเขียวด้วยความโมโห คนหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความหนักใจ มีลูกที่ไม่เอาถ่านแบบนี้ ก็เป็นเรื่องชวนปวดหัวเหมือนกัน

ท้ายที่สุดยวี่หังเหยียนก็มีคำสั่ง: "รีบไปพาตัวลูกชายของแกกลับมาเถอะ ไม่อย่างนั้นคงได้เป็นลูกกตัญญูของคนอื่นเขาจริง ๆ แน่"

ยวี่เจียหางชอบบรรยากาศที่ชนบทมาก หลังจากที่จบรายการไปแล้ว เขาก็ถือว่าชาวบ้านสองคนที่ชนบทนั้นเป็นพ่อแม่บุญธรรมของตัวเอง ผ่านไปไม่นานก็กลับไปอยู่ที่ชนบทอยู่ช่วงใหญ่ หลังจากที่จบมหาวิทยาลัยให้เขาไปต่างประเทศก็ไม่ไป กลับรวมตัวกับเพื่อนมหาวิทยาลัยอีกสองสามคนตั้งธุรกิจท่องเที่ยวเชิงเกษตรขึ้นมา แถมกิจการก็ไปได้ด้วยดี

ดังนั้นคลับแห่งนี้ยวี่เจียหางก็คือเจ้าของ ทำเอาหนานซ่งตกใจอยู่เหมือนกัน

ยวี่เจียหางอธิบายให้หนานซ่งฟัง "ที่จริงคลับแห่งนี้เพื่อนของผมเป็นคนสร้างขึ้น แต่ว่ามีเงินไม่พอ ก็เลยชวนให้ผมมาลงทุน แต่พวกเขาคิดว่าไปต่อไม่ไหวก็เลยถอนตัวออกไปกลางคัน ทิ้งกิจการที่พังไม่เป็นท่าเอาไว้ให้ผมดูแลคนเดียว ตอนท้ายพี่ใหญ่ก็เลยช่วยออกเงินให้ผมก้อนหนึ่ง แถมยังหาเพื่อนใหม่มาช่วยผมด้วยอีกคน ถึงได้ค่อย ๆ สร้างกันมา ตอนนี้ผมก็คือเจ้าของในนามของที่นี่ มีพาเพื่อนมาเที่ยวบ้างบางครั้ง"

แตกต่างกับนิสัยเย็นชาของยวี่จิ้นเหวิน ยวี่เจียหางเป็นเด็กนิสัยดี มีคนรู้จักเยอะ ไม่ว่าจะในกลุ่มไฮโซด้วยกันหรือดาราต่างก็เข้าด้วยได้ทั้งนั้น

แต่หนานซ่งไม่รู้เลยจริง ๆ ว่ายวี่จิ้นเหวินก็มีส่วนร่วมในการสร้างที่นี่ขึ้นมาด้วย

อยู่ ๆ ในหัวของเธอก็มีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมา

หนานซ่งทำเหมือนถามอะไรเรื่อยเปื่อย "เป็นพี่ใหญ่ของนายบอกเหรอว่าฉันจะมาที่นี่"

โชคดีที่เขาเตรียมการไว้ล่วงหน้า

รู้ว่ายวี่เจียหางเป็นคนโกหกไม่เป็น มักจะหลุดพูดอะไรออกไป ถึงได้มีวิธีป้องกันเอาไว้ ด้วยการเรียกตัวยวี่เจ๋ออวี่มาที่นี่

"โอเคแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว กลับไปเล่นบอลของนายเถอะ"

ยวี่จิ้นเหวินกำโทรศัพท์เอาไว้ เขาพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ "ออกไปทางประตูหลัง ระวังด้วย"

ยวี่เจ๋ออวี่: "......."

พอหมดประโยชน์ก็ไล่กันเลยจริง ๆ พอใช้ประโยชน์ไม่ได้ก็ฆ่าทิ้ง เหมือนว่าเขาก็แค่เครื่องมือชิ้นหนึ่ง

เขานั่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับ อยู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น พอเอาออกมาดู ก็เห็นว่ายวี่จิ้นเหวินโอนเงินเข้ามาให้ เขาหายโกรธในทันที

"ขอบคุณครับพี่ใหญ่! ผมไปละนะ!"

ไม่มีสิ่งไหนที่เงินทำไม ยวี่เจ๋ออวี่เดินไปอย่างอารมณ์ดี

เฉวียนเยี่ยเชียนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขามองสถานการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า จนเข้าใจแจ่มแจ้ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ยวี่จิ้นเหวิน แล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย

ต้องบอกว่า ไอ้หมอนี่มันเจ้าเล่ห์จริง ๆ

ที่แท้คนทำธุรกิจไม่มีใครสักคนที่สะอาดบริสุทธิ์ ถ้าไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์ก็เป็นนักธุรกิจไม่ได้จริง ๆ สินะ มีแต่พวกหมาป่าเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการทั้งนั้น

"ฉันถามหน่อย" เฉวียนเยี่ยเชียนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "ต่อหน้าฉัน นายยังกล้าวางแผนใส่น้องสาวฉันแบบนี้ ที่ถูกมัดตัวเอาไว้ครั้งก่อนมันยังไม่หนักพอใช่ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสีดำขลับมองเฉวียนเยี่ยเชียน

"ผมอยากจะคืนดีกับเสี่ยวซ่งจริง ๆ ต่อให้ต้องแลกกับทุกอย่าง ต่อให้ต้องใช้วิธีอะไร ผมไม่เสียดาย คุณวางใจเถอะ ต่อให้ผมต้องทำร้ายตัวเอง ผมก็ไม่มีวันทำร้ายเธอ"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ย: "คุณก็จีบลั่วโยวของคุณไป ผมก็จีบหนานซ่งของผมไป ขอให้คุณไม่ขัดขวางผม ผมก็จะช่วยพาสาวงามกลับมาให้คุณ เป็นไง?"