สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 27

"โครม……"

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นไปทั่วฟ้า แล้วสายฟ้าก็ผ่าลงมากลางหัวโจ๋เซวียน มงกุฎเพชรบนหัวก็ตกเพล้งลงมา

ฟ้าที่ครึ้มมาทั้งเช้าฝนตกสักที ผู้คนเริ่มแยกย้าย มีแค่โจ๋เซวียนคนเดียวที่เหมือนโดนผนึกอยู่ที่ดาดฟ้า มองแผ่นหลังของยวี่จิ้นเหวินเดินจากไปอย่างสิ้นหวัง

ผู้ชายที่เมื่อก่อนไม่ว่าจะเจอลมฟ้าอากาศแบบไหนก็จะปกป้องเธอ แต่ตอนนี้คงไม่มีแล้ว

วินาทีนี้เธอจึงรู้สึกตัว ตอนนั้นที่เธอเลิกกับเขาเป็นการตัดสินใจที่ผิดมาก แล้วเพิ่งรู้ตัวว่า สามปีที่อยู่ต่างประเทศ ความเอาใจของเธอต้องมาชดใช้ในตอนนี้

……

งานแต่งงานที่วุ่นวาย จบลงท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างรุนแรง

ถึงแม้แขกจะไม่เห็นงานแต่งงานที่สมหวัง แต่ก็ได้ดูละครบางอย่าง ถึงว่าคุ้มค่า แล้วคุ้มกับเงินค่าซอง

ตระกูลยวี่ไม่รู้สึกขายหน้า พวกเขาก็อยากให้งานแต่งนี้ไม่ราบรื่น ขอแค่ยวี่จิ้นเหวินไม่แต่งลูกสาวตระกูลโจ๋เข้ามา สำหรับพวกเขาถือว่าเป็นเรื่องดี ส่วนเสียงนินทาของคนอื่น ใครแคร์ล่ะ? เพราะยังไงก็ไม่กล้ามาพูดต่อหน้าพวกเขาอยู่แล้ว

แล้วอีกอย่าง หนานซ่งกลับมาแล้ว สำหรับพวกเขา นี่สิเป็นเรื่องที่ควรดีใจ

แต่ตระกูลโจ๋กลับอยู่ไม่นิ่ง

ความผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีกบนงานแต่งทำให้โจ๋เซวียนดูเป็นตัวตลก แล้วตระกูลโจ๋ก็ตกเป็นขี้ปากของคนรวยในเมืองเป่ย อับอายขายหน้ามาก!

"น่าตลกสิ้นดี! ตระกูลโจ๋ของเราเป็นตระกูลผู้ดี ทำไมถึงมีลูกสาวแบบนี้? ลูกจะให้พ่อเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พ่อกับแม่จะออกไปเจอคนอื่นยังไง?!"

พ่อโจ๋โมโหจนเอามือไขว้หลังแล้วเดินไปมาในห้อง พร้อมชี้หน้าสั่งสอนลูกสาวตัวเอง โมโหจนกระจกแว่นตาเกือบจะแตก

โจ๋เซวียนเอาแต่ร้องไห้อยู่ข้างเตียง บนตัวยังสวมชุดแต่งงานอยู่ แต่ชุดแต่งงานสกปรกไปแล้ว มีคราบเละเทะเต็มชายกระโปรง ก็เหมือนเธอคนนี้ เดิมทีเป็นกระดาษสีขาวในสายตายวี่จิ้นเหยิน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นหนังสือพิมพ์

"พอแล้วพอแล้ว คุณก็พูดน้อยๆหน่อย นี่ไม่ใช่ความผิดของเซวียนเซวียน" แม่โจ๋ที่อยู่ข้างๆเอ่ยห้าม

พ่อโจ๋หัวเราะหึ "แม่ใจดีถึงมีลูกไม่รักดี! เป็นเพราะคุณตามใจ! ผมไม่น่าเชื่อฟังคุณเลยที่อยากมีลูกสาว เราทุ่มเงินทองมากมายขนาดไหนเลี้ยงดูลูก สุดท้ายกลับแต่งเข้าตระกูลร่ำรวยไม่ได้ ไร้ประโยชน์จริงๆ!"

แม่โจ๋โดนว่า อารมณ์จึงขึ้น "อ่อ ตอนนี้คุณโทษฉันงั้นเหรอ ฉันเป็นคนสั่งให้คุณตามใจลูกเหรอ? ก็น้องสาวคุณที่วันๆเอาแต่พูดว่าต้องแต่งเข้าตระกูลร่ำรวยไม่ใช่เหรอ เซวียนเซวียนของเราก็เลยเดินผิดทางเพราะโจ๋เยว่ไง!"

"พอแล้ว!"

โจ๋เซวียนกรีดร้อง แล้วเอามือปิดหู "หนูทนมาพอแล้ว พ่อแม่หยุดพูดได้ไหม?"

พ่อโจ๋ยังอยากจะพูดต่อ แต่โทรศัพท์ดังขึ้นก่อน แล้วแสดงชื่อ : โจ๋เยว่

"อาลูกโทรมา!"

พ่อโจ๋คุยอะไรเล็กน้อยกับน้องสาว แล้วยื่นโทรศัพท์ให้โจ๋เซวียน โจ๋เซวียนเอ่ยเรียก"คุณอา"สะอึกสะอื้น จึงได้ยินเสียงชิลล์ๆจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ "ร้องไห้ทำไม? ความผิดพลาดเล็กๆแค่นี้ ก็ทำให้หลานฟุ้งซ่านอยากจะยอมแพ้แล้ว?"

"หนูทำอะไรได้คะ?" โจ๋เซวียนพูดอย่างสิ้นหวัง "เขาโทษที่หนูโกหกเขา รังเกียจว่าหนูสกปรก แล้วไม่เอาหนู"

โจ๋เยว่หัวเราะหึ "ถึงผู้หญิงจะสกปรก แต่จะสกปรกกว่าผู้ชายได้ยังไง? เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญ ขอแค่หลานมัดใจเขาไว้แน่นๆ ก็ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะไม่เอาหลาน"

"อาคะ แล้วตอนนี้หนูควรทำยังไงคะ?" โจ๋เซวียนหมดหนทาง ผู้ชายที่เมื่อก่อนแค่เธอยิ้มส่งสายตาก็ยั่วยวนได้แล้ว ตอนนี้กลับควบคุมยากขึ้น แล้วจะไปจากเธอ